گریه حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{سوال}}الف:آیا طبق برخی روایات، حضرت زهراء¬(س) در حال حاضر نیز برای امام حسین(...» ایجاد کرد)
 
 
(۲۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{سوال}}الف:آیا طبق برخی روایات، حضرت زهراء¬(س) در حال حاضر نیز برای امام حسین(ع) گریه می-کند، به طوری که در زمان گریه اگر خداوند، عالم را توسّط ملائکه حفظ نکند، عالم به هم می¬ریزد؟  ب: اگر امام حسین(ع) در حال حاضر، در پیش خداست، چرا فاطمه ¬زهرا(س) برای او گریه می¬کند؟{{پایان سوال}}
{{سوال}}بر اساس روایتی حضرت فاطمه(س) تا قیامت برای مصیبت‌های امام حسین(ع) گریه می‌کند. آیا این روایت صحیح است؟ اگر امام حسین(ع) مانند دیگر شهیدان در پیشگاه خدا است، چرا حضرت فاطمه(س) برای او گریه می‌کند؟{{پایان سوال}}


{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
{{جعبه اطلاعات حدیث
| عنوان =
| تصویر =
| توضیح تصویر =
| اندازه تصویر =
| نام‌های دیگر =
| موضوع  =
| به نقل از  = [[امام صادق(ع)]]
| روایات مشابه =
| راوی اصلی = ابوبصیر
| دیگر راویان = عبدالله بن عبدالرحمن اَصَمّ، عبدالله بن حَمّاد بَصْری، محمد بن خالد، علی بن محمد بن سالم، محمد بن عبدالله
| اعتبار سند = [[حدیث ضعیف|ضعیف]]
| منابع شیعه = [[ثواب الاعمال و عقاب الاعمال (کتاب)|ثواب الاعمال]]، [[کامل الزیارات (کتاب)|کامل الزیارات]]
| منابع سنی =
| توضیحات =
}}
{{درگاه|حسین|فاطمی}}
'''گریه حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت'''، مضمون حدیثی است در کتاب [[ثواب الاعمال و عقاب الاعمال (کتاب)|ثواب الاعمال]]، که از نظر سندی [[حدیث ضعیف|ضعیف]] شمرده شده است. دلیل ضعف سند، وجود عبدالله بن عبدالرحمن اَصَمّ شمرده شده، که رجال‌نگاران او را [[غالی|غلوکننده]] و دروغگو دانسته‌اند؛ البته محتوای روایت با دیگر روایات و با عقاید [[شیعه]] سازگار دانسته شده است.


بر اساس حدیثی از کتاب کامل الزیارات، چنان که در سؤال مطرح شده است امام صادق(ع) می¬فرمایند:
برخی معتقدند عالم [[برزخ]] که جایگاه انسان تا رسیدن قیامت است، بعضی از ویژگی‌های دنیا را نیز دارا است؛ به باور آنان، برزخیان مانند زندگان، البته متناسب با زندگی برزخی، می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند؛ بنابراین به باور آنها، شاد شدن و گریه کردن نیز از ویژگی‌های عالم برزخ است و تا وقتی که قیامت رخ ندهد، [[حضرت فاطمه(س)]] و [[اهل بیت(ع)]] نسبت به مصیبت‌های وارد شده بر [[امام حسین(ع)]] غمگینند و گریه می‌کنند؛ اگرچه می‌دانند امام حسین(ع) زنده است و در پیشگاه خدا است.
 
«اى ابو بصير: فاطمه‏ عليها السّلام بر آن حضرت گريست و ضجّه زده و به دنبال آن جهنّم فريادى كشيد و جيغى زد كه فرشتگان حافظ و نگهبان بر آن، صداى گريه‏ دوزخ را شنيدند و سريع آماده شدند آن را كنترل كنند، زيرا خوف آن بود كه از درون دوزخ آتش زبانه كشد، يا دود آن بيرون رفته و اهل زمين‏ را بسوزاند، لذا تا مادامى كه دوزخ گريان و نالان است، فرشتگان حافظ آن را مهار كرده و به جهت خوف و هراسى كه بر اهل زمين دارند آن را محافظت نموده و درب‏هاى آن را محكم بسته‏اند ولى در عين حال دوزخ ساكت و آرام نمى‏شود مگر صداى فاطمه عليها السّلام آرام گردد. اى ابو بصير درياها نزديك بود شكاف برداشته در نتيجه برخى در بعضى ديگر داخل شوند و قطره‏اى از آب درياها نيست مگر آنكه فرشته‏اى بر آن موكّل است، لذا هر گاه فرشته موكّل بانك دريا و خروش آن را بشنود با زدن بالش خروش و طغيان را خاموش و ساكت مى‏كند... »<ref>ابن قولويه، جعفر بن محمد، كامل الزيارات ، ترجمه ذهنى تهرانى، انتشارات پيام حق ،تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۷ ش. ص۲۶۳</ref>
 
