«اول المسلمین» بودن پیامبر اسلام(ص): تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
پیامبر در قرآن خود را اولین مسلمان می نامد. | پیامبر در قرآن خود را اولین مسلمان می نامد. مفسران این تعبیر را بیشتر به معنای تقدم رتبتی | ||
== متن آیه == | == متن آیه == | ||
خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
بعضى گفتهاند: مقصود اين است كه آن جناب اول مسلمان از اين امت است | بعضى گفتهاند: مقصود اين است كه آن جناب اول مسلمان از اين امت است | ||
در اين آيه، يكى از ويژگيهاى اختصاصى پيامبر اكرم ( ص ) را مطرح نموده , مى فرمايد : ( پيامبر خود را به عنوان( اول المسلمين) معرفى مى فرمايد . اين تعبير والا در قرآن كريم مخصوص رسول اكرم ( ص ) است و ساير انبياء به عنوان( من المسلمين) توصيف شده اند نه( اول المسلمين) و اين بيانگر آن است كه اين اوليت و تقدم اوليت و تقدم رتبى و معنوى اسلام آن ذات مقدس نسبت به همه ماسوى است نه تقدم زمانى نسبت به اسلام امت , چرا كه اين تقدم و سبقت نسبت به امت از ويژگى هاى هر پيامبرى است و اختصاصى به آن بزرگوار ندارد , در حالى كه اين وصف از اوصاف خاص آن سرور است.<ref>ياد معاد، جوادی آملی، عبدالله، ص۳۱</ref> | |||
این احتمال تقویت میشود که مراد از «اول» افضلیت است و مقام آن حضرت از همه مسلمین و انبیا برتر میباشد. احتمال دیگر آنست که اول مسلمین از امت خود باشد.<ref>تفسيراحسنالحديث، قرشی، سید علی اکبر، ج۳، ص۳۵۵.</ref> | |||
=== عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین === | === عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین === |
نسخهٔ ۲۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۵
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
قرآن از زبان پیامبر(ص) میفرماید: «انا اول المسلمین»، در حالی که قبل از پیامبر هم مسلمانانی، مانند پیامبران بودهاند، این اختلاف چگونه توجیه میشود؟
پیامبر در قرآن خود را اولین مسلمان می نامد. مفسران این تعبیر را بیشتر به معنای تقدم رتبتی
متن آیه
﴿ | لَا شَرِيكَ لَهُ ۖ وَبِذَٰلِكَ أُمِرْتُ وَأَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ
او را شريكى نيست. به من چنين امر شده است، و من از نخستين مسلمانانم. انعام:۱۶۳ |
﴾ |
معنای انا اول المسلمین
برخی معتقد هستند جمله «وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» دلالت دارد بر اينكه مقصود از «اول»، اوليت به حسب درجه است نه اوليت به حسب زمان.[۱]
در قرآن كريم کسی که به «أَوَّلُ الْمُسْلِمِينَ» توصيف شده، تنها رسول خدا (ص) است كه در این آيه و آیه ۱۲ سوره زمر آمده است.
بعضى گفتهاند: مقصود اين است كه آن جناب اول مسلمان از اين امت است
در اين آيه، يكى از ويژگيهاى اختصاصى پيامبر اكرم ( ص ) را مطرح نموده , مى فرمايد : ( پيامبر خود را به عنوان( اول المسلمين) معرفى مى فرمايد . اين تعبير والا در قرآن كريم مخصوص رسول اكرم ( ص ) است و ساير انبياء به عنوان( من المسلمين) توصيف شده اند نه( اول المسلمين) و اين بيانگر آن است كه اين اوليت و تقدم اوليت و تقدم رتبى و معنوى اسلام آن ذات مقدس نسبت به همه ماسوى است نه تقدم زمانى نسبت به اسلام امت , چرا كه اين تقدم و سبقت نسبت به امت از ويژگى هاى هر پيامبرى است و اختصاصى به آن بزرگوار ندارد , در حالى كه اين وصف از اوصاف خاص آن سرور است.[۲]
این احتمال تقویت میشود که مراد از «اول» افضلیت است و مقام آن حضرت از همه مسلمین و انبیا برتر میباشد. احتمال دیگر آنست که اول مسلمین از امت خود باشد.[۳]
عدم تعارض با مسلمان بودن پیامبران پیشین
در قرآن کسانی پیش از پیامبر(ص) هستند که مسلمان شناخته میشوند. حضرت نوح(ع) میفرماید: ﴿وَأُمِرْتُ أَنْ أَکُونَ مِنَ الْمُسْلِمِینَ؛ و من مأمور شدهام كه از تسليمشدگان باشم.﴾(یونس:۷۲) و حضرت ابراهیم میگوید من تسلیم پروردگار جهانیان شدم.[۴] و درباره لوط[۵] حضرت یوسف،[۶] و حضرت سلیمان و ملکه سبأ[۷] هم آمده است.
در این آیات معنای «مسلم» به معنی کسی است که در برابر فرمان خدا تسلیم است و این معنی درباره همه پیامبران الهی و امتهای مؤمن آنها صادق است، با این حال اولین مسلمان بودن پیامبر اسلام(ص) یا از نظر کیفیت و اهمیت اسلام او است، زیرا درجه تسلیم و اسلام او بالاتر از همگان بود. یا اولین فرد از این امت بود که آئین قرآن و اسلام را پذیرفت. در بعضی از روایات نیز وارد شده که منظور نخستین کسی است که در عالم ارواح به دعوت پروردگار و سؤال او در زمینه الوهیتش پاسخ مثبت داد.[۸]
مطالعه بیشتر
۱. مجمع البیان؛ فضل طبرسی، ترجمه گروهی از مترجمان، تهران، فراهانی، اول، ج۹، ص۳۶.
۲. اثنی عشری؛ حسین حسینی؛ تهران، میقات، اول، ۱۳۶۳ه. ش، ج۳، ص۴۲۲.
منابع
- ↑ ترجمه تفسير الميزان، علامه طباطبایی، ج۷، ص: ۵۴۴.
- ↑ ياد معاد، جوادی آملی، عبدالله، ص۳۱
- ↑ تفسيراحسنالحديث، قرشی، سید علی اکبر، ج۳، ص۳۵۵.
- ↑ سوره بقره آیه ۱۲۸ و ۱۳۱.
- ↑ سوره ذاریات آیه ۳۶.
- ↑ سوره یوسف آیه ۱۰۱.
- ↑ سوره نمل آیه ۴۴.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۶، ص۶۱؛ طباطبایی، محمدحسین، تفسیر المیزان، انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، ج۷، ص۳۹۴.