حضور یک‌ساله رباب كنار قبر امام حسين(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)')
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=Rezapour}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}آیا «رباب» همسر امام حسین(ع) تا یک سال در کنار قبر امام ماند و عزاداری کرد؟{{پایان سوال}}
آیا این درست است که «رباب» ـ همسر امام حسین(ع) ـ تا یک سال تنها و بدون همراه داشتن شخصی محرم در کنار قبر مطهر ماند و از دنیا رفت؟ {{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
براساس منابع تاریخی رباب همسر امام حسین(ع)، پس از شهادت امام حسین(ع) و برگشت از شام، حدود یک سال عزاداری کرده و سپس فوت کرد. در مورد این‌که این عزاداری را در کجا بوده است، دو نقل وجود دارد:
منابع تاریخی نقل کرده‌اند که [[رباب همسر امام حسین(ع)]]، پس از شهادت حضرت، و برگشت از شام، حدود یک سال عزاداری کرده و سپس فوت کرد. در مورد این‌که این عزاداری در کجا بوده، دو نقل وجود دارد:


'''حضور در کربلا'''
'''حضور در کربلا'''


برخی مورخان مانند ابن‌اثیر در «الکامل فی التاریخ»، نقل کرده‌اند که رباب همسر امام حسین(ع)، در کربلا حضور داشته، همراه اسرا به شام برده شد و سپس به مدینه بازگشتو پس از بازگشت یک سال کنار قبر امام حسین(ع) عزاداری نمود و سپس به مدینه بازگشت و سپس درگذشت.<ref>الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج۴، ص۸۸، طبع بیروت.</ref>
ابن‌اثیر در کتاب «الکامل فی التاریخ»، نقل کرده که رباب همسر امام حسین(ع)، پس از بازگشت از شام، به کربلا آمده و یک سال کنار قبر امام(ع)، عزاداری نمود و سپس به مدینه بازگشت و درگذشت؛<ref>الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج۴، ص۸۸، طبع بیروت.</ref> برخی محققان این نقل را ضعیف دانسته‌اند؛ زیرا ابن‌اثیر برای این قول، هیچ قائلی را ذکر نکرده است.<ref>تحقیق در اولین اربعین حضرت سید الشهداء، شهید قاضی، ص۳۵۸، بنیاد فرهنگی شهید قاضی طباطبایی.</ref>


ابن اثیر هم برای این قول قائلی ذکر نکرده است؛ پس خبر اول که بر ماندن یک سال در کنار قبر مطهر و اقامهٔ عزا دلالت دارد که پس از آن از دنیا رفته است؛ گرفتار ضعف می‌گردد؛<ref>تحقیق در اولین اربعین حضرت سید الشهداء، شهید قاضی، ص۳۵۸، بنیاد فرهنگی شهید قاضی طباطبایی.</ref>
معتقدان به این قول به دو نکته توجه داده‌اند:
* این ادعا که «رباب» در کنار قبر امام حسین(ع)، مانده، بدین معنا نیست که شب و روز از قبر جدا نشده، بلکه ممکن است، در آبادانی‌های نزدیک، اقامت داشته و در بیشتر اوقات نزد قبر مطهر رفته باشد.
* در آن زمان، توقف و عزاداری همسران با وفای اشخاص و اشراف، نزد قبر همسرشان رایج بوده است؛ چنان‌که [[فهرست همسران و فرزندان امام حسین(ع)|فاطمه دختر امام حسین(ع)]]، پس از وفات شوهرش، [[حسن مثنی]] فرزند [[امام حسن مجتبی(ع)|امام مجتبی(ع)]]، تا یک سال کنار قبرش چادر زد و عزادار شد.<ref>سفینه البحار، محدث قمی، ج۱، ص۲۵۶. طبع نجف.</ref>


