قوم لوط: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
</ref> قوم لوط به خانه لوط هجوم بردند و قصد لواط با مهمانان او را داشتند. حضرت لوط به آنان پیشنهاد ازدواج با دختران خود را داد اما آنها امتناع کردند و بر خواسته خود اصرار ورزیدند و در مقابل نصایح پیامبرشان گفتند اگر راست می‌گویی عذاب را بر ما نازل کن.<ref>آیه ۲۹ سوره عنکبوت</ref> به لوط وحی شد که شب‌هنگام از خانه همراه با خانواده‌ات کوچ کن و پس از آن بر قوم لوط عذاب نازل شد و همگی سنگباران شدند.
</ref> قوم لوط به خانه لوط هجوم بردند و قصد لواط با مهمانان او را داشتند. حضرت لوط به آنان پیشنهاد ازدواج با دختران خود را داد اما آنها امتناع کردند و بر خواسته خود اصرار ورزیدند و در مقابل نصایح پیامبرشان گفتند اگر راست می‌گویی عذاب را بر ما نازل کن.<ref>آیه ۲۹ سوره عنکبوت</ref> به لوط وحی شد که شب‌هنگام از خانه همراه با خانواده‌ات کوچ کن و پس از آن بر قوم لوط عذاب نازل شد و همگی سنگباران شدند.
==منابع==
==منابع==
{{پانویس|۲}}
<references />
<references />
{{شاخه
{{شاخه

نسخهٔ ‏۸ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۳۵

سؤال

قوم لوط چه كسانى بودند؟

قوم لوط مردمانی بودند که بین آنها عمل لواط (همجنس‌بازی بین مردان) رایج بود و آنان با تجاوزگری از هرکسی که می‌خواستند کام‌جویی می‌کردند. قرآن آنان را فاسق، اسراف‌کار، جاهل و نادان توصیف کرده است. پیامبر آنان حضرت لوط(ع) این قوم را از این کار برحذر می‌داشت اما رسالت و پیامبری حضرت لوط در میان آنان سودی نداشت. قوم لوط بر مهمانان حضرت لوط که فرشتگان زیبارویی بودند، حریص گشتند و می‌خواستند از آنها بهره‌مند شوند و از حضرت لوط آنان را طلب می‌کردند. آنگاه بود که عذاب الهی بر آنان نازل شد و این قوم سنگباران شدند.

حضرت لوط(ع)

حضرت لوط(ع) از انبیای الهی[۱] و برادرزاده و هم‌دوره حضرت ابراهيم(ع) و از سرزمين بابل (عراق امروز) و كلدان بود. نام وی ۲۷ بار در قرآن آمده است. او برخوردار از علم و حکمت بود.[۲] و به حضرت ابراهیم(ع) ایمان آورد و خود را «مهاجر الی الله»[۳] نامید.[۴]

ویژگی قوم لوط

قوم لوط اهل مداين بودند. نام شهرهای قوم لوط که به عذاب الهی دچار شدند، سدوم و عموره است؛ هرچند بین محققان در نام این شهرها اختلاف است.[۵] امام باقر(ع) فرمود: قريه قوم لوط كه عذاب بر آنها نازل شد، «سدوم» نام داشت.[۶]

آيين آنها بت‌پرستى و فحشا در بين آنها زياد بود و اولين كسانى بودند كه لواط (جماع بین مردان) در ميان آنها شايع شد؛[۷] به طورى كه علنى مرتكب مى‌شدند و حيا نمى‌كردند.[۸] اين عمل شنيع آن چنان ترويج يافت كه به عادت اجتماعى تبديل گشت و مردان زنان را رها كرده، در كنار راه‌ها در كمين پسران و مردان مى‌نشستند.

طبق گفته قرآن، قوم لوط رسولان را تکذیب کردند.[۹] حضرت لوط(ع) به آنان گفته است شما سراغ مردان می‌روید و نسل انسان را قطع می‌کنید. قرآن آنان را اسراف‌کار و تجاوزکار و جاهل و نادان توصیف کرده است.[۱۰] در قرآن مجيد در سوره‌‏هاى "اعراف"، "هود"، "حجر"، "انبياء"، "نمل" و "عنكبوت" اشاراتى به وضع قوم لوط و گناه شنيع آنها شده است‏.

ملاقات فرشتگان با حضرت ابراهیم(ع)

فرشتگانی که مأمور عذاب قوم لوط بودند نزد حضرت ابراهیم(ع) رفتند و به او بشارت تولد فرزند (اسحاق و یعقوب) را دادند. خبر دوم آنها به حضرت ابراهیم(ع)، نازل شدن عذاب بر قوم لوط بود. و دلیل این عذاب را ظالم بودن آنان مطرح کردند.[۱۱] حضرت ابراهیم(ع) خواهان آن بود که با وجود حضرت لوط(ع) عذاب تأخیر بیافتد اما فرشتگان عذاب را حتمی دانستند و به او گفتند ما لوط را نجات می‌دهیم.

مهمانان حضرت لوط و عذاب قوم او

طبق مفاد آیات قرآن، فرشتگان زیباروی مهمان حضرت لوط شدند و لوط از این موضوع که به آنها از طرف قومش تجاوز شود و بی خبر از فرشته بودن آنها سخت نگران و اندوهگین شد.

ولى ميهمانان كه ناراحتى او را درك كردند به زودى خود را معرفى نموده و او را از نگرانى بيرون آوردند:" گفتند: نترس، و غمگين مباش (كارى از اين بيشرمان ساخته نيست، و به زودى همگى نابود خواهند شد) ما تو و خانواده‌‏ات را نجات خواهيم داد، جز همسرت كه در ميان آنها می‌‏ماند.[۱۲] قوم لوط به خانه لوط هجوم بردند و قصد لواط با مهمانان او را داشتند. حضرت لوط به آنان پیشنهاد ازدواج با دختران خود را داد اما آنها امتناع کردند و بر خواسته خود اصرار ورزیدند و در مقابل نصایح پیامبرشان گفتند اگر راست می‌گویی عذاب را بر ما نازل کن.[۱۳] به لوط وحی شد که شب‌هنگام از خانه همراه با خانواده‌ات کوچ کن و پس از آن بر قوم لوط عذاب نازل شد و همگی سنگباران شدند.

منابع

  1. آیه ۱۶۰ ۱۶۲ سوره شعراء، آیه ۱۳۳ سوره صافات
  2. آیه ۷۴ سوره انبیاء
  3. آیه ۲۶ سوره عنکبوت. برخی می‌گویند این جمله از حضرت ابراهیم(ع) است.
  4. دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، بهاالدین خرمشاهی، ج۲، ص۱۹۴۱
  5. دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، بهاالدین خرمشاهی، ج۲، ص۱۹۴۱
  6. ميزان الحكمه، ج۴، حديث ۱۹۶۰۶.
  7. اعراف: ۷/ ۸۰.
  8. عنكبوت:۲۹/ ۲۹.
  9. آیه ۱۶۰ سوره شعراء
  10. آیه ۸۱ سوره اعراف. آیه ۱۶۶ سوره شعراء. آیه ۵۵ سوره نمل
  11. آیه ۳۱ سوره عنکبوت
  12. تفسير نمونه، ج۱۶، ص: ۲۶۳
  13. آیه ۲۹ سوره عنکبوت