روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|امام حسین}} | {{درگاه|امام حسین}} | ||
'''روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند''' در منابع [[شیعه]] و [[اهل‌سنت]] با تعابیر مختلف نقل شده است. [[حضرت علی(ع) امام علی(ع)|امام علی(ع)]] از [[رسول خدا(ص) پیامبر(ص)|رسول خدا(ص)]] نقل کرده که [[خداوند]] دو فرزندم [[حسن(ع)]] و [[حسین(ع)]] را از نوری که بر علی و [[فاطمه(س)|فاطمه]] افکنده، آفریده و آن دو همانند دو گوشواره آویخته به گوش، حرکت دارند و نور آن دو هفتاد هزار برابر نور شهیدان است.<ref>جنتی، احمد، نصایح، قم، الهادی، بیست وچهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۲۷.</ref> | '''روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند''' در منابع [[شیعه]]<ref>نگاه کنید به جنتی، احمد، نصایح، قم، الهادی، بیست وچهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۲۷.</ref> و [[اهل‌سنت]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۴؛ مناوی، محمد عبدالرئوف، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۳، ص۴۱۵.</ref> با تعابیر مختلف نقل شده است. [[حضرت علی(ع) امام علی(ع)|امام علی(ع)]] از [[رسول خدا(ص) پیامبر(ص)|رسول خدا(ص)]] نقل کرده که [[خداوند]] دو فرزندم [[حسن(ع)]] و [[حسین(ع)]] را از نوری که بر علی و [[فاطمه(س)|فاطمه]] افکنده، آفریده و آن دو همانند دو گوشواره آویخته به گوش، حرکت دارند و نور آن دو هفتاد هزار برابر نور شهیدان است.<ref>جنتی، احمد، نصایح، قم، الهادی، بیست وچهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۲۷.</ref> | ||
براساس روایات، [[حضرت آدم(ع)]] روزی در [[بهشت]]، متوجه نوری شد که بخشی از آن به دو گوشواره تعلق داشت و [[جبرئیل]] آن دو را حسن(ع) و حسین(ع) معرفی کرد.<ref>خسروی، موسی، ترجمه بحارالانوار، بخش امامت، تهران، اسلامیه، دوم، ۱۳۶۳ش، ج۷، ج۳، ص۷.</ref> | براساس روایات، [[حضرت آدم(ع)]] روزی در [[بهشت]]، متوجه نوری شد که بخشی از آن به دو گوشواره تعلق داشت و [[جبرئیل]] آن دو را حسن(ع) و حسین(ع) معرفی کرد.<ref>خسروی، موسی، ترجمه بحارالانوار، بخش امامت، تهران، اسلامیه، دوم، ۱۳۶۳ش، ج۷، ج۳، ص۷.</ref> | ||
این حدیث علاوه بر کتاب‌های شیعه در کتب روایی اهل‌سنت نیز نقل شده است. در کتاب فیض القدیر شرح الجامع الصغیر آورده که حسن(ع) و حسین(ع) دو گوشواره [[عرش الهی]] هستند و گوشواره بودن را نه به معنای معلق و آویزان بودن، بلکه به نوعی زینت عرش دانسته است.<ref> | این حدیث علاوه بر کتاب‌های شیعه در کتب روایی اهل‌سنت نیز نقل شده است. در کتاب فیض القدیر شرح الجامع الصغیر آورده که حسن(ع) و حسین(ع) دو گوشواره [[عرش الهی]] هستند و گوشواره بودن را نه به معنای معلق و آویزان بودن، بلکه به نوعی زینت عرش دانسته است.<ref>مناوی، محمد عبدالرئوف، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۳، ص۴۱۵.</ref> علی بن ابوبکر هیثمی یکی دیگر از علمای اهل‌سنت از رسول خدا(ص) روایت می‌کند: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره عرش خدا هستند. هنگامی که بهشتیان در بهشت استقرار می‌یابند، می‌گویند: پروردگارا، به ما وعده داده بودی که ما را به دو رکن از ارکانت زینت بدهی، خداوند پاسخ می‌دهد مگر این‌گونه نیست که شما را به حسن(ع) و حسین(ع) زینت داده‌ام.»<ref>مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۴.</ref>{{پایان پاسخ}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۲ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۸
این سخن از کیست: حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند؟
روایت حسن و حسین دو گوشواره عرش هستند در منابع شیعه[۱] و اهل‌سنت[۲] با تعابیر مختلف نقل شده است. امام علی(ع) از رسول خدا(ص) نقل کرده که خداوند دو فرزندم حسن(ع) و حسین(ع) را از نوری که بر علی و فاطمه افکنده، آفریده و آن دو همانند دو گوشواره آویخته به گوش، حرکت دارند و نور آن دو هفتاد هزار برابر نور شهیدان است.[۳]
براساس روایات، حضرت آدم(ع) روزی در بهشت، متوجه نوری شد که بخشی از آن به دو گوشواره تعلق داشت و جبرئیل آن دو را حسن(ع) و حسین(ع) معرفی کرد.[۴]
این حدیث علاوه بر کتاب‌های شیعه در کتب روایی اهل‌سنت نیز نقل شده است. در کتاب فیض القدیر شرح الجامع الصغیر آورده که حسن(ع) و حسین(ع) دو گوشواره عرش الهی هستند و گوشواره بودن را نه به معنای معلق و آویزان بودن، بلکه به نوعی زینت عرش دانسته است.[۵] علی بن ابوبکر هیثمی یکی دیگر از علمای اهل‌سنت از رسول خدا(ص) روایت می‌کند: «حسن و حسین(ع) دو گوشواره عرش خدا هستند. هنگامی که بهشتیان در بهشت استقرار می‌یابند، می‌گویند: پروردگارا، به ما وعده داده بودی که ما را به دو رکن از ارکانت زینت بدهی، خداوند پاسخ می‌دهد مگر این‌گونه نیست که شما را به حسن(ع) و حسین(ع) زینت داده‌ام.»[۶]
منابع
- ↑ نگاه کنید به جنتی، احمد، نصایح، قم، الهادی، بیست وچهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۲۷.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۴؛ مناوی، محمد عبدالرئوف، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۳، ص۴۱۵.
- ↑ جنتی، احمد، نصایح، قم، الهادی، بیست وچهارم، ۱۳۸۲ش، ص۴۲۷.
- ↑ خسروی، موسی، ترجمه بحارالانوار، بخش امامت، تهران، اسلامیه، دوم، ۱۳۶۳ش، ج۷، ج۳، ص۷.
- ↑ مناوی، محمد عبدالرئوف، فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج۳، ص۴۱۵.
- ↑ مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۸۴.