ادامه نیافتن امامت از نسل امام حسن(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

(صفحه‌ای تازه حاوی «{{شروع متن}} {{شاخه | شاخه اصلی = |شاخه فرعی۱ = |شاخه فرعی۲ = |شاخه فرعی۳ = }} {{سو...» ایجاد کرد)
 
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =')
 
(۲۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{شاخه
 
| شاخه اصلی =
|شاخه فرعی۱ =
|شاخه فرعی۲ =
|شاخه فرعی۳ =
}}
{{سوال}}
{{سوال}}
چرا امامان پس از امام حسن(ع) از نسل ايشان نبودند؟
چرا امامان پس از امام حسن(ع) از نسل ایشان نبودند؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
براي اين که به سئوال حضرتعالي پاسخي کامل داده شود آن را در ضمن چند نکته بيان مي کنيم:
{{درگاه|امام حسین}}
[[امامت]] منصبی است که از طرف [[خداوند]] انتخاب می‌شود و هیچ فردی حتی [[پیامبر(ص)]] حق دخالت در این مسئله را ندارد. پیامبر(ص) و امامان فقط حق معرفی امام بعد از خود را دارند. امامت یک امر وراثتی نیست بلکه لیاقت فرد در این مسئله اهمیت دارد. امام کسی است که از امتحانات الهی موفق بیرون آید و ‌کسی به این جهت که پدرش امام بوده، نمی‌تواند امام باشد.<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۵۳.</ref>


۱. وقتي که ما در متون ديني سيري داشته باشيم مي توانيم براي امامت به يک تعريف کلي برسيم که عبارت است از: پيشوايي رياست عامّه ديني، امت مسلمان در امور ديني و دنيوي آنهاست که به جانشيني پيامبر گرامي اسلام(ص) منصوب شده است و حافظ شريعت و تداوم گر هدايت الهي است.
زمانی که [[حضرت ابراهیم(ع)]] به عنوان امام از طرف خداوند منصوب شد، خداوند در جواب درخواست حضرت ابراهیم(ع) مبنی بر این که مقام امامت را در نسل او قرار دهد، پاسخ داد: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی‌رسد. {{قرآن||| سوره = سوره بقره
 
| آیه = آیه ۱۲۴
پس بنابراين امامت يک منصب الهي همچون نبوت مي باشد. بنابراين امام بايد از طرف خداوند متعال منصوب شود و هيچ کس حتّي پيامبر نيز حق دخالت در انتصاب چنين مقامي را براي شخصي ندارد، فقط پيامبر(ص) و امامان حق معرفي امام بعد از خود را دارند.
| ترجمه = هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد
 
}}
۲. منشاء امامت يک امر وراثتي نيست بلکه لياقت است و لياقت ها با شعار ثابت نمي شود بلکه بايد شخصي از امتحانات الهي ثابت قدم بيرون آيد و هيچ کس به خاطر اين که پدرش امام بوده نمي تواند امام باشد.}}<ref>قرائتي، محسن، تفسير نور، مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۵۳.</ref>
 
۳. وقتي که حضرت ابراهيم(ع) به عنوان امام از طرف خداوند متعال قرار داده شد، خداوند متعال در جواب درخواست حضرت ابراهيم(ع) مبني بر اين که مقام امامت را نيز در ذرّيه اش نيز قرار دهد چنين جواب مي دهد: که عهد و پيمان ما به ظالمين نمي رسد. {{قرآن|وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِکلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُک لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ؛<ref>بقره / ۱۲۴.</ref> ترجمه: و چون حضرت ابراهيم(ع) را پروردگارش به اموري مهم بياموزد و او همه آنها را به شکل کامل به انجام رسانيد. خداي سبحان به او فرمود: من تو را پيشوا و امام قرار دادم. حضرت ابراهيم(ع) درخواست کرد که از دودمانم (نيز پيشواياني قرار ده) خداوند فرمود عهد و پيمان ما به بيدادگران نمي رسد».


پس بنابراين براي رسيدن به مقام رفيع امامت فرد نبايد ظالم حتّي به نفس خود باشد. بنابراين از مباحث فوق به خوبي روشن مي شود، مقام امامت مقامي نيست که مردم در نصب آن دخالتي داشته باشند و شرط آن موفقيت هر فرد در مقام آزمايشات و امتحانات الهي است که پس از سرافرازي از اين مراحل، خداوند او را به مقام امامت منصوب مي کند.
نبوت و امامت در نسل حضرت ابراهیم(ع) قرار داده شد و هر کدام که لیاقت چنین مقامی را داشتند، به این مقام رسیدند. گاهی پدر و پسر به ترتیب به مقام نبوت نایل می‌آمدند مانند [[داود(ع)]] و [[سلیمان(ع)]] و نبوت در میان فرزندان یک پیامبر ادامه نیافت.


