نامه امام حسین(ع) به بنی‌هاشم از مکه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|اندازه=گوچک|امام حسین}} | {{درگاه|اندازه=گوچک|امام حسین}} | ||
'''نامه امام حسین(ع) به بنی‌هاشم از مکه''' نشان می‌دهد که [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] پایان قیام خود را شهادت می‌دانسته و شهادت در راه خدا را مساوی با پیروزی قلمداد می‌کرده است.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۶۹.</ref> این نامه را امام حسین(ع) از مکه، زمانی که عزم سفر به عراق داشت، برای [[بنی‌هاشم]]، و در رأس آنان [[محمد بن حنفیه]]، نوشت. متن نامه به نقل از [[امام محمد باقر(ع)]] در [[کامل الزیارات|کتاب کامل الزیارات]] چنین است:<ref>ابن‌قولویه، | '''نامه امام حسین(ع) به بنی‌هاشم از مکه''' نشان می‌دهد که [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] پایان قیام خود را شهادت می‌دانسته و شهادت در راه خدا را مساوی با پیروزی نهایی قلمداد می‌کرده است.<ref>نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۶۹.</ref> | ||
این نامه را امام حسین(ع) از مکه، زمانی که عزم سفر به عراق داشت، برای [[بنی‌هاشم]]، و در رأس آنان [[محمد بن حنفیه]]، نوشت.<ref>ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، تحقیق عبدالحسین امینی، نجف، دار المرتضوية، ۱۳۵۶ق، ج۱، ص۷۵.</ref> سید ابن طاووس از کلینی نقل می‌کند که این نامه پس از سر باز زدن محمد بن حنفیه از همراهی با امام حسین(ع) نوشته شده است.<ref>سید بن طاووس، علی بن موسی، اللهوف فی قتلى الطفوف، قم، انتشارات أنوار الهدى، بی‌تا، ص۴۰.</ref> | |||
متن نامه به نقل از [[امام محمد باقر(ع)]] در [[کامل الزیارات|کتاب کامل الزیارات]] چنین است:<ref>ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ج۱، ص۷۵.</ref> | |||
{{عربی|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَى إلى مُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ ومَن قِبَلَهُ مِن بَني هاشِمٍ: أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَنْ لَحِقَ بِی اسْتُشْهِدَ وَ مَنْ لَمْ یَلْحَقْ بِی لَمْ یُدْرِکِ الْفَتْحَ. وَ السَّلَامُ.|ترجمه=به نام خداوند رحمت‌گر مهربان. از حسين بن على به محمد بن على و ديگر فرزندان هاشم که نزد او هستند.. حق این است که سرنوشت همه کسانی که به من ملحق شوند، شهادت در راه خدا است و کسانی هم که به من نپیوندند، روی پیروزی را نخواهند دید. بدرود}}. | {{عربی|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَى إلى مُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ ومَن قِبَلَهُ مِن بَني هاشِمٍ: أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَنْ لَحِقَ بِی اسْتُشْهِدَ وَ مَنْ لَمْ یَلْحَقْ بِی لَمْ یُدْرِکِ الْفَتْحَ. وَ السَّلَامُ.|ترجمه=به نام خداوند رحمت‌گر مهربان. از حسين بن على به محمد بن على و ديگر فرزندان هاشم که نزد او هستند.. حق این است که سرنوشت همه کسانی که به من ملحق شوند، شهادت در راه خدا است و کسانی هم که به من نپیوندند، روی پیروزی را نخواهند دید. بدرود}}. | ||
نسخهٔ ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۰۰
جمله «هیهات منا الذلة» به چه معناست و از کیست؟
نامه امام حسین(ع) به بنی‌هاشم از مکه نشان می‌دهد که امام حسین(ع) پایان قیام خود را شهادت می‌دانسته و شهادت در راه خدا را مساوی با پیروزی نهایی قلمداد می‌کرده است.[۱]
این نامه را امام حسین(ع) از مکه، زمانی که عزم سفر به عراق داشت، برای بنی‌هاشم، و در رأس آنان محمد بن حنفیه، نوشت.[۲] سید ابن طاووس از کلینی نقل می‌کند که این نامه پس از سر باز زدن محمد بن حنفیه از همراهی با امام حسین(ع) نوشته شده است.[۳]
متن نامه به نقل از امام محمد باقر(ع) در کتاب کامل الزیارات چنین است:[۴]
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِلَى إلى مُحَمَّدِ بنِ عَلِيٍّ ومَن قِبَلَهُ مِن بَني هاشِمٍ: أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَنْ لَحِقَ بِی اسْتُشْهِدَ وَ مَنْ لَمْ یَلْحَقْ بِی لَمْ یُدْرِکِ الْفَتْحَ. وَ السَّلَامُ.؛ به نام خداوند رحمت‌گر مهربان. از حسين بن على به محمد بن على و ديگر فرزندان هاشم که نزد او هستند.. حق این است که سرنوشت همه کسانی که به من ملحق شوند، شهادت در راه خدا است و کسانی هم که به من نپیوندند، روی پیروزی را نخواهند دید. بدرود».
این نامه امام حسین(ع) را دلیلی بر آگاهی او از کشته‌شدن خود و همراهانش تلقی کرده‌اند.[۵] از نظر محققان، این نامه امام حسین(ع) نه تنها نشان می‌دهد که او هر نوع فتح و پیروزی ظاهری مأیوس بود، بلکه جو حاکم بر حوادث را آنچنان مشاهده می‌کرد که بلافاصله پس از شهادت نیز رسیدن به پیروزی ظاهری را امکان‌پذیر نمی‌دانست.[۶] ولی امام(ع) می‌دانست که فتح نهایی در زمینه پیروزی حق بر باطل تا قیامت در گرو شهادت او و یارانش و مرهون اسارت خاندان و فرزندان او خواهد بود.[۷]
برخی از محققان، منظور از پیروزی در این نامه را، در عین اینکه امام حسین(ع) در ظاهر شکست خورد، به‌معنای پیروزی و چیرگی شعار و هدف امام(ع) بر قلب‌های انسان‌ها در تمام اعصار و در تمام عالم قلمداد کرده‌اند.[۸]
منابع
- ↑ نجمی، محمدصادق، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۱ش، ص۶۹.
- ↑ ابن‌قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، تحقیق عبدالحسین امینی، نجف، دار المرتضوية، ۱۳۵۶ق، ج۱، ص۷۵.
- ↑ سید بن طاووس، علی بن موسی، اللهوف فی قتلى الطفوف، قم، انتشارات أنوار الهدى، بی‌تا، ص۴۰.
- ↑ ابن‌قولویه، کامل الزیارات، ج۱، ص۷۵.
- ↑ مطهری، مرتضی، حماسه حسینی، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۲۷۲-۲۷۳.
- ↑ نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۶۹.
- ↑ نجمی، سخنان حسین بن علی(ع) از مدینه تا کربلا، ص۶۹.
- ↑ سند، محمد، الشعائر الحسينية، قم، دار الغدير، ۲۰۱۴م، ج۲، ص۱۲۸.