استفاده از واژه امام برای پیشوایان کفر در قرآن

سؤال

چرا قرآن به پیشوایان کفر هم امام می‌گوید؟

امام به معنای پیشوا و راهبر است که هم برای پیشوایان کفر استعمال می‌شود و هم برای پیشوای مومنان. از همین جهت در قرآن برای رهبران کفر، عبارت «ائمه الکفر» استفاده شده است.

همانگونه که عده‌ای مردم را به سمت ایمان می‌برند، عده‌ای نیز جامعه را به سوی شرک و بت‌پرستی و کفر و فساد می‌برند و هر دو عده جلودار هستند؛ لذا اشکالی ندارد که هم به افرادی که مردم را به ایمان دعوت می‌کنند امام گفته شود و هم افرادی که مردم را به کفر می‌کشانند؛ لذا خداوند متعال می‌فرمایند: ﴿وَ إِنْ نَکَثُوا أَیْمانَهُمْ مِنْ بَعْدِ عَهْدِهِمْ وَ طَعَنُوا فی دینِکُمْ فَقاتِلُوا أَئِمَّه الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لا أَیْمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ یَنْتَهُونَ؛ و اگر سوگندهای خویش را پس از پیمان بستن بشکنند و در دین شما زبان به عیب گویی و نیش زدن بگشایند، پس با پیشوایان کفر کارزار کنید زیرا که آنها را [پایبندی به] سوگند [و پیمان] نیست باشد که [از کفر و شرک و پیمان‌شکنی] بازایستند﴾(توبه:۱۲)

و در سوره‌ای دیگر می‌فرماید: ﴿وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّه یَدْعُونَ إِلَی النَّارِ وَ یَوْمَ الْقِیامَه لا یُنْصَرُونَ؛ و آنان را پیشوایانی گردانیدیم که به آتش دوزخ می‌خوانند و روز رستاخیز یاری نشوند﴾(قصص:۴۱)