فحاشی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|واژه‌ها}} | |||
{{رذائل اخلاقی}} | |||
فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی، یکی از [[رذائل اخلاقی]] است. در روایات، محروم شدن از بهشت و رفتن برکت از روزی، از [[پیامدهای فحاشی]] شمرده شده است. | |||
[[درمان فحاشی]] به وسیله غفلت‌زدایی، [[تربیت خود|خود تربیتی]] و [[راه‌های کنترل خشم|مدیریت خشم]] صورت می‌گیرد. تحلیل رفتار فحاشی و اینکه در هر صورت این رفتار به ضرر فرد است نیز، در درمان آن مؤثر است. | |||
==مفهوم‌شناسی و جایگاه== | ==مفهوم‌شناسی و جایگاه== | ||
فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی یکی از رذائل اخلاقی است. ناتوانی از پاسخ‌گویی، ناتوانی از کنترل خشم و نداشتن | فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی یکی از [[رذائل اخلاقی]] است. ناتوانی از پاسخ‌گویی، ناتوانی از [[کنترل خشم]] و نداشتن [[منطق]]، از عوامل فحاشی شمرده شده است. | ||
در | در [[قرآن]]، بدزبانی نکوهش شده<ref>قلم: ۱۳.</ref> و به مردم سفارش شده با زبان خوش با دیگران سخن بگویید.<ref>بقره: ۸۳.</ref> [[امام صادق(ع)]] به یکی از یاران خود، که نسبت به کسی که به او [[ظلم]] کرده، بدزبانی کرده بود فرمود: «اگر او به تو ستم کرد، تو بیشتر به او ستم کردی. این رفتار، از رفتارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نداده‌ام. توبه کن و از پروردگارت آمرزش بخواه».<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، دارالکتاب الاسلامیه، ج۲، ص۳۲۶، باب البذاء.</ref> | ||
== پیامدها== | == پیامدها== | ||
{{اصلی|پیامدهای فحاشی}} | {{اصلی|پیامدهای فحاشی}} | ||
یکی از پیامدهای فحاشی، بر اساس | یکی از پیامدهای فحاشی، بر اساس [[روایت]]، محروم شدن از [[بهشت]] است.<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، دارالکتاب الاسلامیه، ج۲، ص۳۲۳، باب البذاء.</ref> [[شیخ بهایی]] فقیه و [[محدث|مُحدث]] شیعه (درگذشت ۱۰۳۱ق)، احتمال داده منظور از حرام شدن بهشت بر فرد فحاش، محروم شدن او از بهشت تا مدتی باشد، یا مقصود از بهشت، بهشت مخصوصی است که از آن محروم خواهد شد. | ||
بنا بر روایتی دیگر، هر کس به برادر [[مسلمان]] خود فحش دهد، خداوند [[برکت]] را از [[روزی]] او برمی‌دارد.<ref>اصول کافی، ج۴، ص۱۷.</ref> | |||
== درمان == | |||
{{اصلی|راه‌های درمان فحاشی}}درمان فحاشی به وسیله غفلت‌زدایی،<ref name=":0">حسنی، سید مجتبی، گناه و ناهنجاری، قم، دارالغدیر، ۱۳۷۹، ص۳۷ و ۴۷ و ۱۴۰.</ref> [[تربیت خود|خود تربیتی]] و [[راه‌های کنترل خشم|مدیریت خشم]] صورت می‌گیرد. فرد فحاش از ارزش انسانی و رابطه خود با [[خدا]] غفلت کرده و به گناه بدزبانی دچار شده است؛ بنابراین غفلت‌زدایی نخستین گام برای درمان او است.<ref name=":0" /> | |||
با استفاده از شیوه [[تربیت خود|خود تربیتی]] که خود شامل خود تشویقی و [[مجازات نفس|خود تنبیهی]] است، فرد به‌تدریج از بدزبانی رها می‌شود. یکی از عوامل فحاشی [[خشم]] است که فرد با بهره بردن از [[راه‌های کنترل خشم]] می‌تواند این عامل را اصلاح کند. | |||
فردی که دچار فحاشی شده می‌تواند فشارهای عصبی خود را از راه‌های دیگری تخلیه کرده تا دچار فحاشی نشود. تحلیل رفتار فحاشی و اینکه در هر صورت این رفتار به ضرر فرد است نیز، در درمان آن مؤثر است. | |||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
| خط ۲۸: | خط ۳۸: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = اخلاق | | شاخه اصلی = اخلاق | ||
|شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی | | شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی | ||
|شاخه فرعی۲ = فحاشی | | شاخه فرعی۲ = فحاشی | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | |||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۳۹
پیامدها و راه‌های درمان فحاشی چیست؟
 |
| مربوط به زبان |
|---|
| مربوط به قلب |
| عوامل |
| پیامدها |
| درمان |
فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی، یکی از رذائل اخلاقی است. در روایات، محروم شدن از بهشت و رفتن برکت از روزی، از پیامدهای فحاشی شمرده شده است.
