ایمان از روی ترس: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (اصلاح ارقام)
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
آیا ایمان از روی ترس، بی‌فایده است؟ با ادله قرآنی، تبیین نمائید.
از نظر قرآن کریم، آیا ایمان از روی ترس، بی‌فایده است؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
خط ۷: خط ۷:
[[ایمان]] بر پایه اختیار بنا شده است. بر اساس [[آیات قرآن]] اگر [[خداوند]] می‌خواست، همه مردم را به اجبار، هدایت می‌کرد:{{قرآن|وَ لَوْ شاءَ لَهَداکُمْ أَجْمَعِینَ|ترجمه=و اگر [خدا] می‌خواست مسلما همه شما را هدايت می‌‏كرد.|سوره=نحل|آیه=۹}}
[[ایمان]] بر پایه اختیار بنا شده است. بر اساس [[آیات قرآن]] اگر [[خداوند]] می‌خواست، همه مردم را به اجبار، هدایت می‌کرد:{{قرآن|وَ لَوْ شاءَ لَهَداکُمْ أَجْمَعِینَ|ترجمه=و اگر [خدا] می‌خواست مسلما همه شما را هدايت می‌‏كرد.|سوره=نحل|آیه=۹}}


خداوند می‌توانست همگان حتی منکران لجوج را وادار به پذیرش ایمان کند؛ اما چنین کاری نکرد؛ زیرا ایمان اجباری، بی‌ارزش و فاقد معنویت و تکاملی است که انسان به آن نیاز دارد.<ref>تفسیر نمونه، همان، ج۱۰، ص۲۲۲.</ref> نعمت اختیار و آزادی اراده یکی از مهمترین عوامل تکامل انسان است، خداوند انسان را موجودی انتخابگر آفرید، و او را هدایت اجباری نکرد.<ref>تفسیر نمونه، همان، ج۱۱، ص۱۶۸ با اندکی تلخیص.</ref>
خداوند می‌توانست همگان حتی منکران لجوج را وادار به پذیرش ایمان کند؛ اما چنین کاری نکرد؛ زیرا ایمان اجباری، بی‌ارزش و فاقد معنویت و تکاملی است که انسان به آن نیاز دارد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۰، ص۲۲۲.[http://lib.eshia.ir/50082/10/222]</ref> نعمت اختیار و آزادی اراده یکی از مهمترین عوامل تکامل انسان است، خداوند انسان را موجودی انتخابگر آفرید، و او را هدایت اجباری نکرد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۱، ص۱۶۸.[http://lib.eshia.ir/50082/11/168]</ref>
 
خداوند می‌فرماید: کسانی که از روی ترس و اضطرار، ایمان می‌آورند، ایمان آنها ارزشی ندارد. وقتی عذاب را ببینند، البته ایمان می‌آورند، ولی ایمان اضطراری (و از روی ترس) فایده‌ای ندارد. ایمان اختیاری، مقبول درگاه الهی است و آدمی را به سوی سعادت زندگی دنیا و آخرت سوق می‌دهد، اما ایمان اضطراری که در هنگام دیدن عذاب است، نه در درگاه خداوند قبول است، و نه دردی را از او درمان می‌کند.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، مترجم: موسوی همدانی، دفتر انتشارات اسلامی، ج۱۰، ص۱۸۵.</ref>
 
'''عبادت از روی ترس'''
 
بندگان سه نوع، خداوند را عبادت می‌کنند. گروهی به امید پاداش، گروهی به واسطه ترس از دوزخ و گروهی هم خداوند را به خاطر عشق و محبت به او، بندگی می‌کنند. [[امام صادق|امام صادق(ع)]] در حدیثی می‌فرمایند: «بندگان سه دسته‌اند: گروهی خداوند را از ترس، عبادت می‌کنند، که این عبادت بردگان است. گروهی خداوند را به طمع ثواب، عبادت می‌کنند، که این عبادت مزدوران است، و گروهی خداوند را از سر عشق و محبت به او، عبادت می‌کنند که این عبادت آزادگان است و این برترین عبادت است».<ref>محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، قم، دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۷۷ هـ. ش، ج۷، ص۳۴۲.</ref>  
 
هرچند فضیلت دسته اول و دوم به اندازه دسته سوم نیست ولی خداوند انتظار دارد بندگان به حدی از کمال برسند که خدا را چون شایسته عبادت است، بپرستند.  در عیان حال افرادی که از روی ترس و یا امید به پاداش خداوند را عبادت کنند ثواب می‌برند و براساس وعده الهی از نعمت بهشت برخوردار خواهند گردید.
{{مطالعه بیشتر}}


