پیش نویس:عرش الهی

سؤال

مقصود از عرش الهی در روایات چیست؟

درگاه‌ها

عرش در تعاریف مختلف به معنای تخت پادشاهی، سقف، علم و قدرت خداوند، جسم کل، ملک و ماسوی‌الله آمده است. در فلسفه، کلام و عرفان، تعابیر گوناگونی از عرش ارائه شده که شامل مرکز فرماندهی جهان، علم بی‌پایان خداوند، محل سلطنت و تدبیر الهی و حتی فلک‌الافلاک است. برخی عرش را جسمی مادی دانسته‌اند، درحالی‌که دیگران آن را نمادی از اقتدار الهی تعبیر کرده‌اند. در روایات، عرش مکانی عظیم توصیف شده که فرشتگان آن را حمل می‌کنند و بر آن جمله "لا اله الا الله، محمد رسول‌الله، علی امیرالمؤمنین" نوشته شده است. همچنین در سایر ادیان به عرش الهی اشاره شده و آن را تخت خداوند توصیف کرده‌اند.

در روایات، عرش جایگاهی عظیم دارد که فرشتگان مقرب آن را حمل می‌کنند و تمثال همه موجودات در آن ثبت شده است. همچنین، از آن به‌عنوان عرش نورانی یاد شده که مخلوقات توان نگاه کردن به آن را ندارند. نقل شده که پیامبر(ص) در معراج معصومان را در کنار عرش مشاهده کرده است. فاصله میان ستون‌های عرش چنان گسترده است که طی آن هزار سال طول می‌کشد. در سایر ادیان نیز به عرش اشاره شده است؛ در کتاب مقدس، آسمان عرش خداوند نامیده شده و از آن به‌عنوان تختی با چرخ‌های آتشین که خداوند بر آن نشسته، یاد شده است.

روایات مختلفی درباره عرش وجود دارد که از جمله آن‌ها این است که فرشتگان مقرب الهی عرش را حمل می‌کنند و تمثال تمام موجودات جهان در آن قرار دارد. برخی معتقدند که جمله «لا اله الا الله، محمد رسول‌الله، علی امیرالمؤمنین» بر روی عرش نوشته شده است. در برخی روایات، عرش به عنوان علم بی‌پایان خداوند معرفی می‌شود و از نظر عظمت، تمام موجودات در برابر عرش مانند حلقه‌ای در بیابان هستند. عرش از نور ساخته شده و هیچ موجودی نمی‌تواند به آن نگاه کند. درباره معنای عرش، دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد؛ برخی بر این باورند که عرش تنها باید مورد ایمان قرار گیرد و از تفکر درباره آن پرهیز شود، در حالی که برخی دیگر آن را به مفاهیم مادی یا تمثیلی مانند فرمانروایی و علم خداوند تفسیر می‌کنند. همچنین در ادیان دیگر نیز به مفهومی مشابه با عرش اشاره شده است، مانند کتاب مقدس که از عرش خدا و ملائکهٔ اطراف آن سخن گفته است.

معنای عرش الهی

تعریف لغوی عرش

عرش به معنای تخت پادشاه، سقف و چیزی است که به ارتفاع تکیه داده باشد.

در اصطلاح فلسفه و عرفان به معنای علم و قدرت خداوند و جسم کل است و در اصطلاح علم کلام به معنای ملک و ماسوی‌الله به‌کار رفته است.

نظر امام خمینی

امام‌خمینی به برخی از این معانی اشاره کرده و افزون بر آن دو معنای دیگر را به آن افزوده است که واحدیت و فیض مقدس می‌باشد.

معنای نجومی و فلکی

در اصطلاح هیئت و نجوم نیز به معنای فلک‌الافلاک است که از آن به فلک اطلس و فلک اقصی تعبیر می‌شود.

معنای مرتبط با عرش

از الفاظ مرتبط با عرش، کرسی است که به معنای چیزی است که بر آن می‌نشینند و بر آن تکیه می‌زنند. در اصطلاح فلسفی فلک اقصای جسمانی و محل امر و نهی و نفس کلی است.

نظر شیخ صدوق

شیخ صدوق عرش را به علم بی‌پایان پرودگار تفسیر کرده است. برخی دیگر نیز آن را کنایه از فرمانروایی، حاکمیت و مالکیت خداوند می‌دانند.

نظر علامه طباطبایی

علامه طباطبایی معتقد است عرش مرحله تکامل یافته‌ای از عوالم وجود و مرکز فرماندهی جهان و محل صدور دستورات الهی است و نشستن خداوند بر عرش نیز کنایه از تدبیر جهان و علم او به تمام امور است.

حقیقت عرش

گروهی از متکلمان؛ از قبیل مجسّمه و مشبّهه قائل به تجسم خداوند بوده و معنای لغوی عرش را اختیار کرده‌اند و معتقدند عرش تختی است که خداوند بر آن نشسته است. درمقابل برخی از معتزله تشبیه در عرش را نپذیرفته اما در توضیح و تأویل آن به بیراهه رفته‌اند و آن را مجرد تخیل و تمثیل معنا کرده‌اند که مقصود بیان عظمت و کبریای حق است. بعضی مفسران همانند زمخشری، فخر رازی، بیضاوی و نیشابوری در این امر از معتزله متأثر بوده‌اند. آنان بر اساس مشرب تفسیری خود، تفاسیرِ متعددی چون ملک و عالم جسمانی از عرش آرایه کرده‌اند، اما برخی متکلمان شیعی طبق بعضی روایات، عرش را به علم یا ماسوی‌الله معنا کرده‌اند. بنابر نظر ملاصدرا این نوع بیانات بازکردن باب سفسطه و تعطیل و فتح باب تأویل در معاد جسمانی، عذاب قبر، صراط، میزان و حساب است. برخی با تطبیق آن بر هیئت بطلمیوسی آن را بر فلک‌الافلاک منطبق کردند و برخی با رد این نظریه در علوم جدید ناگزیر از تفسیر دیگری در این زمینه شدند.

