دعا هنگام تحویل سال
در موقع تحویل سال چه آیهای از قرآن خوانده میشود و در کدام سوره است؟
نوروز در گنجینه معارف اهل بیت(ع) و متون روایی ما از منزلت و جایگاه خاصی برخوردار است. اگر چه در قرآن آیهای برای تحویل سال نازل نشده است ولی با درنگ در روایات، بدست میآید که «نوروز» سمبل تحوّل و تغییر است، البته تحول به سمت نیکویی و بهتر شدن. از همین جهت امروزه دعای زیر را هنگام تحویل سال میخوانند:
یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ
یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ
یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ
حَوِّلْ حَالَنَا إِلَی أَحْسَنِ الْحَالِ
این دعا در کتب ادعیه نیامده است و تنها مرحوم مجلسی در کتاب زادالمعاد به آن اشاره کرده است که گفته در کتب غیر مشهوره آن هم از غیر معصوم آمده است.[۱]
مهمترین سندی که بر نکوداشت نوروز دلالت دارد، روایت معلّی بن خُنَیس از امام صادق(ع) است که علاوه بر گفتن آدابی خاص، نماز نافله مخصوصی نیز تعلیم داده شده است و آن بدین مضمون است: «... پس زمانی که از نمازهای ظهر و عصر و نوافل فارغ شدی، بعد از آن، چهار رکعت نماز به جا آور. یعنی هر دو رکعت به یک سلام و در رکعت اول، بعد از حمد، ده مرتبه سوره ﴿إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ﴾ را بخوان و در رکعت دوم، بعد از حمد، ده مرتبه سوره ﴿قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ﴾ و در رکعت سوم، بعد از حمد، ده مرتبه سوره ﴿قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ﴾ و در رکعت چهارم، بعد از حمد، ده مرتبه سورههای ﴿قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ﴾ و ﴿قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ﴾ و بعد از نماز به سجده شکر برو و دعا بخوان.»[۲]
امام خمینی (ره) در این زمینه میفرماید: «... از آداب امروز (عید نوروز) روزه گرفتن است؛ از آداب امروز دعا کردن است، نماز خواندن است، و این به ما میفهماند که اگر ملّتی بخواهد به راه راست برود و بخواهد استقلال خودش را، آزادی خودش را حفظ کند، باید در عیدش و غیر عیدش تذکر داشته باشد… به یاد خدا باشد، برای خدا باشد.»[۳]
منابع
- ↑ مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، زاد المعاد، محقق / مصحح: اعلمى، علاءالدين، بیروت، موسسة الأعلمي للمطبوعات، چاپ اول، ۱۴۲۳ق، ص۳۲۸.
- ↑ حر عاملی، محمد بن الحسن، وسائل الشیعه، قم، مؤسسة آل البيت (ع) لإحياء التراث، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۸، ص۱۷۳.
- ↑ موسوی خمینی، روح الله، صحیفه نور، مجموعه رهنمودهای امام خمینی، مرکز مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی، تهران، وزارت ارشاد، ۱۳۶۴، ج۱۷، ص۲۱۵.