معنای وحی در فرهنگ غرب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (Rezvani صفحهٔ معنای وحی در دنیای جدید را به معنای وحی در فرهنگ غرب منتقل کرد) |
||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
'''نگرش کلاسیک''' که از نظر زمانی پیشینه بیش‌تری دارد، معتقد است [[خداوند خدا|خداوند]] یک سلسله گزاره‌های خطاناپذیر را که از راه [[عقل]] طبیعی نمی‌توان به آن دست یافت، به [[بشر انسان|بشر]] القا کرده است. این گزاره‌های صادق و حقیقی، محتوای وحی [[الهی خدا|الهی]] را تشکیل می‌دهند. | '''نگرش کلاسیک''' که از نظر زمانی پیشینه بیش‌تری دارد، معتقد است [[خداوند خدا|خداوند]] یک سلسله گزاره‌های خطاناپذیر را که از راه [[عقل]] طبیعی نمی‌توان به آن دست یافت، به [[بشر انسان|بشر]] القا کرده است. این گزاره‌های صادق و حقیقی، محتوای وحی [[الهی خدا|الهی]] را تشکیل می‌دهند. | ||
این دیدگاه که در [[قرون وسطی]] غالب بود و از سوی برخی نحله‌های [[کاتولیک]] رومی «Roman Catholicism» و [[پروتستان]]های محافظه‌کار حمایت می‌شد، تلقی‌شان از وحی، تلقی «ساختاری و زبانی» نام گرفت. بر این اساس وحی، مجموعه‌ای از حقایق و آموزه‌های [[ | این دیدگاه که در [[قرون وسطی]] غالب بود و از سوی برخی نحله‌های [[کاتولیک]] رومی «Roman Catholicism» و [[پروتستان]]های محافظه‌کار حمایت می‌شد، تلقی‌شان از وحی، تلقی «ساختاری و زبانی» نام گرفت. بر این اساس وحی، مجموعه‌ای از حقایق و آموزه‌های [[معرفتی]] است که به صورت احکام و قضایا از ناحیه خداوند به بشر اعطا شده است. وقتی گفته می‌شود خداوند به [[پیامبری]] وحی فرموده است، مراد این است که خداوند مجموعه‌ای از گزاره‌های خطاناپذیر را در فرایند یک ارتباط ویژه به آن پیامبر آموزانده است؛ بنابراین در این منظر وحی خبررسانی است. به گفته دائره‌المعارف کاتولیک «وحی را می‌توان به عنوان انتقال برخی حقایق از جانب خداوند به موجودات عاقل، از طریق وسایطی که مافوق طبیعت‌اند، تعریف نمود».<ref>Hick. Philosophy of Religion. p.96.</ref> | ||
'''نگرش جدید'''؛ در مقابل دیدگاه | '''نگرش جدید'''؛ در مقابل دیدگاه کاملا متفاوتی از وحی وجود دارد؛ این طرز تلقی که هم‌اکنون در غرب اعتبار بیش‌تری یافته است، می‌گوید وحی از سنخ دانش و معرفت و گزاره نیست که به پیامبران القا شود، بلکه نوعی انکشاف خویشتنِ خداوند است. خداوند، گزاره وحی نمی‌کند؛ بلکه خودش را وحی می‌کند. وحی در وقایع اصیل و تاریخی، برای [[انسان]] رخ داده و نوعی دخالت خداوند بوده است. این وقایع، نمودار تجربه انسان از خداوند است در لحظات مهم تاریخ او، و در عین حال عمل خداوند را در پیش‌قدم شدن برای انکشاف خویش بر انسان، باز می‌نماید؛ بنابراین تجربه انسانی و انکشاف الهی دو جنبه از یک واقعیت وحیانی‌اند. | ||
در این دیدگاه، خداوند بر آن نبود که یک کتاب مصون از خطا فرو فرستد، بلکه می‌خواست وقایعی را در حیات افراد و جوامع به منصه ظهور درآورد. اگر وحی به معنای انکشاف خداوند است، او را در مقام خداوند حی، فقط در زمان حال می‌توان شناخت. وحی در فعل کنونی خداوند و تجربه کنونی ما تحقق می‌یابد و از آن در لسان شرع به «پیام آوری [[روح القدس]]» تعبیر می‌کنند. انسان در مواجهه با [[مسیح]] فقط یک مشت اطلاعات به دست نمی‌آورد، بلکه مهر، اهتدا و آشتی را از او می‌پذیرد. برونر<ref>Emil Brunner</ref> می‌نویسد: «گذر از ایمان ناظر به مواجهه قلبی و به ساحت تعالیم عملی صرف، تراژدی بزرگ در تاریخ مسیحیت است».<ref>باربور، علم و دین، | در این دیدگاه، خداوند بر آن نبود که یک کتاب مصون از خطا فرو فرستد، بلکه می‌خواست وقایعی را در حیات افراد و جوامع به منصه ظهور درآورد. اگر وحی به معنای انکشاف خداوند است، او را در مقام خداوند حی، فقط در زمان حال می‌توان شناخت. وحی در فعل کنونی خداوند و تجربه کنونی ما تحقق می‌یابد و از آن در لسان شرع به «پیام آوری [[روح القدس]]» تعبیر می‌کنند. انسان در مواجهه با [[مسیح]] فقط یک مشت اطلاعات به دست نمی‌آورد، بلکه مهر، اهتدا و آشتی را از او می‌پذیرد. برونر<ref>Emil Brunner</ref> می‌نویسد: «گذر از ایمان ناظر به مواجهه قلبی و به ساحت تعالیم عملی صرف، تراژدی بزرگ در تاریخ مسیحیت است».<ref>باربور، علم و دین، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، ص۲۶۹. | ||