«بعد از آن که نبوت در ذرّيه حضرت ابراهيم(ع) قرار داده شد اين انتصاب به معناي آن نبود که همواره نبوت از پدر به پسر و الي آخر منتقل خواهد شد، بلکه هر کدام که لياقت چنين مقامي را داشته باشند به اين منصب بزرگ الهي منصوب مي شدند گاهي پدر و پسر به ترتيب به مقام نبوت نايل مي آمدند مانند داود و سليمان(ع) ولي در برخي موارد ديگر پس از مرگ پيامبر(ع) نور نبوّت به فرزندان او نمي رسيد، بلکه به افراد ديگر از خاندان بزرگ ابراهيم منتقل مي گشت.
امامتِ [[امامان شیعه]] نیز بعد از شهادت [[امام حسن(ع)]]، به [[امام حسین(ع)]] رسید و بعد از آن در نسل فرزندان ایشان امامت ادامه یافت<ref>سبحانی، جعفر، راهنمای حقیقت، نشر مشعر، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش، ص۳۷۹.</ref> و این چیزی بوده که خداوند خواسته بود. این مطلب ارتباطی با فضایل امام حسن(ع) یا امام حسین(ع) ندارد بلکه هر دوی ایشان امامان معصوم و [[سید جوانان اهل‌بهشت]] هستند.


امامت امامان دوازده گانه نيز از همين مقوله است و وقتي که امام حسن(ع) به شهادت رسيدند، برادرش امام حسين(ع) به امامت منصوب شد و بعد از آن پسرش امام علي بن حسين و همچنين پس از شهادت امام صادق(ع) عليرغم وجود فرزندي به نام عبدالله بن افطح خلافت الهي از آن فرزند ديگرش موسي بن جعفر(ع) گرديد.<ref>سبحاني، جعفر، راهنماي حقيقت، نشر مشعر، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش، ص۳۷۹.</ref>
البته بايد گفته شود که اين مطلب هيچ گونه ارتباطي با فضايل امام حسن(ع) و يا امام حسين(ع) ندارد بلکه هر دوي ايشان امامان معصوم و سيّدان شباب اهل الجنه مي باشند که اميد آن را داريم که در سراي آخرت جزء شفاعت شدگان آنان باشيم و در اين دنيا جزء پيروان و شيعيان خالص آن عزيزان قرار گيريم. «انشاء الله خداوند قبول کند».
{{پایان پاسخ}}
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}
==معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:==
۱ـ راهنماي حقيقت، آيت الله جعفر سبحاني.
۲ـ موسوعه امام صادق(ع) ، سيد محمد کاظم قزويني، ج۷.
۳ـ تفاسيري همچون الميزان، نمونه، مجمع البيان در تفسير آيه ۱۲۴ سوره بقره.
{{پایان مطالعه بیشتر}}


==منابع==
==منابع==
<references />
{{پانویس}}
 
{{شاخه
| شاخه اصلی =تاریخ
| شاخه فرعی۱ =تاریخ و سیره معصومان
| شاخه فرعی۲ =امام حسن(ع)
| شاخه فرعی۳ =
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =  
  | شناسه =-
  | تیترها =  
  | تیترها =-
  | ویرایش =  
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =  
  | لینک‌دهی =
  | ناوبری =  
  | ناوبری =
  | نمایه =  
  | نمایه = شد
  | تغییر مسیر =  
  | تغییر مسیر =شد
  | بازبینی =  
| ارجاعات =
  | تکمیل =  
  | بازبینی نویسنده = 
  | اولویت =  
| ارزیابی کمی =شد
  | کیفیت =  
  | تکمیل =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[رده:امامان شیعه]]
[[رده:تعداد امامان]]
[[رده:درگاه امام حسین(ع)]]
[[رده:امام حسین(ع)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۳۹


سؤال

چرا امامان پس از امام حسن(ع) از نسل ایشان نبودند؟

درگاه‌ها
امام حسین.png


امامت منصبی است که از طرف خداوند انتخاب می‌شود و هیچ فردی حتی پیامبر(ص) حق دخالت در این مسئله را ندارد. پیامبر(ص) و امامان فقط حق معرفی امام بعد از خود را دارند. امامت یک امر وراثتی نیست بلکه لیاقت فرد در این مسئله اهمیت دارد. امام کسی است که از امتحانات الهی موفق بیرون آید و ‌کسی به این جهت که پدرش امام بوده، نمی‌تواند امام باشد.[۱]

زمانی که حضرت ابراهیم(ع) به عنوان امام از طرف خداوند منصوب شد، خداوند در جواب درخواست حضرت ابراهیم(ع) مبنی بر این که مقام امامت را در نسل او قرار دهد، پاسخ داد: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی‌رسد. ﴿هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد(سوره بقره:آیه ۱۲۴)

نبوت و امامت در نسل حضرت ابراهیم(ع) قرار داده شد و هر کدام که لیاقت چنین مقامی را داشتند، به این مقام رسیدند. گاهی پدر و پسر به ترتیب به مقام نبوت نایل می‌آمدند مانند داود(ع) و سلیمان(ع) و نبوت در میان فرزندان یک پیامبر ادامه نیافت.

امامتِ امامان شیعه نیز بعد از شهادت امام حسن(ع)، به امام حسین(ع) رسید و بعد از آن در نسل فرزندان ایشان امامت ادامه یافت[۲] و این چیزی بوده که خداوند خواسته بود. این مطلب ارتباطی با فضایل امام حسن(ع) یا امام حسین(ع) ندارد بلکه هر دوی ایشان امامان معصوم و سید جوانان اهل‌بهشت هستند.


منابع

  1. قرائتی، محسن، تفسیر نور، مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ۱۳۷۶ش، ج۱، ص۲۵۳.
  2. سبحانی، جعفر، راهنمای حقیقت، نشر مشعر، چاپ دوم، ۱۳۸۵ش، ص۳۷۹.