دین پیامبر اسلام پیش از بعثت: تفاوت میان نسخه‌ها

جزبدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
 
خط ۲۹: خط ۲۹:
  | نمایه = شد
  | نمایه = شد
  | تغییر مسیر =شد
  | تغییر مسیر =شد
  | بازبینی =شد
  | ارزیابی کمی =شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده =  
  | بازبینی نویسنده =  

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۳۱

سؤال

پیامبر اسلام پیش از بعثت از چه دینی پیروی می‌کرد؟

دیدگاه‌های گوناگونی در مورد دین پیامبر اسلام پیش از نبوت، وجود دارد. یهودیت، مسیحیت، دین حنیف (شریعت حضرت ابراهیم(ع)) از جمله این اقوال است. اصل قطعی در این زمینه این است که پیامبر(ص) پیش از بعثت، یکتاپرست بوده و همیشه از بت‌ها بیزاری می‌جسته است. برای این ادعا به مواردی استدلال شده است:

  • امام علی(ع) در برابر مردمی که با سرگذشت پیامبر خدا آشنا بودند، بر پیراستگی او از شرک و گناه تأکید می‌کرد[۱] و پیشینه یکتاپرستی او و خاندانش را یادآوری می‌کرد.[۲]
  • رسول خدا(ص) به گواهی تاریخ و تأکید روایات، دارای نیاکانی یکتاپرست بوده و اجداد ایشان پیرو دین حنیف و تابع حضرت ابراهیم(ع) به شمار می‌آمدند.
  • پیامبر(ص) در سنین خردسالی در سفری به شام، با راهبی به نام بَحیرا برخورد نمود. زمانی که بحیرای راهب، نشانه‌های پیامبری را در سیمای محمد نوجوان مشاهده کرد، برای آزمودنش او را به دو بت «لات» و «عزی» سوگند داد، پیامبر در جواب بحیرا فرمود: «لا تَسألنی بِهِما، فَوَ اللّه ما أبغضتُ شَیئَاً بُغضهما؛ مرا به این دو بت سوگند مده، به خدا قسم هیچگاه چیزی نزد من منفورتر از آن دو نبوده است.»[۳]
  • در منابع تاریخی از اعمال عبادی رسول اکرم(ص) که پیش از بعثت انجام می‌گرفته همچون نماز، روزه، حج سخن به میان آمده است. عبادت در غار حرا، از عادت‌های دیرینه حضرت به شمار رفته است. حج پیامبر با عادات مشرکان که با شعار شِرک همراه بود، همخوانی نداشت و سازگاری حج پیامبر با حج ابراهیمی در مناسکی چون وقوف در عرفات آشکار می‌گشت.[۴]

منابع

متن برگرفته شده از کتاب پرسمان عصمت، یوسفیان، حسن، مرکز مطالعات و پژوهش‌های فرهنگی حوزه علمیه، قم، ۱۳۸۰ش.

  1. صحیفه علویه، ص ۳۴۲ و ۵۰۳؛ و بحارالانوار، ج ۱۰، ص ۴۵.
  2. نهج البلاغه، خطبه ۹۴، ۹۶، ۲۱۴.
  3. شرح الشفاء، ج ۲، ص ۲۰۸؛ ر.ک. ابن کثیر، السیرة النبویة، ج ۱، ص ۲۴۵.
  4. شرح الشفاء، ج ۲، ص ۲۰۹.