کلماتی که حضرت آدم(ع) از خداوند آموخت: تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
* محمد حسین الطباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت؛ مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۱۵۰–۱۳۰. | * محمد حسین الطباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت؛ مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۱۵۰–۱۳۰. | ||
* در پرتو وحی، موسوی اردبیلی، ج۱، ص ۲۹۷. | * در پرتو وحی، موسوی اردبیلی، ج۱، ص ۲۹۷. [ https://lib.eshia.ir/11528/1/297/%D9%81%D9%8E%D8%AA%D9%8E%D9%84%D9%8E%D9%82%D9%8E%D9%91%D9%89%D9%B0_%D8%A2%D8%AF%D9%8E%D9%85%D9%8F_%D9%85%D9%90%D9%86%D9%92_%D8%B1%D9%8E%D8%A8%D9%90%D9%91%D9%87%D9%90_%D9%83%D9%8E%D9%84%D9%90%D9%85%D9%8E%D8%A7%D8%AA%D9%8D در پرتو وحی، موسوی اردبیلی، ج۱، ص۲۹۷.] | ||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | {{پایان مطالعه بیشتر}} | ||
نسخهٔ ۱۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۵
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
مراد از کلمات در سوره بقره، آیه ۳۷ چیست؟
متن آیه
﴿ | فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ
آدم از پروردگارش كلمهاى چند فرا گرفت. پس خدا توبه او را بپذيرفت، زيرا توبهپذير و مهربان است. بقره:۳۷ |
﴾ |
تفسیر آیه
در آیات قبل (۳۶–۳۴ بقره) ماجرای وسوسه ابلیس، به حضرت آدم و دستور خروج آدم از بهشت ذکر شده است، حضرت آدم(ع) وقتی متوجه شد به خود ستم کرده است و بر اثر فریب شیطان از محیط آرام و پرنعمت بهشت رانده شده و در محیط رنج آور زمین قرار خواهد گرفت، در اینجا به فکر توبه و جبران خطای خویش افتاد و با تمام جان و دل متوجه پروردگار خود شد، لطف خداوند هم او را یاری کرد و از جانب خدای خود کلماتی را دریافت نمود که مؤثر بود و با آن توبه کرد.
معنای کلمات
میان مفسران در اینکه «کلمات» و سخنانی را که خدا برای توبه به آدم تعلیم داد گفتگو است. از جمله تفسیرها[۱] این است که همان جملات آدم و حوا در سوره اعراف آیه ۲۳ میباشد[۲]: ﴿قَالا رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا وَإِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِینَ؛ گفتند: خداوندا ما بر خود ستم کردیم، اگر تو ما را نبخشی و بر ما رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود.﴾(اعراف:۲۳) اما علامه طباطبایی این احتمال را رد می کند چون این جملات قبل از هبوط است.[۳]
برخی این کلمات را همان «اسماء» می دانند[۴] که در آیه ۳۱ همین سوره آمده است: ﴿وَعَلَّمَ آدَمَ الْأَسْمَاءَ؛ و [خدا] همه [معانى] نامها را به آدم آموخت.﴾(بقره:۳۱) قولی دیگر هم وجود دارد که این سخنان توسل به حضرت محمد(ص) و اهل بیت(ع) است.[۵]
تفسیر کبیر عبارت: «لا إله إلّا أنت سبحانك و بحمدك عملت سوءاً و ظلمت نفسى فاغفرلى» را مصداق کلمات می داند و ملاصدرا اعتقاد دارد مراد از کلمات تسبیح و تحمید است زمانی که انسان به عالم تقدیس توجه دارد و میخواهد از عالم گناه برائت بجوید.[۶]
مطالعه بیشتر
- ابوعلی الطبرسی، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، قم؛ مؤسسه مکتبه آیت الله المرعشی النجفی، ۱۴۰۳ هـ. ق، ج۱، ص۹۲–۸۹.
- محمد حسین الطباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت؛ مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، ج۱، ص۱۵۰–۱۳۰.
- در پرتو وحی، موسوی اردبیلی، ج۱، ص ۲۹۷. [ https://lib.eshia.ir/11528/1/297/%D9%81%D9%8E%D8%AA%D9%8E%D9%84%D9%8E%D9%82%D9%8E%D9%91%D9%89%D9%B0_%D8%A2%D8%AF%D9%8E%D9%85%D9%8F_%D9%85%D9%90%D9%86%D9%92_%D8%B1%D9%8E%D8%A8%D9%90%D9%91%D9%87%D9%90_%D9%83%D9%8E%D9%84%D9%90%D9%85%D9%8E%D8%A7%D8%AA%D9%8D در پرتو وحی، موسوی اردبیلی، ج۱، ص۲۹۷.]
منابع
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۳، ج۱، ص۱۹۷.
- ↑ كشف الاسرار و عدة الابرار، ج1، ص: 155
- ↑ ترجمه تفسير الميزان، ج1، ص: 204
- ↑ ترجمه تفسير الميزان، ج1، ص: 204
- ↑ ترجمه تفسير مجمع البيان، ج1، ص: 140
- ↑ به نقل از در پرتو وحى،موسوى اردبيلى، سيد عبدالكريم، ج۱، ص۲۹۷