نوشته انگشتر انبیاء و اهل‌بیت(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
نقش انگشتر اهل بیت و انبیاء(ع) چه بود؟ نقوش مستحب برای انگشتر کدام است؟ | نقش انگشتر اهل بیت و انبیاء(ع) چه بود؟ نقوش مستحب برای انگشتر کدام است؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}انگشتر و | {{پاسخ}}[[انگشتر]] و نوشته روی آن، از دیرباز مورد توجه بوده است. نقش انگشتر [[پیامبر اسلام(ص)]]: «لا اله الا الله محمد رسول الله» و نقش انگشتر [[امام علی(ع)]]: «المُلک لله» بوده است. کلماتی مانند «إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه» و «حَسْبِيَ اللَّه» از جمله نوشته‌های انگشتر برخی اهل‌بیت و کلماتی مانند «لا اله الا الله» از جمله نوشته‌های انگشتری برخی انبیاء بوده است. | ||
== اهمیت انگشتر == | == اهمیت انگشتر == | ||
نسخهٔ ۸ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۷
نقش انگشتر اهل بیت و انبیاء(ع) چه بود؟ نقوش مستحب برای انگشتر کدام است؟
انگشتر و نوشته روی آن، از دیرباز مورد توجه بوده است. نقش انگشتر پیامبر اسلام(ص): «لا اله الا الله محمد رسول الله» و نقش انگشتر امام علی(ع): «المُلک لله» بوده است. کلماتی مانند «إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه» و «حَسْبِيَ اللَّه» از جمله نوشته‌های انگشتر برخی اهل‌بیت و کلماتی مانند «لا اله الا الله» از جمله نوشته‌های انگشتری برخی انبیاء بوده است.
اهمیت انگشتر
انگشتر از ابزارهای زینتی است که در اسلام هم به آن توجه شده و در مورد نوع، جنس، رنگ و حتی نقوش حک شده روی آن، توصیه‌هایی وجود دارد. در کتب فقهی، بابی اختصاص به «نقوش خواتیم» داده شده و آنچه انبیاء(ع) و اهل بیت(ع) بر روی نگین انگشترهایشان حکّ می‌نمودند، ذکر گردیده و احادیث و روایاتی در این‌باره وجود دارد. علماء نیز در نقوش انگشتری با دقت و تأمّل خاصی نگریسته و جملاتی با مضامین دینی در آن می‌نوشتند. حدیثی طولانی از امام رضا(ع) که در بحار الانوار،[۱] امالی شیخ صدوق،[۲] عیون الاخبار الرضا(ع)[۳] و وسایل الشیعه[۴] نقل شده که جمله‌های نوشته شده بر روی نگین انگشترهای انبیاء و اهل بیت(ع) را روشن می‌کند:
نقش‌های حک شده روی انگشتر انبیاء
- نقش انگشتر حضرت نوح(ع): «لا اله الا الله، یارب اصلحنی».
- نقش انگشتر حضرت ابراهیم(ع): «لا اله الاّ الله، محمد رسول الله»، «لا حول و لا قوه الا بالله»، «فوضت امری الی الله»، «انسدت ظهری الی الله» و «حسبی الله».
- نقش انگشتر حضرت موسی(ع) دو حرف که از تورات گرفته شده: «اصبر توجر اصدق تنج» (اگر صبر کنید پاداش گیرید و اگر صادق باشید رستگار شوید).
- نقش انگشتر حضرت سلیمان(ع): «سبحان من ألجم الجنّ بکلماته» (منزه است خدایی که اجنّه را با همه کلماتشان ساکت کرد).
- نقش انگشتر حضرت عیسی(ع): دو حرف که از انجیل اقتباس شده «طوبی لعبد ذکر الله من اجله، و ویل لعبد نسی الله من اجله».
- نقش انگشتر رسول خدا(ص): «لا اله الا الله محمد رسول الله» بیان شده است.
نقش‌های حک شده روی انگشتر اهل بیت(ع)
- نقش انگشتر امام علی(ع): «المُلک لله»، «الله الملک» نقل شده و در روایتی آمده است بعد از خلافت نقش انگشترشان جمله «الملک لله الواحد القهار» بوده است.[۵] در حدیثی دیگر با این مضمون که آن حضرت چهار انگشتر با نگین‌های یاقوت منقوش به «لا الله الا الله الملک الحق المبین»، فیروزه با نقش «الملک الحق»، حدید چینی «العزه لله جمیعا» و عقیق «ماشاء الله لاقوه الا بالله استغفرالله» وارد شده است.[۶]
- نقش خاتم امام حسن مجتبی(ع): «العزه لله»، «حسبی الله».
- نقش انگشتر امام حسین(ع): «إن الله بالغ امره»، «حسبی الله».
- نقش نگین امام سجاد(ع): «إن الله بالغ امره»، «الحمد لله العلی العظیم».
- نقش نگین امام باقر(ع): «إن الله بالغ امره»، «العزه لله».
- نقش خاتم امام صادق(ع): «الله ولیی و عصمتی من خلقه»، «الله خالق کل شیء».
- نقش انگشتر امام رضا(ع): «حسبی الله».[۷]
لذا با توجه به اذکار و کلماتی که اهل بیت(ع) بر روی نگین انگشتر خود حک میکرده اند زیبنده است در صورتی که بخواهیم نگین انگشتر را حکاکی کنیم از این کلمات و اذکار استفاده کنیم که قطعا تاثیرات و برکاتی به همراه خواهد داشت.
مطالعه بیشتر
- مکارم الاخلاق طبرسی.
- ثواب الاعمال و عقاب الاعمال شیخ صدوق.
منابع
- ↑ علامه مجلس (ره)، بحار الانوار، جلد یازده، مؤسسه الوفاء، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ هـ، ص۶۲.
- ↑ شیخ صدوق (ره)، آمالی، مؤسسه اعلمی، بیروت، ۱۴۰۰ هـ، چاپ پنجم، ص۳۷۰.
- ↑ شیخ صدوق (ره)، عیون الاخبار الرضا(ع)، ج۲، رضا مشهدی، چاپ دوم، قم، شهریور ۱۳۶۳، ص۵۵.
- ↑ عاملی، وسایل الشیعه، ج۵، مؤسسه آل البیت(ع) لاحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ هـ، ص۹۹.
- ↑ ابن طاوس (ره)، الامان من اخطار الاسفار و الزمان، مؤسسه آل البیت(ع) لاحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹هـ، ص۴۸.
- ↑ عاملی، وسایل الشیعه، ج۵، ص۹۸.
- ↑ شیخ کلینی (ره)، اصول کافی، دار الکتب الاسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۶۷ هـ، ج۶، ص۴۷۳؛ عاملی، وسایل الشیعه، ج۵، ص۹۹.