احادیث دیگری نیز وجود دارد که ضمن اشاره به گریه¬ی جانسوز فاطمه¬(س) برای فرزندش امام حسین(ع)، به آرام کردن او توسط نبی اکرم(ص) یا علی(ع) نیز اشاره دارد، مثل حدیثی از امام صادق(ع) که می¬فرماید:


« فاطمه اطهر(س) در حالى به زائران امام حسين نظر مي¬كند كه تعداد: هزار پيغمبر، هزار صدّيق، هزار شهيد و هزار هزار ملائكه كروبين با آن بانو هستند و او را در گريه كردن يارى مي¬نمايند. فاطمه زهراء(س) ناله و فريادى مي¬زند كه كليه ملائكه آسمانها به علت ناله آن بانو گريان مي¬شوند.حضرت زهراى اطهر(س) آرام نمى‏شود تا اينكه پيامبر خدا(ص) مى‏آيد و به وى مي¬فرمايد: اى دخترم! تو كلّيّه ملائكه آسمانها را گريان نمودى و آنان را از تقديس‏ و تسبيح خدا بازداشتى. آرام باش تا آنان مشغول تقديس و تسبيح باشند. زيرا خدا امر خود را اجرا خواهد كرد»<ref>علامه مجلسى، ، زندگانى حضرت امام حسين(ع)(ترجمه¬ی جلد ۴۵ بحارالأنوار)، نجفي، محمد جواد، اسلاميه، تهران، چاپ سوم، ۱۳۶۴ ش. ص۲۵۸</ref>
== متن و ترجمه ==
{{عربی|...یا أبا بصیر إذا نظرتُ إلی وُلْدِ الحسین أتانی ما لا أملکه بما اُتی إلی أبیهم وإلیهم، یا أبا بصیر إنّ فاطمة(س) لتبکیه وتشهق ، فتَزْفِر جهنَّم زَفْرَة لولا أنَّ الخَزَنة یسمعون بُکاءَها وقد استَعدُّوا لذلک مَخافة أنْ یخرج منها عُنُق أو یَشْرَر دُخانها فیحرق أهل الأرض فیَکْبَحونها ما دامَتْ باکیة، و یزجُرونها ویستوثِقون من أبوابها مَخافةً علی أهل الأرض، فلا تَسْکنْ حتّی یسکن صوتُ فاطمة(س)...}}<ref>ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، انتشارات پیام حق، تهران، ۱۳۷۷ ش، ص۲۶۳.</ref>


بررسی سند حدیث:
:امام صادق(ع): ... ای ابا بصیر، فاطمه(س) بر امام حسین(ع) گریست و ضجّه زد و به دنبال آن جهنم فریادی کشید که فرشتگان حافظ و نگهبان بر آن، صدای گریه دوزخ را شنیدند و سریع آماده شدند آن را کنترل کنند، زیرا احتمال آن بود که از درون دوزخ آتش زبانه بکشد، یا دود آن بیرون رفته و اهل زمین را بسوزاند. بنابراین، تا زمانی که دوزخ گریان و نالان است، فرشتگانِ حافظ آن را مهار کرده و به دلیل نگرانی که برای اهل زمین دارند، آن را محافظت نموده و درب‌های آن را محکم بسته‌اند؛ ولی با این همه، دوزخ ساکت و آرام نمی‌شود، مگر زمانی که صدای فاطمه(ع) آرام گردد…»


