رعایت قواعد تلاوت قرآن در خواندن دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
جز (اصلاح ارقام)
 
خط ۴: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
برخی قواعد [[تجوید]] به‌گونه‌ای هستند که رعایت آن،‌ معنای کلمات را تغییر نمی‌دهد. رعایت این موارد در خواندن دعا را ضروری ندانسته‌اند. از این قواعد، مد، حروف کشیده (الف مدی، یاء مدی و واو مدی) و ... است.
برخی قواعد [[تجوید]] به‌گونه‌ای هستند که رعایت آن،‌ معنای کلمات را تغییر نمی‌دهد. رعایت این موارد در خواندن دعا ضروری نیستند. مانند: مراعات مقدار مد در حروف کشیده (الف مدی، یاء مدی و واو مدی) و ... .


در مقابل برخی قواعد وجود دارند که رعایت نکردن آن، موجب تغییر در معنا و مفهوم می‌شود. برای نمونه تفاوت دو حرف هاء و حاء در دو کلمه اَهْوی و اَحْوی، که موجب تغییر معنا می‌شود.<ref>حبیبی، علی و شهیدی، محمد رضا، روان خوانی و تجوید قرآن کریم، قم، انتشارات روحانی، چاپ اول، ۱۳۷۶، ص۱۰۲.</ref>
در مقابل برخی قواعد وجود دارند که رعایت نکردن آن، موجب تغییر در معنا و مفهوم می‌شود و مراعات آن لازم است. برای نمونه تفاوت دو حرف هاء و حاء در دو کلمه اَهْوی و اَحْوی،{{یادداشت| احوی یعنی سیاه شد. اهوی یعنی از بالا به پایین افتاد. « طريحي، فخر الدين بن محمد، مجمع البحرين، تهران، مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش، ج۱ف ص۱۱۲. ص۴۸۱.»}} موجب تغییر معنا می‌شود.<ref>حبیبی، علی و شهیدی، محمد رضا، روان خوانی و تجوید قرآن کریم، قم، انتشارات روحانی، چاپ اول، ۱۳۷۶، ص۱۰۲.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۵۰

سؤال

آیا در خواندن دعا، قواعد تلاوت قرآن مجید باید رعایت شود؟

برخی قواعد تجوید به‌گونه‌ای هستند که رعایت آن،‌ معنای کلمات را تغییر نمی‌دهد. رعایت این موارد در خواندن دعا ضروری نیستند. مانند: مراعات مقدار مد در حروف کشیده (الف مدی، یاء مدی و واو مدی) و ... .

در مقابل برخی قواعد وجود دارند که رعایت نکردن آن، موجب تغییر در معنا و مفهوم می‌شود و مراعات آن لازم است. برای نمونه تفاوت دو حرف هاء و حاء در دو کلمه اَهْوی و اَحْوی،[یادداشت ۱] موجب تغییر معنا می‌شود.[۱]

منابع

  1. حبیبی، علی و شهیدی، محمد رضا، روان خوانی و تجوید قرآن کریم، قم، انتشارات روحانی، چاپ اول، ۱۳۷۶، ص۱۰۲.
  1. احوی یعنی سیاه شد. اهوی یعنی از بالا به پایین افتاد. « طريحي، فخر الدين بن محمد، مجمع البحرين، تهران، مرتضوی، چاپ سوم، ۱۳۷۵ش، ج۱ف ص۱۱۲. ص۴۸۱.»