دو نکته قابل تأمل در این خبر وجود دارد: الف ـ در این گونه نقل تاریخ احتمال مسامحه می‌رود و این ادعا که «رباب» در کنار قبر مبارک مانده، بدین معنا نیست که شب و روز از قبر مطهر جدا نشده است، بلکه ممکن است در آبادانی‌ها و قریه‌های نزدیک حائر مقدس، اقامت گزیده و در اغلب اوقات نزد قبر مطهر رفته باشد.
'''حضور در مدینه'''
ب ـ درماندن این بانوی مکرمه کنار قبر مطهر جای استبعاد نیست، چون در صدر اسلام توقف و عزاداری همسران با وفای اشخاص و اشراف نزد قبور آن‌ها معمول بوده است؛ چنان‌که فاطمه پس از وفات شوهرش، سید حسن مثنی فرزند امام مجتبی(ع)، تا یک سال کنار قبرش چادر زد و عزادار شد. مرحوم محدث قمی (ره) این مطلب را در «سفینهالبحار» آورده و می‌گوید: «آنچه دربارهٔ زوجه‌اش فاطمه ذکر کردیم مبنی بر این که در کنار قبرش چادری زد و به مدت یک سال روزها را روزه می‌گرفت و شبها را به عبادت می‌پرداخت. که یک سال را شیخ مفید و کثیری از علماء شیعه نقل کرده‌اند و این قول شایع بین زنان محترمه بود.»<ref>سفینه البحار، محدث قمی، ج۱، ص۲۵۶. طبع نجف.</ref> محدث قمی پس از نقل این مطلب، قضیه بانوی معظمه «رباب» را از ابن اثیر نقل می‌کند.


'''حضور در کربلا'''
کلینی از محدثان شیعه در کتاب کافی، از [[امام صادق(ع)]]، نقل کرده که شخصی برای رباب همسر امام حسین(ع)، چند پرنده سیاه هدیه فرستاد، (آن مرغ‌ها را هدیه فرستاد تا از آن غذا تهیه نماید و برای عزاداری امام حسین(ع)، تقویت شود) رباب وقتی آن‌ها را دید، گفت: ما جشن برگزار نمی‌کنیم (غذاهای لذیذ در عروسی‌ها و جشن‌ها استفاده می‌شد)، این‌ها را برای چه می‌خواهیم؟! بعد، دستور داد آن‌ها را از خانه بیرون بردند.<ref>کلینی، اصول کافی، کتاب الحجه، ص۴۶۶، طبع آخوندی، تهران.</ref>
 
بر مبنای روایتی است که مرحوم کلینی در «اصول کافی» که از معتبرترین کتب شیعه است، از مصقله الطحان از امام صادق(ع) نقل کرده است که آن حضرت فرمود:
 
«مصقله می‌گوید: شنیدم امام صادق(ع) می‌فرمود: چون حسین(ع) کشته شد، همسر کلابیّه آن حضرت برایش سوگواری به پا کرد و خود گریست و زنان و خدمتگذاران او هم گریستند تا اشک چشمانش خشک شد و تمام گشت، آن هنگام یکی از کنیزانش را دید، می‌گرید و اشک چشمش جاری است، او را طلبید و گفت: چرا در میان ما تنها اشک تو جاری است؟! او گفت: من شربت سویق می‌آشامم. او هم دستور داد سویق تهیه کنند. از آن نوشیدند. بعد اظهار داشت می‌خواهم با این عمل برای گریستن بر حسین(ع) نیرو پیدا کنیم.
 
شخصی برای او چند پرندهٔ سیاه هدیه فرستاد، چون آن‌ها را دید گفت: اینها چیست، گفتند: هدیه‌ای است که فلانی فرستاده تا بر سوگواری حسین کمک شود. او گفت ما جشن برگزار نمی‌کنیم، این‌ها را برای چه می‌خواهیم؟! بعد دستور داد آن‌ها را از خانه بیرون کردند، چون از خانه بیرون شدند اثری از آن‌ها احساس نشد. مثل این که میان آسمان و زمین پرواز کردند…»<ref>اصول کافی، کتاب الحجه، شیخ کلینی، ص۴۶۶، طبع آخوندی، تهران، و طبع تبریز، ص۲۵۴؛ مرآه العقول، ج۱، ۳۹۴.</ref>
 
از خبر طحان استفاده می‌شود که گریه و عزای آن بانوی معظمه در خانه و منزلی بوده است؛ اما در کنار قبر سیدالشهدا(ع) در آن زمان هنور خانه‌ای وجود نداشته، تا ایشان بفرمایند، مرغ‌ها را از آن خانه بیرون رانند.
 