در میان روات سلسله سند حدیثی که در ابتدا آوردیم، شخصی است به نام: عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْأَصَمِّ که نجاشي او را ضعيف غال (غلو کننده) می¬نامد و ابن غضائري او را ضعيف، مرتفع القول و از دروغ¬گویان اهل بصره می¬شمارد.<ref>معجم‏رجال‏الحديث، ج: ۱۰ ص: ۲۴۲ شماره راوی: ۶۹۵۱</ref> لذا این حدیث از احادیث ضعیف شمرده می¬شود و نمی¬توان به آن اطمینان نمود.
== بررسی سند ==
حدیث گریه [[حضرت فاطمه(س)]] برای [[امام حسین(ع)]] تا [[قیامت]]، در کتاب [[کامل الزیارات (کتاب)|کامل الزیارات]] نوشته [[ابن قولویه]] از [[امام صادق(ع)]] نقل شده است. یکی از راویان در سلسله‌سند این حدیث، عبدالله بن عبدالرحمن اَصَمّ است، که [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]] رجال‌نگار [[شیعه]]، او را [[حدیث ضعیف|ضعیف]] و [[غلو|غلوکننده]] دانسته است. [[احمد بن حسین غضائری|ابن غضائری]] دیگر رجال‌نگار شیعه نیز، او را ضعیف و دروغگو معرفی کرده است؛<ref>معجم‌رجال‌الحدیث، ج۱۰، ص۲۴۲، شماره راوی۶۹۵۱.</ref> بنابراین، این حدیث از نظر سند ضعیف شمرده شده است.  


اگر چه این روایت از حیث سندی ضعیف است، ولی از حیث دلالی با سایر احادیث و عقاید شیعه تضادی ندارد که در ادامه، بیشتر روشن خواهد شد.
== بررسی محتوا‌ ==
حدیث گریه [[حضرت فاطمه(س)|فاطمه(س)]] برای [[امام حسین(ع)]] تا [[قیامت]]، اگر چه از نظر سند ضعیف شمرده شده، ولی از نظر محتوا با دیگر روایات و با عقاید [[شیعه]] سازگار دانسته شده است. روایات زیادی وجود دارد که [[فرشتگان]] بر امام حسین(ع) گریه می‌کنند. همچنین روایات زیادی است که [[پیامبر(ص)]]، [[امام علی(ع)]]، حضرت فاطمه(س) و [[امام حسن(ع)]]، حتی قبل از [[شهادت امام حسین(ع)]] برای او گریه کرده‌اند.<ref>بحار الانوار، ج۴۴، ص۲۲۳-۲۵۰.</ref> بنابراین، گریه حضرت فاطمه(س) تا قیامت را دور از ذهن ندانسته‌اند.


پاسخ به سؤال ب :
عالمان شیعه معتقدند گریه حضرت فاطمه(س) بر امام حسین(ع) با آیه ۱۶۹ سوره [[سوره آل عمران|آل عمران]] که [[شهید|شهیدان]] را زنده معرفی کرده، ناسازگار نیست؛ زیرا گریه نشانه عاطفه و محبت بوده و در برابر مصیبت‌هایی است که بر امام حسین(ع) وارد شده است. برخی نیز معتقدند عالم [[برزخ]] که جایگاه انسان تا رسیدن قیامت است، بعضی از ویژگی‌های دنیا را نیز دارا است؛ برزخیان مانند زندگان، البته متناسب با زندگی برزخی، می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند و نشست و برخاست دارند.<ref>فرهنگ شیعه، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، زمزم هدایت، قم، ۱۳۸۶ش، ص ۱۵۸.</ref> بنابراین به باور آنها، شاد شدن و گریه کردن نیز از ویژگی‌های عالم برزخ است و تا وقتی که قیامت رخ ندهد، حضرت فاطمه(س) و [[اهل بیت(ع)]] نسبت به مصیبت‌های وارد شده بر امام حسین(ع) غمگینند و گریه می‌کنند؛ اگرچه می‌دانند امام حسین(ع) زنده است و در پیشگاه خدا است.


اولاً: مگر مادران سایر شهدا بر فرزندشان گریه نمی¬کنند با اینکه می¬دانند که فرزندشان زنده است و در نزد خدا از روزی او تناول می¬کنند: وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ.<ref>سوره¬ی آل¬عمران، آیه۱۶۹(هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‏اند، مرده مپندار، بلكه زنده‏اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‏شوند)</ref>  
بر اساس روایتی که [[شیخ صدوق]] در کتاب [[ثواب الاعمال و عقاب الاعمال (کتاب)|ثواب الاعمال و عقاب الاعمال]] آورده، روز قیامت حضرت فاطمه(س) و پیامبر(ص) برای مصیبت‌های وارد شده بر امام حسین(ع) گریه و شیون می‌کنند. طبق این روایت، خدا به دلیل گریه آن دو، قاتلان امام حسین(ع) را به «هبهب» نوعی از آتش دوزخ وارد می‌کند.<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، دار الشریف الرضی للنشر، قم، ۱۴۰۶ق، ص۲۱۷.</ref>  


