پیش نویس:حدیث خداوند آتش را بر ذریه حضرت زهرا حرام کرده است

پیش نویس:تکمیل

سؤال

آیا این روایت که «خداوند آتش را بر ذریه حضرت زهرا(س) حرام و آنان را از عذاب آتش مصون داشت» مستند است؟

درگاه‌ها
فاطمیه.png
درگاه سنت.png
درگاه تاریخ.png

این روایت در کتب شیعه و سنی به تعابیر مختلف و با اسناد گوناگون آمده و احادیث دیگر مقصود از «ذریتها» را، فرزندان بی واسطه حضرت زهرا(س) تفسیر کرده‌اند نه تمام نسل و نوادگان آن بانو.


منابع روایت

در منابع شیعه و اهل سنت با تعابیر مختلف و اسناد صحیح و ضعیف به صورت مستقیض[۱] آمده است: که پیامبر(ص) فرمودند: «فاطمه(س) خود را از آلوده شدن حفظ کرد، و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد».[۲]

منابع اهل سنت

علمای اهل سنت نیز، این روایت را به تعابیر مختلف در کتب خود ذکر کرده‌اند، که به ذکر چند نمونه بسنده می‌کنیم:

  • طبرانی(۳۶۰هـ) روایتی را ذکر می‌کند که پیامبر(ص) به حضرت زهراء(س) فرمودند: «إِن الله عزوجل غیر معذبک وَلَا ولدک».[۳] و به ابن حجر هیتمی تمام راویان این حدیث، ثقه هستند.[۴]
  • ابوبکر بزاز(۴۱۴هـ) آورده: رسول اکرم(ص) فرمودند: «إن فاطمة أحصنت فرجها فحرم الله ذریتها علی النار».[۵][۶] و حاکم نیشابوری نیز این روایت را صحیح السند دانسته است.[۷]
  • محب الدین طبری(۶۹۴هـ) می‌نویسد: علی(ع) از پیامبر(ص) سؤال کرد: «لم سمیت فاطمة، قَال إِن الله قد فطمها وذریتها عن النَّار یوم القیامة».[۸][۹]

علامه امینی در کتاب «ثمرات الأسفار إلی الأقطار» به اسناد و روایات مختلف این مطلب اشاره می‌کنند.[۱۰]

منابع شیعه

علمای شیعه نیز روایات متعددی را در کتب خود ذکر کرده‌اند، مانند:

  • شیخ صدوق روایتی از پیامبر(ص) می‌آورد که حضرت فرمودند: «إن فاطمة أحصنت فرجها فحرم الله ذریتها علی النار».[۱۱]
  • شیخ طوسی می‌نویسد: رسول‌الله(ص) فرمودند: «سمّیت فاطمة، لأنّ اللّه فطمها و ذرّیتها من النار».[۱۲]

شرح روایت

مراد از «ذریه» در روایت، فرزندان بلاواسطه حضرت زهرا(س) می‌باشد، نه فرزندان با واسطه و نوادگان ایشان. کما اینکه در روایاتی به این مسئله تصریح و روایت پیامبر(ص) تبیین گشته است.[۱۳]

  • محمّد بن مروان گوید: به امام صادق(ع) عرض کردم: آیا پیغمبر(ص) چنین فرموده است که: فاطمه خود را از آلوده شدن حفظ کرد و خداوند ذرّیهٔ وی را به آتش حرام کرد؟ حضرت فرمودند: آری، امّا مقصود از ذرّیهٔ آن بانو در این حدیث، حسن و حسین، زینب و امّ کلثوم است.[۱۴]
  • حمّاد بن عثمان گوید: به امام صادق علیه السلام گفتم:فدایت گردم، معنی فرمایش پیغمبر خدا که:فاطمه پاکدامنی نمود و خدا ذریهٔ او را به آتش حرام کرد، چیست؟ فرمودند: آنان که از آتش آزادند فرزندانی هستند که از رحم آن بانو متولّد گشته‌اند، یعنی حسن و حسین، زینب و امّ کلثوم.[۱۵]