Brunner E. The Christian Doctrine of God (London: Lutteworth Press 1949) P.۱۹.</ref> | Brunner E. The Christian Doctrine of God (London: Lutteworth Press 1949) P.۱۹.</ref> | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{کلام}} | |||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = کلام | | شاخه اصلی = کلام | ||
|شاخه فرعی۱ = کلام جدید | | شاخه فرعی۱ = کلام جدید | ||
|شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| خط ۳۸: | خط ۴۱: | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | |||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۹
وحی در دنیای جدید چه معنایی یافته است؟
«وحی» در فرهنگ دینی غرب و دنیای جدید دارای دو نگرش است؛[۱]
نگرش کلاسیک که از نظر زمانی پیشینه بیش‌تری دارد، معتقد است خداوند یک سلسله گزاره‌های خطاناپذیر را که از راه عقل طبیعی نمی‌توان به آن دست یافت، به بشر القا کرده است. این گزاره‌های صادق و حقیقی، محتوای وحی الهی را تشکیل می‌دهند.
این دیدگاه که در قرون وسطی غالب بود و از سوی برخی نحله‌های کاتولیک رومی «Roman Catholicism» و پروتستان‌های محافظه‌کار حمایت می‌شد، تلقی‌شان از وحی، تلقی «ساختاری و زبانی» نام گرفت. بر این اساس وحی، مجموعه‌ای از حقایق و آموزه‌های معرفتی است که به صورت احکام و قضایا از ناحیه خداوند به بشر اعطا شده است. وقتی گفته می‌شود خداوند به پیامبری وحی فرموده است، مراد این است که خداوند مجموعه‌ای از گزاره‌های خطاناپذیر را در فرایند یک ارتباط ویژه به آن پیامبر آموزانده است؛ بنابراین در این منظر وحی خبررسانی است. به گفته دائره‌المعارف کاتولیک «وحی را می‌توان به عنوان انتقال برخی حقایق از جانب خداوند به موجودات عاقل، از طریق وسایطی که مافوق طبیعت‌اند، تعریف نمود».[۲]
نگرش جدید؛ در مقابل دیدگاه کاملا متفاوتی از وحی وجود دارد؛ این طرز تلقی که هم‌اکنون در غرب اعتبار بیش‌تری یافته است، می‌گوید وحی از سنخ دانش و معرفت و گزاره نیست که به پیامبران القا شود، بلکه نوعی انکشاف خویشتنِ خداوند است. خداوند، گزاره وحی نمی‌کند؛ بلکه خودش را وحی می‌کند. وحی در وقایع اصیل و تاریخی، برای انسان رخ داده و نوعی دخالت خداوند بوده است. این وقایع، نمودار تجربه انسان از خداوند است در لحظات مهم تاریخ او، و در عین حال عمل خداوند را در پیش‌قدم شدن برای انکشاف خویش بر انسان، باز می‌نماید؛ بنابراین تجربه انسانی و انکشاف الهی دو جنبه از یک واقعیت وحیانی‌اند.
در این دیدگاه، خداوند بر آن نبود که یک کتاب مصون از خطا فرو فرستد، بلکه می‌خواست وقایعی را در حیات افراد و جوامع به منصه ظهور درآورد. اگر وحی به معنای انکشاف خداوند است، او را در مقام خداوند حی، فقط در زمان حال می‌توان شناخت. وحی در فعل کنونی خداوند و تجربه کنونی ما تحقق می‌یابد و از آن در لسان شرع به «پیام آوری روح القدس» تعبیر می‌کنند. انسان در مواجهه با مسیح فقط یک مشت اطلاعات به دست نمی‌آورد، بلکه مهر، اهتدا و آشتی را از او می‌پذیرد. برونر[۳] می‌نویسد: «گذر از ایمان ناظر به مواجهه قلبی و به ساحت تعالیم عملی صرف، تراژدی بزرگ در تاریخ مسیحیت است».[۴]
منابع
- ↑ Philosophy of Religion. Ed:W.L. Rowe and W. J. Wainw: right.PP. 388 - 400 and Mavordes. G.I. Revelation in Religious belief (Philadelphia: Temple university peess. 1988) pp.182 - 197 and Lawson.E.T and Meccauley.R.N. Rethinking religion.pp.35- 45.
- ↑ Hick. Philosophy of Religion. p.96.
- ↑ Emil Brunner
- ↑ باربور، علم و دین، ترجمه بهاءالدین خرمشاهی، ص۲۶۹. Brunner E. The Christian Doctrine of God (London: Lutteworth Press 1949) P.۱۹.