کسانی که از روی ترس و اضطرار، ایمان می‌آورند، ایمان آنها ارزشی ندارد. وقتی عذاب را ببینند، البته ایمان می‌آورند، ولی ایمان اضطراری (و از روی ترس) فایده‌ای ندارد. ایمان اختیاری، مقبول درگاه الهی است و آدمی را به سوی سعادت زندگی دنیا و آخرت سوق می‌دهد، اما ایمان اضطراری که در هنگام دیدن عذاب است، نه در درگاه خداوند قبول است، و نه دردی را از او درمان می‌کند.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص۱۸۵ و ۱۸۶.[http://lib.eshia.ir/50081/10/185]</ref>
==مطالعه بیشتر==
==مطالعه بیشتر==


#شرح حدیث جنود عقل و جهل، امام خمینی (ره).
#شرح حدیث جنود عقل و جهل، امام خمینی (ره).
#ایمان، سید عبدالحسین دستغیب.
#ایمان، سید عبدالحسین دستغیب.
#ایمان چیست و مؤمن کیست؟، رجبعلی مظلومی.<br />
#ایمان چیست و مؤمن کیست؟ رجبعلی مظلومی.<br />


==منابع==
==منابع==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
| شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
| شاخه اصلی = علوم و معارف قرآن
| شاخه فرعی۱ = عبادت در قرآن
| شاخه فرعی۱ = عبادت در قرآن
| شاخه فرعی۲ = جایگاه و اهمیت عبادت
| شاخه فرعی۲ = جایگاه و اهمیت عبادت
| شاخه فرعی۳ =
| شاخه فرعی۳ =  
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
| شناسه = -
| شناسه = -
| تیترها = -
| تیترها = -
| ویرایش = شد
| ویرایش = شد
| لینک‌دهی = شد
| لینک‌دهی = شد
| ناوبری =
| ناوبری =  
| نمایه = شد
| نمایه = شد
| تغییر مسیر =
| تغییر مسیر =  
| ارجاعات =
| ارجاعات =  
| بازبینی نویسنده =  
| بازبینی نویسنده =  
| بازبینی =
| بازبینی =  
| تکمیل =
| تکمیل =  
| اولویت = ج
| اولویت = ج
| کیفیت = ج
| کیفیت = ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۰۰

سؤال

از نظر قرآن کریم، آیا ایمان از روی ترس، بی‌فایده است؟


ایمان بر پایه اختیار بنا شده است. بر اساس آیات قرآن اگر خداوند می‌خواست، همه مردم را به اجبار، هدایت می‌کرد:﴿وَ لَوْ شاءَ لَهَداکُمْ أَجْمَعِینَ؛ و اگر [خدا] می‌خواست مسلما همه شما را هدايت می‌‏كرد.(نحل:۹)

خداوند می‌توانست همگان حتی منکران لجوج را وادار به پذیرش ایمان کند؛ اما چنین کاری نکرد؛ زیرا ایمان اجباری، بی‌ارزش و فاقد معنویت و تکاملی است که انسان به آن نیاز دارد.[۱] نعمت اختیار و آزادی اراده یکی از مهمترین عوامل تکامل انسان است، خداوند انسان را موجودی انتخابگر آفرید، و او را هدایت اجباری نکرد.[۲]

کسانی که از روی ترس و اضطرار، ایمان می‌آورند، ایمان آنها ارزشی ندارد. وقتی عذاب را ببینند، البته ایمان می‌آورند، ولی ایمان اضطراری (و از روی ترس) فایده‌ای ندارد. ایمان اختیاری، مقبول درگاه الهی است و آدمی را به سوی سعادت زندگی دنیا و آخرت سوق می‌دهد، اما ایمان اضطراری که در هنگام دیدن عذاب است، نه در درگاه خداوند قبول است، و نه دردی را از او درمان می‌کند.[۳]

مطالعه بیشتر

  1. شرح حدیث جنود عقل و جهل، امام خمینی (ره).
  2. ایمان، سید عبدالحسین دستغیب.
  3. ایمان چیست و مؤمن کیست؟ رجبعلی مظلومی.

منابع

  1. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۰، ص۲۲۲.[۱]
  2. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دهم، ۱۳۷۱ش، ج۱۱، ص۱۶۸.[۲]
  3. طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۰، ص۱۸۵ و ۱۸۶.[۳]