گريه‏ نشانه عاطفه، عشق، سوز و معرفت است و مظلومیّت یک دلیل معنوی برای گریه است و زمان و مکان نمی¬شناسد، لذا روایاتی زیادی وجود دارد که فرشتگان و آسمانیان بر امام حسین(ع) گریه می¬کنند، همچنین روایات زیادی است که پیامبر اکرم و علی(ع) فاطمه¬ زهرا(س) امام حسن(ع) قبل از شهادت امام حسین(ع) بر ایشان گریه کردند<ref>ب مراجعه کنید به بحار الانوار، ج۴۴، ص۲۲۳ الی ۲۵۰</ref> تا چه رسد بعد از شهادتش؛ بنابراین گریه¬ی حضرت زهرا(س) برای امام حسین(ع) قبل از قیامت چیز بعیدی نیست.
== احادیث مشابه ==
جز حدیث گریه فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت، روایت‌های دیگری نیز در منابع روایی شیعه وجود دارد که به گریه فاطمه برای امام حسین(ع) دلالت می‌کند. برای نمونه، طبق روایتی از امام صادق(ع)، حضرت فاطمه در حالی که به زائران امام حسین(ع) نگاه می‌کند همراه با شمار زیادی از [[پیامبران]]، شهیدان و [[فرشتگان]] برای امام حسین(ع) گریه می‌کند.<ref>علامه مجلسی، زندگانی حضرت امام حسین(ع): ترجمه جلد ۴۵ بحارالأنوار، نجفی، محمد جواد، اسلامیه، تهران، ۱۳۶۴ش، ص۲۵۸.</ref>


