|
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
| (۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{در دست ویرایش|کاربر=Rezapour }}
| |
| {{شروع متن}} | | {{شروع متن}} |
| {{سوال}} | | {{سوال}} |
| خط ۵: |
خط ۴: |
| {{پایان سوال}} | | {{پایان سوال}} |
| {{پاسخ}} | | {{پاسخ}} |
| در بخشی از دعای ندبه آمده است: «أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ، أَيْنَ الْأَقْمَارُ الْمُنِيرَة»<ref>المزار الكبير (لابن المشهدي)، ص: 578</ref> | | {{درگاه|واژه‌ها}} |
| | «أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشیدهای تابان» تعبیری در دعای ندبه است.<ref>ابن‌المشهدی، المزار الكبير، ص۵۷۸.</ref> محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و [[امام زمان(ع) در احادیث پیامبر(ص)|امام زمان(ع)]] دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی به همه امامان(ع) دارد و به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته شده است. |
|
| |
|
| [[شیخ صدوق]] از [[امام حسین(ع)]] روایت می‌کند که امام حسین(ع) فرمود: روزی به پیامبر(ص) وارد شدم که [[ابی بن کعب]] نزد ایشان بود. پیامبر(ص) به من فرمود: آفرین بر شما یا ابا عبدالله و ای کسی که زینت آسمان‌ها و زمین‌ها هستی. ابن ابی کعب عرض کرد: یا رسول الله(ص) غیر از شما چه کسی می‌تواند زینت آسمان‌ها و زمین‌ها باشد و این چگونه است؟ پیامبر(ص) فرمود: یا ابی کسی که مرا به حق به نبوت برگزید، حسین بن علی(ع) در آسمان‌ها معروف‌تر و بزرگ‌تر است، از آنچه که در زمین هست. چون در سمت راست [[عرش الهی]] نوشته شده: «حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است».<ref>واعظ موسوی، سید علی اکبر، شرح دعای ندبه از کتاب و سنت، تهران، بی نا، چاپ اول، ۱۳۶۳، ص۱۹۹.</ref> | | استفاده از تعبیر «شمس؛ خورشید» در روایات برای پیامبر و ائمه نقل شده است؛ پیامبر در روایتی که [[جابر بن عبدالله انصاری]] نقل کرده، از خود با تعبیر خورشید یاد کرده است.<ref>شرحی بر دعای ندبه، ص۲۰۰–۲۰۲.</ref> [[امام علی(ع)]] نیز امام را خورشید درخشان بر بندگان دانسته که کسی توانایی چشم دوختن یا دست رساندن به مقام او را ندارد. از [[امام موسی بن جعفر(ع)]] روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»<ref>مهدوی، مهدی، امید منتظران مهدی (عج) دعای ندبه از دیدگاه معصومین(ع)، تهران، دانش هوشیار، چاپ اول، ۱۳۸۱، ص۱۴۳.</ref> [[شیخ صدوق]] روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.<ref>واعظ موسوی، سید علی اکبر، شرح دعای ندبه از کتاب و سنت، تهران، بی نا، چاپ اول، ۱۳۶۳، ص۱۹۹.</ref> |
|
| |
|
| در جای دیگر در تفسیر {{متن عربی|الشُّمُوسُ الطّالِعَهُ}} روایت شده که [[امام علی(ع)]] فرمود: «امام خورشید درخشان بر بندگان است. به مقام او کسی را یارای چشم دوختن یا دست رساندن نیست.» و از [[امام موسی بن جعفر(ع)]] روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»<ref>مهدوی، مهدی، امید منتظران مهدی (عج) دعای ندبه از دیدگاه معصومین (ع)، تهران، دانش هوشیار، چاپ اول، ۱۳۸۱، ص۱۴۳.</ref>
| |
|
| |
| قرآن می‌فرماید: ﴿وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِینَ کَانُوا یُسْتَضْعَفُونَ مَشَارِقَ الأرْضِ وَمَغَارِبَهَا الَّتِی بَارَکْنَا فِیهَا…؛ و به آن گروهی که مستضعف بوده‌اند مشارق و مغارب سرزمین «فلسطین» را که در آن، برکت نهاده بودیم بر ایشان به میراث عطا کردیم.﴾(اعراف:۱۳۷) و در جای دیگر می‌فرماید: ﴿فَلا أُقْسِمُ بِرَبِّ الْمَشَارِقِ وَالْمَغَارِبِ إِنَّا لَقَادِرُونَ؛ پس به پروردگار خاوران و باختران سوگند یاد نمی‌کنم که بی گمان ما تواناییم.﴾(معارج:۴۰) در همین راستا، ادعیه نیز همگام با آیات می‌فرمایند: «أَیْنَ الشُّمُوسُ الطّالِعَهُ؟أَیْنَ الْأَقْمارُ الْمُنیرَهُ؟أَیْنَ الْأَنْجُمُ الزّاهِرَهُ …؛ کجا رفتند خورشیدهای تابان در فلک انسانیت و کجا رفتند ماه‌های فروزان و کجا رفتند ستارگان درخشان …»
| |
|
| |
| خطاب‌های با توجه به عبارات قبل از آن در مورد معصومین و امام زمان(عج) چنین می‌رساند که خطاب به یک امام، در واقع خطاب به همه امامان(ع) است. چون «کلُّهم نورٌ واحدٌ» و اهداف همه واحد است. به اضافه این که در این فقره از دعا خطاب عمومی است و همه امامان(ع) مورد خطاب هستند و به صورت طبیعی با جمع مورد خطاب قرار گرفته‌اند.
