پیش نویس:حدیث خداوند آتش را بر ذریه حضرت زهرا حرام کرده است
آیا این روایت که «خداوند آتش را بر ذریه حضرت زهرا(س) حرام و آنان را از عذاب آتش مصون داشت» مستند است؟
این روایت در کتب شیعه و سنی به تعابیر مختلف و با اسناد گوناگون آمده و احادیث دیگر مقصود از «ذریتها» را، فرزندان بی واسطه حضرت زهرا(س) تفسیر کردهاند نه تمام نسل و نوادگان آن بانو.
منابع روایت
در منابع شیعه و اهل سنت با تعابیر مختلف و اسناد صحیح و ضعیف به صورت مستقیض[۱] آمده است: که پیامبر(ص) فرمودند: «فاطمه(س) خود را از آلوده شدن حفظ کرد، و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد».[۲]
منابع اهل سنت
علمای اهل سنت نیز، این روایت را به تعابیر مختلف در کتب خود ذکر کردهاند، که به ذکر چند نمونه بسنده میکنیم:
- طبرانی(۳۶۰هـ) روایتی را ذکر میکند که پیامبر(ص) به حضرت زهراء(س) فرمودند: «إِن الله عزوجل غیر معذبک وَلَا ولدک».[۳] و به ابن حجر هیتمی تمام راویان این حدیث، ثقه هستند.[۴]
- ابوبکر بزاز(۴۱۴هـ) آورده: رسول اکرم(ص) فرمودند: «إن فاطمة أحصنت فرجها فحرم الله ذریتها علی النار».[۵][۶] و حاکم نیشابوری نیز این روایت را صحیح السند دانسته است.[۷]
- محب الدین طبری(۶۹۴هـ) مینویسد: علی(ع) از پیامبر(ص) سؤال کرد: «لم سمیت فاطمة، قَال إِن الله قد فطمها وذریتها عن النَّار یوم القیامة».[۸][۹]
علامه امینی در کتاب «ثمرات الأسفار إلی الأقطار» به اسناد و روایات مختلف این مطلب اشاره میکنند.[۱۰]
منابع شیعه
علمای شیعه نیز روایات متعددی را در کتب خود ذکر کردهاند، مانند:
- شیخ صدوق روایتی از پیامبر(ص) میآورد که حضرت فرمودند: «إن فاطمة أحصنت فرجها فحرم الله ذریتها علی النار».[۱۱]
- شیخ طوسی مینویسد: رسولالله(ص) فرمودند: «سمّیت فاطمة، لأنّ اللّه فطمها و ذرّیتها من النار».[۱۲]
شرح روایت
مراد از «ذریه» در روایت، فرزندان بلاواسطه حضرت زهرا(س) میباشد، نه فرزندان با واسطه و نوادگان ایشان. کما اینکه در روایاتی به این مسئله تصریح و روایت پیامبر(ص) تبیین گشته است.[۱۳]
- محمّد بن مروان گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم: آیا پیغمبر(ص) چنین فرموده است که: فاطمه خود را از آلوده شدن حفظ کرد و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد؟ حضرت فرمودند: آری، امّا مقصود از ذرّیهٔ آن بانو در این حدیث، حسن و حسین، زینب و امّ کلثوم است.[۱۴]
- حمّاد بن عثمان گوید: به امام صادق علیه السلام گفتم:فدایت گردم، معنی فرمایش پیغمبر خدا که:فاطمه پاکدامنی نمود و خدا ذریهٔ او را به آتش حرام کرد، چیست؟ فرمودند: آنان که از آتش آزادند فرزندانی هستند که از رحم آن بانو متولّد گشتهاند، یعنی حسن و حسین، زینب و امّ کلثوم.[۱۵]
هر دو روایت دارای اعتبار میباشد لکن به ذکر سند روایت دوم اشاره میکنیم که همه روات آن، ثقه میباشد: محمد بن الحسن بن أحمد بن الولید،[۱۶] محمد بن الحسن الصفار،[۱۷] العباس بن معروف،[۱۸] علی بن مهزیار،[۱۹] الحسن بن علی الوشاء،[۲۰] محمد بن قاسم بن الفضیل،[۲۱] عن حماد بن عثمان.[۲۲]
و روایات دیگری در کتب شیعه و سنی آمده که به این مطلب اشاره دارد.[۲۳][۲۴]
منابع
- ↑ السند، الشیخ محمد (۱۴۳۱). الوراثة الإصطفائية لفاطمة الزهراء« عليها السلام». قم: باقيات. ص. ۳۷۹.
- ↑ بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
- ↑ أبوالقاسم الطبرانی، سلیمان بن أحمد (۱۴۱۵). المعجم الکبیر. ج. ۱۱. القاهرة: مکتبة ابن تیمیة. ص. ۲۶۳.
- ↑ الهیتمی، ابن حجر (۱۴۱۷). الصواعق المحرقة علی أهل الرفض والضلال والزندقة. ج. ۲. لبنان: مؤسسة الرسالة. ص. ۴۶۵.
- ↑ البزاز، أبو بکر أحمد بن عمرو (۱۹۸۸). مسند البزار المنشور باسم البحر الزخار. ج. ۵. المدینة المنورة: مکتبة العلوم والحکم. ص. ۲۲۳.
- ↑ الدمشقی، تمام بن محمد (۱۴۱۲). الفوائد. ج. ۱. الریاض: مکتبة الرشد. ص. ۱۵۵.
- ↑ النیسابوری، الحاکم محمد بن عبدالله (۱۴۱۱). المستدرک علی الصحیحین. ج. ۳. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص. ۱۶۵.
- ↑ الطبری، محب الدین (۱۳۵۶). ذخائر العقبی فی مناقب ذویالقربی. قاهرة: دار الکتب المصریة. ص. ۲۶.
- ↑ ابن عراق الکنانی، علی بن محمد (۱۳۹۹). تنزیه الشریعة المرفوعة عن الأخبار الشنیعة الموضوعة. ج. ۱. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص. ۴۱۳.
- ↑ امینی، عبدالحسین (۱۴۲۹). ثمرات الأسفار إلی الأقطار. ج. ۲. بیروت: مرکز الغدیر للدراسات الإسلامیة. ص. ۲۴۷.
- ↑ بن بابویه القمی، محمد بن علی. عیون أخبار الرضا(ع). ج. ۱. بیروت: منشورات مؤسسة الاعلمی. ص. ۶۸.
- ↑ طوسی، محمد بن الحسن (۱۴۱۴). الأمالی. قم: دارالثقافة. ص. ۵۷۰.
- ↑ بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
- ↑ بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
- ↑ بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶-۱۰۷.
- ↑ الحسینی التفرشی، السید مصطفی بن الحسین (۱۴۱۸). نقد الرجال. ج. ۴. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث. ص. ۱۷۰.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۳۵۴.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۲۷۱.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۲۵۳.
- ↑ الحسینی التفرشی، السید مصطفی بن الحسین (۱۴۱۸). نقد الرجال. ج. ۵. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث. ص. ۳۵۱.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۳۶۲.
- ↑ النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۱۴۳.
- ↑ بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
- ↑ الأصبهانی، أبو نعیم أحمد بن عبدالله (۱۴۱۰). تاریخ أصبهان = أخبار أصبهان. ج. ۲. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص. ۲۷۶قسمت «محمد بن منده بن مهربزد»