|
|
| (۱۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| | {{شروع متن}} |
|
| |
|
| سؤال: روز عاشورا حداقل يك نفر در جلو امام حسين(ع) ايستاده و شهيد شد آيا زماني که خطر از بين رفتن جان در ميان باشد نماز واجب است؟ و آيادر داخل خيمه ها و... جاي امني براي نماز خواندن نبود؟
| | {{سوال}} |
| | هنگام اقامه نماز ظهر عاشورا، چند نفر مقابل امام حسین(ع) ایستاده و شهید شد آیا زمانی که خطر از بین رفتن جان در میان باشد نماز واجب است؟ و آیا در داخل خیمه‌ها و… جای امنی برای نماز خواندن نبود؟ |
| | {{پایان سوال}} |
|
| |
|
| در پاسخ توجه به نکاتی لازم است : | | {{پاسخ}} |
| | {{درگاه|امام حسین}} |
| | '''نماز ظهر عاشورا''' توسط [[امام حسین(ع)]] و به‌صورت جماعت ([[نماز خوف]]) اقامه شد در حالی که لشکر [[عمر بن سعد]] دست از جنگ نکشید و امام و یارانش را مورد حمله قرار داده بود. امام در میانه جنگ در حالی که فرصت اقامه [[نماز]] به تنهایی یا در محلی امن را داشت، اما نماز را علنی و به صورت جماعت اقامه کرد. |
|
| |
|
| 1. در ابتداء لازم است به اختصار به ماجراي نماز ظهر عاشوراي سالار شهيدان اشاره شود: روز عاشورا بعد از آن كه جنگ آغاز شد و برخي ياران امام از جمله«مسلم بن عو سجه» شهيد شدند. شخصي به نام «ابو ثمامه صائدي» به امام عرض كرد، جانم به فداي شما باد، مي بينم دشمن به شما نزديكتر شده و هم اينك وقت نماز فرا رسيده است به خدا سوگند تا من زنده هستم نخواهم گذاشت آسيبي به تو برسد ولي دوست دارم كه پروردگار خود را در حالي ديدار كنم كه اين نماز را كه وقتش رسيده با تو بخوانم. بعد حضرت به زهير بن قين و سعيد بن عبد الله فرمود جلو بايستيد و حضرت خود اذان داد و نماز را اقامه فرمود، وقتي تيري از جانب دشمن مي آمد آن دو خود را سپر امام مي كردند تا تير به امام اصابت نكند، و سعيد بن عبد الله در همين ماجرا به شهادت رسيد.<ref>شيخ عباس قمي، منتهي الآمال ج۱ ص۷۴۸ نشر مؤمين ۱۳۷۹ ش.</ref>
| | [[روز عاشورا]] پس از آغاز جنگ و شهادت برخی یاران، شخصی به نام [[ابو ثمامه صائدی]]، رسیدن وقت نماز را اطلاع داد و گفت دوست دارد پروردگار خود را در حالی دیدار کند که نماز را با امام خوانده است. امام به [[زهیر بن قین]] و سعید بن عبدالله فرمود جلو بایستند. امام خود اذان گفت و نماز را شروع کرد. هرگاه تیری از دشمن می‌آمد، آن دو، خود را سپر امام می‌کردند تا تیر به امام اصابت نکند، و سعید بن عبدالله در همین ماجرا به شهادت رسید.<ref>شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، نشر مؤمنین، ۱۳۷۹ش، ج۱، ص۷۴۸.</ref> |
| 2.
| |
| 3. درباره اين فراز سوال كه «زماني که خطر از بين رفتن جان....» بايد گفت: نماز در هيچ حال و در هيچ شرايطي از انسان ساقط نمي شود، اما اين كه حضرت امام حسين(ع) بر اساس آنچه بازگو شد نماز را در مقابل تير دشمن اقامه كرد و نه در داخل خيمه و جايي كه از تيررس دشمن مصون باشد، بايدگفت اولاً امام حسين(ع) خود حجت خدا و امام معصوم و مفسّر دين و عالم به احكام شرع و به يك لحاظ خود شارع احكام الهي است، و خود مي دانستند كه نماز در آن شرايط بايد چگونه و به چه نحو خوانده شود و اين كه نماز ظهر عاشورا را به همان صورت ياد شده اقامه كرده است اين خود دليل صحت كار حضرت در آن شرايط است. چون اگر نماز در آن شرايط واجب و يا صحيح نمي بود، حضرت آن را اقامه نمي كرد.