| |
| بنابراین آنچه از روایات و کتاب‌های شرح دعای ندبه و نیز لحن دعا بر می‌آید، {{متن عربی|أَیْنَ الشُّمُوسُ الطّالِعَهُ ...}} خطاب به همه معصومین و امامان(ع) است.
| |
|
| |
| از [[جابر بن عبدالله انصاری]] روایت شده که روزی [[پیامبر(ص)]] پس از [[نماز صبح]] که ما با او نماز صبح را به جماعت خواندیم، روی به ما کرد و فرمود: ای مردم کسی که خورشید را از دست داد (خورشید غروب کرد) باید متمسک به ماه شود و (از نور ماه استفاده کند) و کسی که ماه را هم از دست داد، باید از دو [[ستاره فرقدان]] (دو ستاره قطبی) استفاده کند … گفتیم: یا رسول الله، شمس کیست؟ فرمود: من هستم. و در توضیح آن فرمود خدای تعالی ما را هم چون ستاره‌های درخشنده آسمان قرار داد که چون ستاره‌ای غروب می‌کند، ستاره‌ای دیگر طلوع می‌کند …»<ref>شرحی بر دعای ندبه، ص۲۰۰–۲۰۲.</ref>
| |
| {{پایان پاسخ}} | | {{پایان پاسخ}} |
| == منابع == | | == منابع == |
| خط ۲۷: |
خط ۱۹: |
| }} | | }} |
| {{تکمیل مقاله | | {{تکمیل مقاله |
| | شناسه =شد | | | شناسه =- |
| | تیترها =شد | | | تیترها =- |
| | ویرایش =شد | | | ویرایش =شد |
| | لینک‌دهی =شد | | | لینک‌دهی =شد |
| خط ۳۵: |
خط ۲۷: |
| | تغییر مسیر = | | | تغییر مسیر = |
| | ارجاعات = | | | ارجاعات = |
| | بازبینی = | | | ارزیابی کمی = |
| | تکمیل = | | | تکمیل = |
| | اولویت =ج | | | اولویت =ج |
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۷
سؤال
تعبیر الشموس الطالعه در مورد چه افرادی است؟
«أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشیدهای تابان» تعبیری در دعای ندبه است.[۱] محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و امام زمان(ع) دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی به همه امامان(ع) دارد و به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته شده است.
استفاده از تعبیر «شمس؛ خورشید» در روایات برای پیامبر و ائمه نقل شده است؛ پیامبر در روایتی که جابر بن عبدالله انصاری نقل کرده، از خود با تعبیر خورشید یاد کرده است.[۲] امام علی(ع) نیز امام را خورشید درخشان بر بندگان دانسته که کسی توانایی چشم دوختن یا دست رساندن به مقام او را ندارد. از امام موسی بن جعفر(ع) روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»[۳] شیخ صدوق روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.[۴]
منابع
- ↑ ابن‌المشهدی، المزار الكبير، ص۵۷۸.
- ↑ شرحی بر دعای ندبه، ص۲۰۰–۲۰۲.
- ↑ مهدوی، مهدی، امید منتظران مهدی (عج) دعای ندبه از دیدگاه معصومین(ع)، تهران، دانش هوشیار، چاپ اول، ۱۳۸۱، ص۱۴۳.
- ↑ واعظ موسوی، سید علی اکبر، شرح دعای ندبه از کتاب و سنت، تهران، بی نا، چاپ اول، ۱۳۶۳، ص۱۹۹.
