کامل الزیارات

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۲۲ ژوئن ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۳۴ توسط A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)
سؤال
کامل الزیارات
کامل الزیارات
اطلاعات کتاب
نویسندهابن قولویه
تاریخ نگارشقرن سوم و چهارم
موضوعآداب زیارت
زبانعربی


نویسنده

جعفر بن قولویه قمی نویسنده کامل الزیارات، از برجسته‌ترین چهره‌های راویان شیعه و فقیهان امامیه، در قرن چهارم هجری است که در شهر مقدس قم به دنیا آمد و از اساتید بزرگی همچون احمد بن ادریس اشعری قمی، پدرش محمد بن قولویه، محمد بن یعقوب کلینی، محمد بن حسن صفار و علی بن بابویه (پدر شیخ صدوق) بهره برده است. در سال ۳۶۷ ه. ق وفات یافت و در حرم کاظمین علیهماالسلام مدفون گردید.[۱]

معرفی و جایگاه

ابن قولویه در آغاز کتاب، تمام راویان آن را توثیق کرده است. این نکته به دانشمندان شیعه کمک می‌کند تا به آن دسته از راویانی که در کتابهای رجالی، نامی ندارند و فقط در اسناد کامل الزیارات قرار گرفته‌اند راحت تر اعتماد کنند.

کتاب کامل الزیارات شامل ۸۴۳ حدیث می‌باشد که در ۱۰۸ باب تنظیم شده است.

این کتاب یکی از ارزشمندترین مجموعه‌های حدیثی در زمینه زیارت و از منابع غنی عاشورا پژوهی می‌باشد که مهم‌ترین روایات این بخش را در خود جای داده است.

مؤلف این کتاب، انگیزه نگارش آن را این گونه بیان می‌فرماید: «انگیزه من در نگارش این کتاب، تقرب به درگاه الهی و پیامبر و علی و فاطمه و ائمه صلوت اللّه علیهم اجمعین بوده و تلاش کرده‌ام با نشر معارف اهل بیت علیهم السلام و نقل ثواب زیارت آن بزرگواران، به جمیع اهل ایمان هدیه ای تقدیم کرده باشم.»

این یادگار ماندگار شیعه بیش از هزار سال است که مورد توجه محدثین و فقهای عظیم الشأن عالم اسلام بوده و امروزه همچنان در صدر کتابهای درجه یک شیعه قرار دارد. بحارالانوار، مفاتیح الجنان و اکثر کتابهای دعا و زیارت و منابع عاشورایی از جمله آثاری هستند که از این کتاب بهره برده‌اند.[۲]

در تألیف کامل الزیارات از مجموع ۸۴۳ روایت، حدود ۷۶۹ روایت، از منابع مکتوب ابن قولویه، یعنی حدود ۱۲ عنوان کتاب از دسته آثار کتب نوادر، کتب مزار، کتاب‌های پراکنده و کتب جامع روایی نقل شده است. و حدود ۱۰۰ روایت، معادل حدود یک‌هشتم اثر با نقل شفاهی در این کتاب آمده است.[۳]

کامل الزیارات که تألیف آن به نیمه اول قرن چهاردهم بازمی‌گردد نخستین کتاب مزاری است که برجای مانده و بدین جهت در منابع روایی شیعه حائز اهمیت فراوان است.[۴]

کتاب کامل الزیارات بیشترین تأثیر را از کتب ذیل گرفته است.

۲۰۵ روایت از المزار سعدبن عبدالله اشعری.

۵۴ روایت از المزار محمدبن حسن صفار قمی

۱۱۷ روایت از النوادر محمد بن حسین بن ابی الخطاب

۷۱ روایت از النوادر محمد بن یحیی العطار

۹۸ روایت از النودار علی بن حسین بابویه

۱۱۵ روایت از الجامع محمد بن حسن بن ولید

۲۷ روایت الکافی محمدبن یعقوب کلینی[۵]

موضوع

  1. ثواب زیارت حضرت رسول صلی الله علیه و آله.
  2. آداب و ثواب زیارت امیرالمؤمنین علی علیه السلام.
  3. آداب و ثواب زیارت امام حسن علیه السلام.
  4. ثواب گریه و اقامه عزا بر امام حسین علیه السلام و چگونگی نماز و زیارت در حرم آن حضرت که بخش اعظم کتاب را دربرگرفته است.
  5. شیوه زیارت حرم امام موسی کاظم و امام جواد علیهماالسلام.
  6. شیوه زیارت سایر ائمه علیهم السلام.
  7. زیارت مؤمنین.

۷. زیارت امامزادگان.[۶]

تیتر

این کتاب از مهم‌ترین منابع روایی شیعه در موضوع زیارت است. ص۶.

این کتاب اثر جعفر بن محمد ابن قولویه بوده و راوی آن حسین بن احمد بن مغیره بوشنجی است.

برخی درباره انتساب کتاب به ابن قولویه شبهاتی مطرح کرده‌اند. اولین ابهام را محمدباقر بهبودی مطرح کرده‌اند. اولین ابهام را محمدباقر بهبودی مطرح کرده است. خلاصه نظریه بهبودی این است که کامل الزیارات اثر شخصی به نام ابوعبدالله بوشجی بوده و او با اصل قراردادن اثر استاد خود یعنی ابن قولویه، این کتاب را تدوین کرده است.[۷]

منابع

  1. پاک نیا، عبدالرحیم، «آشنائی با منابع دست اول شیعه(کامل الزیارات)»، مبلغان، ۱۳۸۷ش، شماره ۱۰۶، ص۱۲۷.
  2. پاک نیا، عبدالرحیم، «آشنائی با منابع دست اول شیعه(کامل الزیارات)»، مبلغان، ۱۳۸۷ش، شماره ۱۰۶، ص۱۲۶ و ۱۲۷.
  3. ایازی، محمدعلی، و دیگران، «ابتناء کامل الزیارات بر منابع مکتوب»، سفینه سال هفدهم، پاییز ۱۳۹۹ش، شماره ۶۸، ص۱۰۱.
  4. ایازی، محمدعلی، و دیگران، «کامل الزیارات نقطه عطفی در مزارنویسی»، سفینه، سال هجدهم، بهار ۱۴۰۰، شماره ۷۰، ص۱۰.
  5. ایازی، محمدعلی، و دیگران، «کامل الزیارات نقطه عطفی در مزارنویسی»، سفینه، سال هجدهم، بهار ۱۴۰۰، شماره ۷۰، ص۲۸.
  6. پاک نیا، عبدالرحیم، «آشنائی با منابع دست اول شیعه(کامل الزیارات)»، مبلغان، ۱۳۸۷ش، شماره ۱۰۶، ص۱۲۷ و ۱۲۸.
  7. پورموسی، مجتبی، «واکاوی ابهامات درباره انتساب کامل الزیارات به ابن قولویه»، تحقیقات علوم قرآن و حدیث، سال نوزدهم، تابستان ۱۴۰۱، شماره ۲. ص۱ و ۵.