ثانیاً: انسان تا رسیدن قیامت، در عالم برزخ قرار دارد و این عالم، تا حدودی ویژگی¬های دنیا را نیز دارد.
«ميان دنيا وآخرت تفاوتى بنيادى وجود دارد. انسان بايد از دنيا به آخرت پا بگذارد و اين دو سرا، از هر نظر با يكديگر متفاوت‏اند. انتقال به جايى، كه با جاى پيش متفاوت است، آن‏گاه تحمّل‏پذير است كه مرحله‏اى ميانى در كار باشد؛ يعنى جايى كه پاره‏اى از ويژگى‏هاى هر دو جا را دارا باشد. عالم برزخ اين چنين است و مرحله‏اى است ميان دنيا و آخرت.... جهان برزخ نيز- همانند زمين- صبح و شام دارد (مؤمن/ ۴۶) و عمرى مشخص كه تا ظهور قيامت است. برزخيان همانند زندگان- امّا متناسب با زندگى برزخى- مى‏خورند و مى‏آشامند و با يكديگر سخن مى‏گويند و نشست و برخاست دارند. چون روحى از دنيا به برزخ مى‏رسد، برزخيان به استقبالش مى‏شتابند و اخبار زندگان را از او مى‏گيرند» <ref>فرهنگ شيعه ، پژوهشكده تحقيقات اسلامى، زمزم هدايت،‏چ: دوّم، قم، ۱۳۸۶ ش،ص ۱۵۸</ref> لذا شاد شدن، گریه کردن و ... از ویژگیهای عالم برزخ است و تا وقتی که خداوند قیامت را ایجاد نکند، همچنان غم و اندوه مصیبت امام حسین(ع) بر دوش مادرش و اهل بیت(ع) سنگینی می¬کند چنانکه اگر فاطمه زهرا(ع) در دنیا بودند یقیناً بر مصائب فرزندش امام حسین(ع) گریه می¬کردند_چنانکه مادران سایر شهدا نیز چنین می¬کنند_ در عالم برزخ نیز بر امام حسین(ع) گریه خواهند کرد، اگرچه می¬دانند که امام حسین(ع) در پیشگاه خداست، زیرا هنوز انتقام خون سیّدالشهدا(ع) از قاتلین واقعی آن حضرت، گرفته نشده است؛ تا اینکه قیامت برسد و قصاص در خور قاتلین امام(ع)، موجب تسکین دل اهل¬بیت(ع) شود.
پیامبراکرم(ص) می¬فرماید: چون روز قيامت فرا رسد، دخترم فاطمه(س)‏، به همراه جمعى از بانوانى- كه با او نسبتى دارند- قدم در محشر مى‏گذارند، و از جانب حق به او خطاب مى‏شود كه وارد بهشت شو! گويد كه: قدم در بهشت نمى‏گذارم، مگر آنكه بدانم پس از من بر سر فرزندم- حسين عليه السّلام- چه آوردند، به او خطاب مى‏شود كه: در ميانه محشر نگاه كن! و او حسين عليه السّلام را مى‏نگرد كه به پا خاسته ولى سر در بدن ندارد،- دخترم- فاطمه‏ (با ديدن اين صحنه دلخراش) شيون مى‏كند و من نيز با شنيدن شيون او، فرياد برآورم و بخروشم، و بر اثر ضجّه و بي¬قراري¬هاى ما، همه فرشتگان به فرياد آيند، و خداوند به خاطر بي¬تابى ما به قهر آيد و از سر خشم به نوعى از آتش (دوزخ) كه «هبهب‏» نام دارد و هزار سال (به امر خدا در آن) دميده‏اند، لحظه‏اى از افروختن باز نمانده است و هيچ غم و اندوهى از (گرفتاران به) آن جدا نمى‏شود فرمان مى‏دهد كه قاتلان حسين را- اگر چه حاملان قرآن باشند- در كام خود فرو كشد، و چون چنين كنند به خروش آيد و آنان نيز خروشيدن آغاز كنند، با نعره او هم آوا شوند و با غرّش او در غرّش آيند، آنگاه سخن در آيند و با زبانى گويا و كلامى رسا (به ناله در آيند) كه: پروردگارا! چرا پيش از آنكه بت پرستان را به اين آتش (هبهب‏) كيفر دهى، به عقوبت ما پرداختى و آن را بر ما چيره ساختى؟! به آنان از جانب پروردگار خطاب مى‏شود كه: براستى، آن كه مى‏داند با كسى كه نمى‏داند، همانند و برابرست.<ref> ابن بابويه، محمد بن على، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، دار الشريف الرضي للنشر ، قم، چاپ: دوم، ۱۴۰۶ ق. ص۲۱۷</ref>
ثالثاً: فضائلی که برای گریه کنندگان بر ابا عبدالله(ع) در روایات وارد شده است را نمی¬توان فقط مختص اهل زمین دانست، خصوصا مختص کسانی که بعد از شهادت امام حسین(ع) در دنیا زنده بودند و بر ایشان گریه کردند، بلکه مؤمنینی که قبل از امام حسین(ع) از دنیا رفتند، چه پیامبران و اوصیا و چه پیروان آن¬ها، همه دوست دارند بر آن فیض، نایل شوند، پس اگر گریه آن¬ها بعید نباشد، گریه فاطمه زهرا(س) نیز نباید بعید به نظر بیاید.
پاسخ به سؤال ج:
اولاً: مقایسه حضرت زهرا(س) با سایر مادران شهدا قياس مع الفارق است، زیرا او نه تنها سرور تمام مادران شهداست، بلکه سرور تمام زنهای عالم است.<ref>علامه مجلسى، ، بحار الأنوار، دار إحياء التراث العربي، بيروت، چاپ: دوم، ۱۴۰۳ ق. ج‏۸ ؛ ص۲۲</ref> و واقعاً اگر فاطمه¬(س) بر اهل زمین نفرین کند خداوند به خاطر مقامی که حضرت فاطمه(س) در پیشگاهش دارد، به یقین دعایش را مستجاب خواهد نمود امّا فاطمه(س) سایه رحمت و فرزند رحمه للعالمین(ص) است خصوصاً برای محبّانش، چنانکه پیامبر(ص) می¬فرماید: من دختر خودم را فاطمه‏ نام نهادم به اين جهت كه حق¬تعالى او و دوستان او را از آتش منع مي¬كند<ref>ابن بابويه، محمد بن على، عيون أخبار الرضا عليه السلام، نشر جهان، تهران، چاپ: اول، ۱۳۷۸ق. ج‏۲ ؛ ص۴۶</ref> خداوند در مورد فاطمه و پدرش و همسرش و فرزندانش می¬فرماید: لَوْلَاهُمْ‏ مَا خَلَقْتُكَ‏ وَ لَا خَلَقْتُ‏ الْجَنَّه وَ النَّارَ وَ لَا السَّمَاءَ وَ الْأَرْض ‏(اگر آن¬ها را خلق نمی¬کردم نه بهشت و جهنمی خلق می¬کردم و نه آسمان و زمینی را)<ref>بحارالانوار، ، ج‏۱۱ ؛ ص۱۶۵</ref>و یقیناً جایگاهی که او درپیش خدا دارد برای ما غیر قابل درک است و رضایت او رضایت خداست : إِنَّ اللَّهَ يَرْضَى لِرِضَاكِ وَ يَغْضَبُ لِغَضَبِك‏.