در این روایت، «الجُؤَن» مثل «صُرَد» جمع جُونی است و آن نوعی پرندهٔ سنگ‌خوار می‌باشد که بال‌ها و شکم آن سیاه است.<ref>فرهنگ بزرگ جامع نوین، احمد سیّاح، ترجمهٔ المنجد، نوشتهٔ لویس معلوف، ج۱، ص۳۰۰، انتشارات اسلام.</ref> آن مرغ‌ها را شخصی برای آن بانو هدیه فرستاده که از آن غذا تهیه نماید تا برای ماتم و عزای سیدالشهدا(ع) و گریه بر آن حضرت، تقویت شود و ایشان هم فرمود: غذا درست کردن از مرغان لطیف، در ماتم آن حضرت تناسب ندارد؛ چرا که غذاهای لذیذ را در عروسی‌ها درست می‌کنند.


مرحوم شهید قاضی ـ رحمه الله علیه ـ از این روایت استفاده کرده است که رباب عزا را در مدینه برپا کرده است نه در کربلا و گفته‌اند، افزون بر این که امام سجاد(ع) مانع می‌شد، همسر امام حسین(ع) خود نیز تا یک سال در بیابان کربلا تنها نمی‌ماند و این مطلب را از شخصیت او بعید دانسته است.
برخی از این روایت استفاده کرده اند که گریه و عزاداری رباب، در خانه خودشان در مدینه بوده و در کنار قبر امام حسین(ع)، در آن زمان هنوز خانه‌ای وجود نداشت.


== منابع ==
== منابع ==
خط ۳۸: خط ۲۷:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
خط ۴۸: خط ۳۷:
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ج
  | کیفیت =
  | کیفیت =ج
}}
}}


{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۳۶

سؤال
آیا «رباب» همسر امام حسین(ع) تا یک سال در کنار قبر امام ماند و عزاداری کرد؟

منابع تاریخی نقل کرده‌اند که رباب همسر امام حسین(ع)، پس از شهادت حضرت، و برگشت از شام، حدود یک سال عزاداری کرده و سپس فوت کرد. در مورد این‌که این عزاداری در کجا بوده، دو نقل وجود دارد:

حضور در کربلا

ابن‌اثیر در کتاب «الکامل فی التاریخ»، نقل کرده که رباب همسر امام حسین(ع)، پس از بازگشت از شام، به کربلا آمده و یک سال کنار قبر امام(ع)، عزاداری نمود و سپس به مدینه بازگشت و درگذشت؛[۱] برخی محققان این نقل را ضعیف دانسته‌اند؛ زیرا ابن‌اثیر برای این قول، هیچ قائلی را ذکر نکرده است.[۲]

معتقدان به این قول به دو نکته توجه داده‌اند:

  • این ادعا که «رباب» در کنار قبر امام حسین(ع)، مانده، بدین معنا نیست که شب و روز از قبر جدا نشده، بلکه ممکن است، در آبادانی‌های نزدیک، اقامت داشته و در بیشتر اوقات نزد قبر مطهر رفته باشد.
  • در آن زمان، توقف و عزاداری همسران با وفای اشخاص و اشراف، نزد قبر همسرشان رایج بوده است؛ چنان‌که فاطمه دختر امام حسین(ع)، پس از وفات شوهرش، حسن مثنی فرزند امام مجتبی(ع)، تا یک سال کنار قبرش چادر زد و عزادار شد.[۳]

حضور در مدینه

کلینی از محدثان شیعه در کتاب کافی، از امام صادق(ع)، نقل کرده که شخصی برای رباب همسر امام حسین(ع)، چند پرنده سیاه هدیه فرستاد، (آن مرغ‌ها را هدیه فرستاد تا از آن غذا تهیه نماید و برای عزاداری امام حسین(ع)، تقویت شود) رباب وقتی آن‌ها را دید، گفت: ما جشن برگزار نمی‌کنیم (غذاهای لذیذ در عروسی‌ها و جشن‌ها استفاده می‌شد)، این‌ها را برای چه می‌خواهیم؟! بعد، دستور داد آن‌ها را از خانه بیرون بردند.[۴]

برخی از این روایت استفاده کرده اند که گریه و عزاداری رباب، در خانه خودشان در مدینه بوده و در کنار قبر امام حسین(ع)، در آن زمان هنوز خانه‌ای وجود نداشت.

منابع

  1. الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج۴، ص۸۸، طبع بیروت.
  2. تحقیق در اولین اربعین حضرت سید الشهداء، شهید قاضی، ص۳۵۸، بنیاد فرهنگی شهید قاضی طباطبایی.
  3. سفینه البحار، محدث قمی، ج۱، ص۲۵۶. طبع نجف.
  4. کلینی، اصول کافی، کتاب الحجه، ص۴۶۶، طبع آخوندی، تهران.