| |
| 4.
| |
| ثانياً: گر چه امام(ع) مي توانست نمازش را به صورت انفرادي و در ميان خيمه گاه بخواند، ولي آن را در صحنه جهاد و مبارزه و با جماعت اقامه كرد تا به دشمن بفهماند كه به هنگام نماز و اداء فریضه الهي بايد ترك مخاصمه شود، ولي دشمن حتي در هنگام نماز نيز به دشمني و خصومت خويش ادامه دادند و حضرت را زير باران تير قرار دادند،<ref>عبدالله، جوادي آملي، حماسه عرفان، ص۲۴۵ نشر مركز اسلامي، قم ۱۳۷۸ ش.</ref>
| |
|
| |
|
| و در روايتي نقل شده كه امام حسين(ع) خطاب به عمر سعد فرمود: «ويلك يا عمر بن سعد، أنسيت شرايع الاسلام، الاتقف عن الحرب حتي نصلّي و تصلّون و نعود الحرب» <ref>فرهنگ جامع سخنان امام حسين، ص۵۰۱، نشر معروف، قم ۱۳۸۳ ش.</ref>
| | نماز ظهر عاشورای امام حسین(ع) در قالب امور فقهی و ظواهر شرعی، نمازی به نام «[[نماز خوف]]» بوده که در شرایط جنگی در میدان جنگ اقامه می‌شود.<ref>سید محسن آمینی اعیان شیعه، ج۱ ص۵۹۳ نشر دار التعارف للمطلوب، بیروت ۱۴۰۳ ق.</ref> |
|
| |
|
| يعني واي بر تو اي عمر سعد آيا آيين هاي اسلام را از ياد برده اي، چرا دست از جنگ نمي كشي، تا نماز گزاريم بعد دوباره به جنگ بر گرديم. اما طبق آنچه نقل شده عمر سعد جواب امام را نداد، بعد حضرت فرمود: «استحوذ عليه الشيطان »<ref>همان.</ref> يعني شيطان بر او چيره شده است.
| | امام حسین(ع) نمازش را در صحنه جهاد، به صورت جماعت اقامه کرد تا به دشمن بفهماند که به هنگام نماز و اداء فریضه الهی باید از جنگ دست کشید، ولی دشمن حتی در هنگام نماز نیز به دشمنی خویش ادامه داد.<ref>عبدالله، جوادی آملی، حماسه عرفان، ص۲۴۵ نشر مرکز اسلامی، قم ۱۳۷۸ ش.</ref> در روایتی نقل شده که امام حسین(ع) خطاب به عمر سعد فرمود: وای بر تو ای عمر سعد آیا آیین‌های [[اسلام]] را از یاد برده‌ای، چرا دست از جنگ نمی‌کشی، تا نماز گزاریم، بعد دوباره به جنگ برگردیم.<ref>فرهنگ جامع سخنان امام حسین، ص۵۰۱، نشر معروف، قم ۱۳۸۳ ش.</ref> |
|
| |
|
| طبق اين بيان، حضرت نماز واجب را براي اين در ميدان جنگ اقامه كرد كه دشمن به او مهلت نداد و جنگ را متوقف ننمود تا نماز در شرايط غير جنگي و بدون شهيد شدن ياران امام اقامه شود. پس اگر حضرت در هر جا براي اداء نماز توقف مي كرد وضعيت جنگي بود و دشمن او را زير باران تير قرار مي داد.
| | امام همچنین این پیام را رساند که نماز برای امام به اندازه‌ای اهمیت و ارزش داشته که حتی در حال نبرد نیز نماز و وقت نماز را از یاد نبرده است.<ref>جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص۴۸۵، نشر معروف، ۱۳۷۴ ش.</ref> |
| | | == منابع == |
| ثالثاً: امام با آن گونه اقامه نماز به جهان اسلام و آيندگان فهماند كه او كشته راه دين است و براي باقي ماندن نماز به شهادت رسيده است.