<ref>همان، ج‏۳۰ ؛ ص۳۴۷</ref> لذا گریه بر مصائب اهل بیت(ع) در اوج عبادات است: نَفَسُ‏ الْمَهْمُومِ‏ لَنَا الْمُغْتَمِّ لِظُلْمِنَا تَسْبِيحٌ، وَ هَمُّهُ لِأَمْرِنَا عِبَادَه.<ref>كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي، دار الحديث - قم، چاپ: اول، ق‏۱۴۲۹. ج‏۳ ؛ ص۵۷۲</ref>( نفس‏ شخص اندوهگين به خاطر ستمى كه بر ما رفته به منزله تسبيح است، و اندوه او بخاطر ما عبادت‏ است) و ذکر چنین احادیثی، ضمن نشان دادن نهایت مظلومیّت اهل بیت، بر اهمّیّت گریه و عزاداری برای اهل ¬بیت(ع) تأکید می¬کند و ضمن رشد روحی و معنوی شیعیان، باعث پایداری شیعیان، در دفاع از حق و دین اسلام نیز می¬شود.
ثانیاً: مقایسه¬ی فرزند فاطمه(س) یعنی امام حسین(ع)، با سایر شهدا نیز مع الفارق است؛ زیرا او، یکی از دو سرور جوانان اهل بهشت است.<ref>بحارالانوار، ج‏۱۷ ؛ ص۲۴۲</ref> چنانکه تمام شهدای کربلا جان خویش را فدای او کردند و همچنین هیچ شهیدی به مظلوممیت او نیست، چراکه در نیم روزی او و تمام مردان خویشاند او و یاران باوفایش را به فجیع¬ترین شکل به شهادت رساندند و هیچ روزی به سختی روز عاشورا نبوده است: ْ لَا يَوْمَ‏ كَيَوْمِكَ‏ يَا أَبَا عَبْدِ اللَّه(ع)‏<ref>همان، ج‏۴۵ ؛ ص۲۱۸</ref>و از سوی دیگر او امام شیعیان و یکی از معصومین(ع) است که واقعاً هیچ گناهی در طول عمر شریفش از او سر نزده بود و هدفی که او برای قیام علیه ظلم و ظالم داشت فوق العاده بزرگ بود، در حالی که خیلی از شهدای حال حاضر، نه معصومند نه امامند و نه هدفی چون هدف امام حسین داشتند و نه مثل او قیام کردند و نه مثل او مظلومانه به شهادت رسیده¬اند. و به عبارتی دیگر، در واقع امام حسین(ع) به شهادت آبرو داد در حالی که شهدای امروز با شهادت به آبرو رسیده¬اند. "ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا" 
ثالثاً: مردم قدردان شهدا هستند و ضمن تشیع باشکوه پیکر شهدا، هر سال یادواره¬های متعدّدی برای ایشان می¬گیرند، ولی آنچه که در پیشگاه خداست افضل و برتر است و اجر پاداشی که خدا برای آن¬ها و پدر و مادر صبورشان در نظر گرفته است، قابل درک برای اهل زمین نیست و باید رفت و دید، و خوشا به سعادت کسانی که با شهادت از دنیا می¬روند.
رابعاً: اگر برای حضرت زهرا(س) چیزی را اثبات می¬کنیم، این دلیل نمی¬شود که از سایر مادران شهدا چیزی را نفی کنیم؛ چه بسا حال برخی از مادران شهدا نیز مثل حال زهراء(س) باشد و ما خبر از عالم آخرت نداریم، امّا اگر واقعاً از مادر شهدا بپرسیم که فرق تو و حضرت زهرا(س) و فرق فرزند شهیدت با فرزند شهید حضرت زهرا(س) چیست؟ به یقین خواهد گفت: من فدای زهرایم و فرزندم فدای فرزند زهرا(س) است.
<ref>شيخ حر عاملى، محمد بن حسن،« وسائل الشيعه » مؤسسه آل البيت عليهم السلام، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ ق. ج‏۲۰ ،ص۲۳۲</ref>
{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}
==منابع==
== منابع ==
<references />
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = حدیث  
  | شاخه اصلی = حدیث
  | شاخه فرعی۱ = منبع‌شناسی
  | شاخه فرعی۱ = فقه الحدیث
  | شاخه فرعی۲ =  
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۳ =  
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =  
  | شناسه =شد
  | تیترها =  
  | تیترها =شد
  | ویرایش =  
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =  
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =  
  | ناوبری =
  | نمایه =  
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =  
  | تغییر مسیر =شد
  | ارجاعات =  
  | ارجاعات =
  | بازبینی =  
  | بازبینی =
  | تکمیل =  
  | تکمیل =
  | اولویت =  
  | اولویت =ج
  | کیفیت =  
  | کیفیت =ج
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
[[رده:منبع‌شناسی]]
[[رده:امام حسین(ع)]]
[[رده:سیره حضرت فاطمه(س)]]
[[رده:درگاه امام حسین(ع)]]
[[رده:حضرت فاطمه(س)]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۱