درمان فحاشی به وسیله غفلت‌زدایی، خود تربیتی و مدیریت خشم صورت می‌گیرد. تحلیل رفتار فحاشی و اینکه در هر صورت این رفتار به ضرر فرد است نیز، در درمان آن مؤثر است.
مفهوم‌شناسی و جایگاه
فحاشی به معنای بددهنی و ناسزاگویی یکی از رذائل اخلاقی است. ناتوانی از پاسخ‌گویی، ناتوانی از کنترل خشم و نداشتن منطق، از عوامل فحاشی شمرده شده است.
در قرآن، بدزبانی نکوهش شده[۱] و به مردم سفارش شده با زبان خوش با دیگران سخن بگویید.[۲] امام صادق(ع) به یکی از یاران خود، که نسبت به کسی که به او ظلم کرده، بدزبانی کرده بود فرمود: «اگر او به تو ستم کرد، تو بیشتر به او ستم کردی. این رفتار، از رفتارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نداده‌ام. توبه کن و از پروردگارت آمرزش بخواه».[۳]
پیامدها
یکی از پیامدهای فحاشی، بر اساس روایت، محروم شدن از بهشت است.[۴] شیخ بهایی فقیه و مُحدث شیعه (درگذشت ۱۰۳۱ق)، احتمال داده منظور از حرام شدن بهشت بر فرد فحاش، محروم شدن او از بهشت تا مدتی باشد، یا مقصود از بهشت، بهشت مخصوصی است که از آن محروم خواهد شد.
بنا بر روایتی دیگر، هر کس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند برکت را از روزی او برمی‌دارد.[۵]
درمان
درمان فحاشی به وسیله غفلت‌زدایی،[۶] خود تربیتی و مدیریت خشم صورت می‌گیرد. فرد فحاش از ارزش انسانی و رابطه خود با خدا غفلت کرده و به گناه بدزبانی دچار شده است؛ بنابراین غفلت‌زدایی نخستین گام برای درمان او است.[۶]
با استفاده از شیوه خود تربیتی که خود شامل خود تشویقی و خود تنبیهی است، فرد به‌تدریج از بدزبانی رها می‌شود. یکی از عوامل فحاشی خشم است که فرد با بهره بردن از راه‌های کنترل خشم می‌تواند این عامل را اصلاح کند.
فردی که دچار فحاشی شده می‌تواند فشارهای عصبی خود را از راه‌های دیگری تخلیه کرده تا دچار فحاشی نشود. تحلیل رفتار فحاشی و اینکه در هر صورت این رفتار به ضرر فرد است نیز، در درمان آن مؤثر است.
مطالعه بیشتر
- آفات زبان، ج۲، محسن غفاری، انتشارات پیام آزادی، ۱۳۷۹ش.