برخی از حکما عرش را بر فلک و آسمان نهم تطبیق داده و بر این باورند که جهان دارای نه فلک می‌باشد که فلک نهم را محددالجهات، فلک‌الافلاک، فلک اقصی و فلک اطلس نیز می‌نامند. برخی آن را به معنای جسم کل، علم حق‌تعالی و وجود منبسط او دانسته‌اند. عده‌ای به مناسبت معنای لغوی که به معنای تخت پادشاهی است، عرش را کنایه از محل سلطنت و اقتدار محل تدبیر عوالم مادون می‌دانند و بیانگر مقامی است که زمام همه امور به آن منتهی می‌شود.

عرفا تفسیرهای مختلفی از عرش بیان کرده‌اند و عرش را محیط بر جمیع اجسام و آن را محل استقرار اسمای الهی می‌دانند. قلب مؤمن از معانی دیگری است که برای عرش ذکر کرده‌اند؛ از این جهت قلب انسان کامل را عرش اکبر نامیده‌اند.

امام‌خمینی علاوه بر معانی مزبور دو معنای دیگر به عرش نسبت می‌دهد که به اعتقاد ایشان در کلمات عرفا مشاهده نمی‌شود. معنای اول حضرت واحدیت است که محل اقتدار و سلطنت فیض اقدس است و معنای دوم فیض مقدس است که محل سلطنت اسم اعظم است. به اعتقاد ایشان اختلاف ظواهر اخبار در معنای عرش و همچنین حاملان آن، به تعدد معانی عرش بر می‌گردد و در واقع میان اخبار اختلاف و تعارضی نیست.

امام‌خمینی معانی و کاربردهای دیگری برای عرش ذکر کرده است: ماسوی‌الله، جسم کل، علم (علم فعلی)، علم قضایی، جسم کل محیط، مجموع عالم، علم مفاض به انبیا(ع) و حجج(ع) و فیض منبسط. همچنین ایشان با استناد به برخی روایات، قلب مؤمن را عرش رحمان می‌داند و معتقد است چون قلب مؤمن منزلگاه و محل سلطنت حق است، توجه و محبت به غیر حق و اولیا او در مشرب عرفان جایز نیست.

ویژگی‌های عرش در روایات

حمل عرش توسط فرشتگان مقرب

در روایات عرش را به فرشتگان مقرب الهی عرش را حمل می‌کنند و تمثال تمام موجودات جهان در عرش وجود دارد.

شعار توحید و ولایت

جملهٔ ««لا اله الّا اللّه، مُحَمَّدٌ رَسول‌اللّه، علیٌ امیرالمؤمنین»؛ خدایی جز خدای یگانه نیست. محمد (ع) فرستاده خداست و علی (ع) امیر مومنان است.»بر روی عرش نوشته شده است.

عرش به‌عنوان علم بی‌پایان خداوند

در حدیثی از پیامبر(ص) نقل شده است در سفر معراج، هنگامی که به عرش نگاه کردم، مشاهده کردم همهمعصومان در طرف راست عرش قرار دارند. در بعضی از روایات نیز وارد شده که عرش، علم بی‌پایان پروردگار است.

عظمت و اندازه عرش

از دیدگاه روایات، عرش باعظمت است و تمام موجودات در مقابل عرش، مثل حلقه‌ای در بیابانی پهناورند. همچنین فاصلهٔ بین هریک از ستون‌های عرش، به‌اندازه‌ای است که هزار سال طول می‌کشد تا پرندهٔ تیزپروازی بتواند از ستونی به ستون دیگر آن برود. عرش از کرسی بزرگ‌تر است.

خلق عرش از نور

خداوند عرش را از نور خلق کرده است و هیچ‌کدام از مخلوقات نمی‌توانند به آن نگاه کنند.

عرش در ادیان دیگر

عرش الهی در ادیان دیگری مطرح شده است. در کتاب مقدس آمده است به آسمان قسم نخورید؛ زیرا آسمان همان عرش خداست. همچنین از آن به تختی یاد شده که چرخ‌هایی دارد و خداوند بر آن نشسته و عرش و چرخ‌های آن از آتش ملتهب‌اند. در جای دیگری از این کتاب، از فرشتگانی یاد شده که بر سریر (عرش) الهی نشسته‌اند. همین‌طور بیان شده است ملائکه سَرّافین در اطراف تخت پروردگار، به تسبیح او مشغول‌اند.

جستارهای وابسته

• شناخت خداوند به غیر از مسیر فلسفه و عرفان
• برهان‌های اثبات خدا
• امکان درک ذات پروردگار
• امکان اثبات خداوند با ادله عقلی و منطقی
• ضرورت خداشناسی
• نامحدود بودن خداوند