| | {{پانویس|۲}} |
| | |
| يعني نماز براي امام حسين به اندازه اي اهميت و ارزش داشته است كه حتي در زير باران تير دشمن هم نماز و وقت نماز را از ياد نبرد، پس كساني كه حسيني هستند و در مسير حسين(ع) حركت مي كنند بايد در هيچ شرايط نماز را فراموش نكنند و به هر اندازه كه مي توانند نماز را طبق آنچه تكليف اوست بجا آورد.<ref>جواد محدثي، فرهنگ عاشورا، ص۴۸۵، نشر معروف، ۱۳۷۴ ش.</ref>
| |
| | |
| رابعاً: بهترين راه براي درك عمق آن نماز و كسي كه خود را سپر قرار داد تا حضرت آن نماز را اقامه كند كلمات خود شهيد است كه هنگام جان دادن گفته است، نقل شده كه سعيد بن عبدالله وقتي بر اثر اصابت چندين تير بر زمين افتاد گفت: خدايا لعن نما اين مردمي را به همان لعنتي كه عاد و ثمود را لعن نمودي. پروردگار من سلام مرا به پيامبر خود برسان و ابلاغ نما او را آنچه به من رسيد از جراحت و زخم، من در اين كار قصد كردم كه ذريه پيامبر تو را ياري دهم.<ref>منتهي الامال، ج۱ ص۷۴۸، نشر پيشين.</ref>
| |
| | |
| از اين كلمات و امثال آنها كه در كربلا از سوي ياران امام حسين(ع) اظهار شده بخوبي بدست مي آيد كه نه تنها نماز ظهر امام حسين و يارانش و فدا كردن سعيد خود را به آن صورت بلكه حوادث كربلا چيزي نبوده و نيست كه با مقياس هاي معمولي و محاسبات ظاهر بيني نظير خطر جان و مانند آن قابل محاسبه باشد بلكه نماز ظهر عاشورا را مثل ساير كارها كه از امام و يارانش سر زد با ميزان خاص حسيني و عشق الهي سالار شهيدان و يارانش بايد محاسبه كرد و نه امور نظير آنچه در پرسش آمده است.<ref>مطهري مرتضي، مجموعه آثار، ۱۷ ص۴۵۸، نشر صدرا، ۱۳۷۸ ش.</ref>
| |
| | |
| 5. نكته ديگر اين كه نماز ظهر عاشوراي امام حسين(ع) گر چه يك نماز واقعاً استثنائي است، ولي اگر در قالب امور فقهي و ظواهر شرعي تبيين شود بايد گفت كه اسلام نمازي به نام«نماز خوف» وجود دارد كه در شرايط جنگي در ميدان رزم اقامه مي شود، و نمازي كه امام حسين(ع) در ظهر عاشورا خوانده است از باب همان نماز خوف است كه به جماعت و در ميدان رزم خوانده شده است.<ref>سيد محسن آميني اعيان شيعه، ج۱ ص۵۹۳ نشر دار التعارف للمطلوب، بيروت ۱۴۰۳ ق.</ref>
| |
| 6.
| |
| شهادت سعيد از برخي جهات شايد زيباتر و عاشقانه تر از سایر شهدا بوده است، زيرا گفته شده كه او بگونه اي عمل مي كرد كه از هر سوي كه تير مي آمد او خود را در همان طرف سپر امام قرار مي داد تا تير به جاي امام بر بدن او اصابت كند اين گونه ايثار جزء زيباترين ايثارهايي است كه تاريخ کمتر به خود ديده است.
| |
| | |
| بنابر اين تعبير«خطر جان» و مانند آن در اين صحنه بسيار كوچك است. و اصلاً جاي ندارد چون در كربلا مسايل بگونه اي واقع شده كه با اين تعبيرات نمي توان آنها را تحليل كرد: بخصوص آن كه امام در واقع در ظهر عاشورا نه تنها نماز خواند بلكه نماز را اقامه كرد.<ref>ر. ك: جوادي آملي، حماسه عرفان، ص۲۴۵، نشر مركز اسراء، قم ۱۳۷۸ ش.</ref>
| |
| | |
| معرفی منابع براي مطالعه بيشتر:
| |
| | |
| 1. شيخ آيت الله تستري، خصايص الحسيني، نشر مؤسسه دار الكتاب، قم بي تا.
| |
| 2.
| |
| 3. جواد محدثي، پيام هاي عاشورا، نشر فراز انديشه، قم ۱۳۸۳ ش.
| |
| 4.
| |
| 5. آيت الله كمره اي، رموز الشهاده، ترجمه نفس المهموم، انتشارات كتابچي، تهران بي تا.
| |
| 6.
| |
| 7. حسن رحيم پور، حسين عقل سرخ، نشر سروش، تهران ۱۳۸۰ ش.
| |
| 8.
