دعا پیش و پس از صرف غذا: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶: خط ۶:
دعای مخصوص برای سفره در روایات وارد نشده است؛ ولی می‌توان از دعاهایی که [[پیامبر(ص)]] و [[امامان(ع)]] قبل از غذا خوردن و پس از پایان سفره، می‌خواندند، بهره برده و در آغاز و پایان غذا خواند. برخی از آن دعاها عبارتند از:
دعای مخصوص برای سفره در روایات وارد نشده است؛ ولی می‌توان از دعاهایی که [[پیامبر(ص)]] و [[امامان(ع)]] قبل از غذا خوردن و پس از پایان سفره، می‌خواندند، بهره برده و در آغاز و پایان غذا خواند. برخی از آن دعاها عبارتند از:


* گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.<ref> نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.</ref>
* گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.<ref name=":0"> نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.</ref>
* [[امام سجاد(ع)]] وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اللهم هذا من منّک و فضلک و عطائک فبارک لنا فیه وسوّغناه و ارزقنا خلفا اذا الکناه و رب محتاج الیه رزقت فاحسنت اللهم و جعلنا من الشاکرین فاذا رفع الخوان قال الحمد لله الذی حملنا فی البر و البحر و رزقنا من الطیبات و فضلنا علی کثیر من خلقه تفضیلاً».<ref> همان.</ref>
* [[امام سجاد(ع)]] وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ» و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً».<ref name=":0" />
* [[پیامبر(ص)]] بعد از پایان سفره فرمود: « ''اَللَّهُمَّ'' ''أَكْثَرْتَ'' وَ ''أَطَبْتَ'' وَ ''بَارَكْتَ'' ''فَأَشْبَعْتَ'' وَ ''أَرْوَيْتَ'' ''اَلْحَمْدُ'' لِلَّهِ اَلَّذِي ''يُطْعِمُ'' وَ لاٰ ''يُطْعَمُ».''<ref> ر.ک. الکافی، همان.</ref><span></span>
* [[پیامبر(ص)]] بعد از پایان سفره فرمود: « ''اَللَّهُمَّ'' ''أَكْثَرْتَ'' وَ ''أَطَبْتَ'' وَ ''بَارَكْتَ'' ''فَأَشْبَعْتَ'' وَ ''أَرْوَيْتَ'' ''اَلْحَمْدُ'' لِلَّهِ اَلَّذِي ''يُطْعِمُ'' وَ لاٰ ''يُطْعَمُ».<ref name=":0" />''<span></span>
{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}



نسخهٔ ‏۱۵ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۲۱:۳۸

سؤال

چه دعاهایی پیش از صرف غذا و پس از صرف غذا در پایان سفره خوانده می‌شود؟

دعای مخصوص برای سفره در روایات وارد نشده است؛ ولی می‌توان از دعاهایی که پیامبر(ص) و امامان(ع) قبل از غذا خوردن و پس از پایان سفره، می‌خواندند، بهره برده و در آغاز و پایان غذا خواند. برخی از آن دعاها عبارتند از:

  • گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ امام علی(ع) می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.[۱]
  • امام سجاد(ع) وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ» و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً».[۱]
  • پیامبر(ص) بعد از پایان سفره فرمود: « اَللَّهُمَّ أَكْثَرْتَ وَ أَطَبْتَ وَ بَارَكْتَ فَأَشْبَعْتَ وَ أَرْوَيْتَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي يُطْعِمُ وَ لاٰ يُطْعَمُ».[۱]


مطالعه بیشتر

۱. محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ترجمه، حمیدرضا شیخی، قم، دارالحدیث، چاپ دوم، ۱۳۷۹ش، ج۱، ص۱۶۵–۱۶۷.

۲. شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، قم، انتشارات مطبوعات دینی، چاپ سوم، ۱۳۷۹ ش.

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.