هر دو روایت دارای اعتبار می‌باشد لکن به ذکر سند روایت دوم اشاره می‌کنیم که همه روات آن، ثقه می‌باشد: محمد بن الحسن بن أحمد بن الولید،[۱۶] محمد بن الحسن الصفار،[۱۷] العباس بن معروف،[۱۸] علی بن مهزیار،[۱۹] الحسن بن علی الوشاء،[۲۰] محمد بن قاسم بن الفضیل،[۲۱] عن حماد بن عثمان.[۲۲]

و روایات دیگری در کتب شیعه و سنی آمده که به این مطلب اشاره دارد.[۲۳][۲۴]

منابع

  1. السند، الشیخ محمد (۱۴۳۱). الوراثة الإصطفائية لفاطمة الزهراء« عليها السلام». قم: باقيات‌. ص. ۳۷۹.
  2. بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
  3. أبوالقاسم الطبرانی، سلیمان بن أحمد (۱۴۱۵). المعجم الکبیر. ج. ۱۱. القاهرة: مکتبة ابن تیمیة. ص. ۲۶۳.
  4. الهیتمی، ابن حجر (۱۴۱۷). الصواعق المحرقة علی أهل الرفض والضلال والزندقة. ج. ۲. لبنان: مؤسسة الرسالة. ص. ۴۶۵.
  5. البزاز، أبو بکر أحمد بن عمرو (۱۹۸۸). مسند البزار المنشور باسم البحر الزخار. ج. ۵. المدینة المنورة: مکتبة العلوم والحکم. ص. ۲۲۳.
  6. الدمشقی، تمام بن محمد (۱۴۱۲). الفوائد. ج. ۱. الریاض: مکتبة الرشد. ص. ۱۵۵.
  7. النیسابوری، الحاکم محمد بن عبدالله (۱۴۱۱). المستدرک علی الصحیحین. ج. ۳. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص. ۱۶۵.
  8. الطبری، محب الدین (۱۳۵۶). ذخائر العقبی فی مناقب ذوی‌القربی. قاهرة: دار الکتب المصریة. ص. ۲۶.
  9. ابن عراق الکنانی، علی بن محمد (۱۳۹۹). تنزیه الشریعة المرفوعة عن الأخبار الشنیعة الموضوعة. ج. ۱. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص. ۴۱۳.
  10. امینی، عبدالحسین (۱۴۲۹). ثمرات الأسفار إلی الأقطار. ج. ۲. بیروت: مرکز الغدیر للدراسات الإسلامیة. ص. ۲۴۷.
  11. بن بابویه القمی، محمد بن علی. عیون أخبار الرضا(ع). ج. ۱. بیروت: منشورات مؤسسة الاعلمی. ص. ۶۸.
  12. طوسی، محمد بن الحسن (۱۴۱۴). الأمالی. قم: دارالثقافة. ص. ۵۷۰.
  13. بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
  14. بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
  15. بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶-۱۰۷.
  16. الحسینی التفرشی، السید مصطفی بن الحسین (۱۴۱۸). نقد الرجال. ج. ۴. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث. ص. ۱۷۰.
  17. النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۳۵۴.
  18. النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۲۷۱.
  19. النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۲۵۳.
  20. الحسینی التفرشی، السید مصطفی بن الحسین (۱۴۱۸). نقد الرجال. ج. ۵. قم: مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث. ص. ۳۵۱.
  21. النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۳۶۲.
  22. النجاشی، أبی العبّاس أحمد بن علی. رجال النجاشی. قم: مؤسسة النشر الإسلامی. ص. ۱۴۳.
  23. بن بابویه القمّی، محمّد بن علی. معانی الأخبار. بیروت: دار المعرفة للطباعة والنشر. ص. ۱۰۶.
  24. الأصبهانی، أبو نعیم أحمد بن عبدالله (۱۴۱۰). تاریخ أصبهان = أخبار أصبهان. ج. ۲. بیروت: دار الکتب العلمیة. ص. ۲۷۶قسمت «محمد بن منده بن مهربزد»