| |
|
| |
| | |
|
| |
| | |
| ==منابع== | |
| <references />
| |
| {{شاخه | | {{شاخه |
| | شاخه اصلی = | | | شاخه اصلی =تاریخ |
| |شاخه فرعی۱ = | | |شاخه فرعی۱ =تاریخ و سیره معصومان |
| |شاخه فرعی۲ = | | |شاخه فرعی۲ =امام حسین(ع) |
| |شاخه فرعی۳ = | | |شاخه فرعی۳ = |
| }} | | }} |
| {{تکمیل مقاله | | {{تکمیل مقاله |
| | شناسه = | | | شناسه =- |
| | تیترها = | | | تیترها =- |
| | ویرایش = | | | ویرایش =شد |
| | لینک‌دهی = | | | لینک‌دهی =شد |
| | ناوبری = | | | ناوبری = |
| | نمایه = | | | نمایه = |
| | تغییر مسیر = | | | تغییر مسیر =شد |
| | ارجاعات = | | | ارجاعات = |
| | بازبینی = | | | بازبینی =شد |
| | تکمیل = | | | تکمیل = |
| | اولویت = | | | اولویت =ج |
| | کیفیت = | | | کیفیت =ج |
| }} | | }} |
| {{پایان متن}} | | {{پایان متن}} |
| | |
| | [[رده:درگاه امام حسین(ع)]] |
سؤال
هنگام اقامه نماز ظهر عاشورا، چند نفر مقابل امام حسین(ع) ایستاده و شهید شد آیا زمانی که خطر از بین رفتن جان در میان باشد نماز واجب است؟ و آیا در داخل خیمه‌ها و… جای امنی برای نماز خواندن نبود؟
نماز ظهر عاشورا توسط امام حسین(ع) و به‌صورت جماعت (نماز خوف) اقامه شد در حالی که لشکر عمر بن سعد دست از جنگ نکشید و امام و یارانش را مورد حمله قرار داده بود. امام در میانه جنگ در حالی که فرصت اقامه نماز به تنهایی یا در محلی امن را داشت، اما نماز را علنی و به صورت جماعت اقامه کرد.
روز عاشورا پس از آغاز جنگ و شهادت برخی یاران، شخصی به نام ابو ثمامه صائدی، رسیدن وقت نماز را اطلاع داد و گفت دوست دارد پروردگار خود را در حالی دیدار کند که نماز را با امام خوانده است. امام به زهیر بن قین و سعید بن عبدالله فرمود جلو بایستند. امام خود اذان گفت و نماز را شروع کرد. هرگاه تیری از دشمن می‌آمد، آن دو، خود را سپر امام می‌کردند تا تیر به امام اصابت نکند، و سعید بن عبدالله در همین ماجرا به شهادت رسید.[۱]
نماز ظهر عاشورای امام حسین(ع) در قالب امور فقهی و ظواهر شرعی، نمازی به نام «نماز خوف» بوده که در شرایط جنگی در میدان جنگ اقامه می‌شود.[۲]
امام حسین(ع) نمازش را در صحنه جهاد، به صورت جماعت اقامه کرد تا به دشمن بفهماند که به هنگام نماز و اداء فریضه الهی باید از جنگ دست کشید، ولی دشمن حتی در هنگام نماز نیز به دشمنی خویش ادامه داد.[۳] در روایتی نقل شده که امام حسین(ع) خطاب به عمر سعد فرمود: وای بر تو ای عمر سعد آیا آیین‌های اسلام را از یاد برده‌ای، چرا دست از جنگ نمی‌کشی، تا نماز گزاریم، بعد دوباره به جنگ برگردیم.[۴]
امام همچنین این پیام را رساند که نماز برای امام به اندازه‌ای اهمیت و ارزش داشته که حتی در حال نبرد نیز نماز و وقت نماز را از یاد نبرده است.[۵]
منابع
- ↑ شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، نشر مؤمنین، ۱۳۷۹ش، ج۱، ص۷۴۸.
- ↑ سید محسن آمینی اعیان شیعه، ج۱ ص۵۹۳ نشر دار التعارف للمطلوب، بیروت ۱۴۰۳ ق.
- ↑ عبدالله، جوادی آملی، حماسه عرفان، ص۲۴۵ نشر مرکز اسلامی، قم ۱۳۷۸ ش.
- ↑ فرهنگ جامع سخنان امام حسین، ص۵۰۱، نشر معروف، قم ۱۳۸۳ ش.
- ↑ جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، ص۴۸۵، نشر معروف، ۱۳۷۴ ش.