سؤال
بر اساس روایتی حضرت فاطمه(س) تا قیامت برای مصیبت‌های امام حسین(ع) گریه می‌کند. آیا این روایت صحیح است؟ اگر امام حسین(ع) مانند دیگر شهیدان در پیشگاه خدا است، چرا حضرت فاطمه(س) برای او گریه می‌کند؟


گریه حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت
اطلاعات حدیث
به نقل ازامام صادق(ع)
راویان
راوی اصلیابوبصیر
دیگر راویانعبدالله بن عبدالرحمن اَصَمّ، عبدالله بن حَمّاد بَصْری، محمد بن خالد، علی بن محمد بن سالم، محمد بن عبدالله
سند
اعتبار سندضعیف
منابع شیعهثواب الاعمال، کامل الزیارات
درگاه‌ها
امام حسین.png
فاطمیه.png


گریه حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت، مضمون حدیثی است در کتاب ثواب الاعمال، که از نظر سندی ضعیف شمرده شده است. دلیل ضعف سند، وجود عبدالله بن عبدالرحمن اَصَمّ شمرده شده، که رجال‌نگاران او را غلوکننده و دروغگو دانسته‌اند؛ البته محتوای روایت با دیگر روایات و با عقاید شیعه سازگار دانسته شده است.

برخی معتقدند عالم برزخ که جایگاه انسان تا رسیدن قیامت است، بعضی از ویژگی‌های دنیا را نیز دارا است؛ به باور آنان، برزخیان مانند زندگان، البته متناسب با زندگی برزخی، می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند؛ بنابراین به باور آنها، شاد شدن و گریه کردن نیز از ویژگی‌های عالم برزخ است و تا وقتی که قیامت رخ ندهد، حضرت فاطمه(س) و اهل بیت(ع) نسبت به مصیبت‌های وارد شده بر امام حسین(ع) غمگینند و گریه می‌کنند؛ اگرچه می‌دانند امام حسین(ع) زنده است و در پیشگاه خدا است.

متن و ترجمه

«...یا أبا بصیر إذا نظرتُ إلی وُلْدِ الحسین أتانی ما لا أملکه بما اُتی إلی أبیهم وإلیهم، یا أبا بصیر إنّ فاطمة(س) لتبکیه وتشهق ، فتَزْفِر جهنَّم زَفْرَة لولا أنَّ الخَزَنة یسمعون بُکاءَها وقد استَعدُّوا لذلک مَخافة أنْ یخرج منها عُنُق أو یَشْرَر دُخانها فیحرق أهل الأرض فیَکْبَحونها ما دامَتْ باکیة، و یزجُرونها ویستوثِقون من أبوابها مَخافةً علی أهل الأرض، فلا تَسْکنْ حتّی یسکن صوتُ فاطمة(س)...»[۱]

امام صادق(ع): ... ای ابا بصیر، فاطمه(س) بر امام حسین(ع) گریست و ضجّه زد و به دنبال آن جهنم فریادی کشید که فرشتگان حافظ و نگهبان بر آن، صدای گریه دوزخ را شنیدند و سریع آماده شدند آن را کنترل کنند، زیرا احتمال آن بود که از درون دوزخ آتش زبانه بکشد، یا دود آن بیرون رفته و اهل زمین را بسوزاند. بنابراین، تا زمانی که دوزخ گریان و نالان است، فرشتگانِ حافظ آن را مهار کرده و به دلیل نگرانی که برای اهل زمین دارند، آن را محافظت نموده و درب‌های آن را محکم بسته‌اند؛ ولی با این همه، دوزخ ساکت و آرام نمی‌شود، مگر زمانی که صدای فاطمه(ع) آرام گردد…»

بررسی سند

حدیث گریه حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت، در کتاب کامل الزیارات نوشته ابن قولویه از امام صادق(ع) نقل شده است. یکی از راویان در سلسله‌سند این حدیث، عبدالله بن عبدالرحمن اَصَمّ است، که نجاشی رجال‌نگار شیعه، او را ضعیف و غلوکننده دانسته است. ابن غضائری دیگر رجال‌نگار شیعه نیز، او را ضعیف و دروغگو معرفی کرده است؛[۲] بنابراین، این حدیث از نظر سند ضعیف شمرده شده است.

بررسی محتوا‌

حدیث گریه فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت، اگر چه از نظر سند ضعیف شمرده شده، ولی از نظر محتوا با دیگر روایات و با عقاید شیعه سازگار دانسته شده است. روایات زیادی وجود دارد که فرشتگان بر امام حسین(ع) گریه می‌کنند. همچنین روایات زیادی است که پیامبر(ص)، امام علی(ع)، حضرت فاطمه(س) و امام حسن(ع)، حتی قبل از شهادت امام حسین(ع) برای او گریه کرده‌اند.[۳] بنابراین، گریه حضرت فاطمه(س) تا قیامت را دور از ذهن ندانسته‌اند.

عالمان شیعه معتقدند گریه حضرت فاطمه(س) بر امام حسین(ع) با آیه ۱۶۹ سوره آل عمران که شهیدان را زنده معرفی کرده، ناسازگار نیست؛ زیرا گریه نشانه عاطفه و محبت بوده و در برابر مصیبت‌هایی است که بر امام حسین(ع) وارد شده است. برخی نیز معتقدند عالم برزخ که جایگاه انسان تا رسیدن قیامت است، بعضی از ویژگی‌های دنیا را نیز دارا است؛ برزخیان مانند زندگان، البته متناسب با زندگی برزخی، می‌خورند و می‌آشامند و با یکدیگر سخن می‌گویند و نشست و برخاست دارند.[۴] بنابراین به باور آنها، شاد شدن و گریه کردن نیز از ویژگی‌های عالم برزخ است و تا وقتی که قیامت رخ ندهد، حضرت فاطمه(س) و اهل بیت(ع) نسبت به مصیبت‌های وارد شده بر امام حسین(ع) غمگینند و گریه می‌کنند؛ اگرچه می‌دانند امام حسین(ع) زنده است و در پیشگاه خدا است.

بر اساس روایتی که شیخ صدوق در کتاب ثواب الاعمال و عقاب الاعمال آورده، روز قیامت حضرت فاطمه(س) و پیامبر(ص) برای مصیبت‌های وارد شده بر امام حسین(ع) گریه و شیون می‌کنند. طبق این روایت، خدا به دلیل گریه آن دو، قاتلان امام حسین(ع) را به «هبهب» نوعی از آتش دوزخ وارد می‌کند.[۵]

احادیث مشابه

جز حدیث گریه فاطمه(س) برای امام حسین(ع) تا قیامت، روایت‌های دیگری نیز در منابع روایی شیعه وجود دارد که به گریه فاطمه برای امام حسین(ع) دلالت می‌کند. برای نمونه، طبق روایتی از امام صادق(ع)، حضرت فاطمه در حالی که به زائران امام حسین(ع) نگاه می‌کند همراه با شمار زیادی از پیامبران، شهیدان و فرشتگان برای امام حسین(ع) گریه می‌کند.[۶]

منابع

  1. ↑ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه ذهنی تهرانی، انتشارات پیام حق، تهران، ۱۳۷۷ ش، ص۲۶۳.
  2. ↑ معجم‌رجال‌الحدیث، ج۱۰، ص۲۴۲، شماره راوی۶۹۵۱.
  3. ↑ بحار الانوار، ج۴۴، ص۲۲۳-۲۵۰.
  4. ↑ فرهنگ شیعه، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، زمزم هدایت، قم، ۱۳۸۶ش، ص ۱۵۸.
  5. ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، دار الشریف الرضی للنشر، قم، ۱۴۰۶ق، ص۲۱۷.
  6. ↑ علامه مجلسی، زندگانی حضرت امام حسین(ع): ترجمه جلد ۴۵ بحارالأنوار، نجفی، محمد جواد، اسلامیه، تهران، ۱۳۶۴ش، ص۲۵۸.
مقاله‌های مرتبط
برگرفته از «https://fa.wikipasokh.com/index.php?title=گریه_حضرت_فاطمه(س)_برای_امام_حسین(ع)_تا_قیامت&oldid=32083»