حدیث حسین منی و انا من حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

حدیث حسین مِنّی
	نقش حدیث حسین مِنّی در حرم امام حسین(ع)
اطلاعات حدیث
موضوع	انا من حسین
به نقل از	پیامبر(ص)
راویان
راوی اصلی	یَعْلی عامِری
دیگر راویان	محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد
سند
منابع شیعه	کامل الزیارات، شرح الاخبار، ارشاد
منابع سنی	سُنَن ابن ماجه، سنن تِرمذی، مُسْند احمد

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۸

سؤال

آیا حدیث «حُسَینٌ مِنّی و اَنَا مِن حُسَین» صحیح است؟ مراد از «حسین مِنّی»، «انا من حسین» و «حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ» چیست؟

درگاه‌ها

حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْن، حدیثی است که از پیامبر(ص) درباره امام حسین(ع) نقل شده و در آن پیامبر «حسین را از خود و خود را از حسین» دانسته است. بر اساس بخشی دیگر از این حدیث، خدا دوستداران امام حسین(ع) را دوست دارد و حسین(ع) امتی از امت‌ها است. در شرح این روایت گفته شده پیامبر امام حسین را از نسل خود دانسته (حسین مِنّی) و او را در حفظ اسلام با خود یکی شمرده است (انا من حسین)؛ زیرا او جلوی انحراف دین اسلام را گرفت. همچنین گفته‌اند طبق این روایت، مرتبه امام حسین(ع) مانند مرتبه یک امت است.

حدیث حسین مِنّی، در کتاب‌های حدیثی شیعه، مانند کامل الزیارات و در برخی صِحاح سِتّه اهل سنت، مانند سُنَن ابن ماجه ذکر شده است.

متن حدیث و ترجمه

«...فَجَعَلَ (رسول الله) إِحْدَی یَدَیْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ (حسین) وَ اَلْأُخْرَی تَحْتَ قَفَائِهِ وَ وَضَعَ فَاهُ عَلَی فِیهِ وَ قَبَّلَهُ ثُمَّ قَالَ حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ.»^[۱]

پیامبر(ص) یک دستش را زیر چانه حسین(ع) و دست دیگر را پشت سرش قرار داد و دهانش را روی دهانش گذارد و او را بوسید و سپس فرمود: «حسین از من و من از حسینم، خداوند کسی را که حسین را دوست بدارد، دوست دارد،^[۲] حسین امتی از امت‌ها است.^[۳]

بررسی سندی

حدیث حسین مِنّی و انا من حسین به نقل از پیامبر(ص)، در کتاب‌های حدیثی شیعه، مانند کامل الزیارات نوشته قُولِوَیْه،^[۱] شرح الاخبار نوشته قاضی نعمان مغربی^[۴] و ارشاد تألیف شیخ مفید^[۵] آمده است.

روایت حسین مِنّی، در برخی صِحاح سِتّه اهل سنت، مانند سُنَن ابن ماجه نوشته محمد ابن ماجه^[۶] و سنن تِرمذی نوشته ابوعیسی محمد ترمذی^[۷] نقل شده و نیز، در مُسْند احمد نوشته احمد بن حَنْبَل^[۸] آمده است.

راویانِ سلسله‌سند این روایت، بر اساس نقلی که در کامل الزیارات آمده چنین‌اند: محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد و یَعْلی عامِری.^[۱]

بررسی محتوایی

نقش حدیث حسین مِنّی روی ضریح امام حسین(ع).

در حدیث حسین مِنّی، پیامبر(ص) «حسین را از خود» معرفی کرده^[۱] و به این معنا دانسته شده که امام حسین(ع) از نسل او است.^{^{[نیازمند منبع]}}همچنین پیامبر در این روایت، «خود را از حسین» شمرده است.^[۱] مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ اسلام دانسته‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، دین اسلام را از جانب خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از بیعت با یزید و تحمل سختی‌های واقعه عاشورا اسلام را از انحراف حفظ کرد.^[۹]

درباره عبارت «حسین سِبْطٌ مِنَ االْاَسْبَاط»، سبط را به معنای جماعت و قبیله دانسته‌اند. احمد شرباصی، عالم اهل سنت قرن چهاردهم قمری، احتمال داده مراد از عبارت این است که حسین در بلندی مقام، مرتبه یک امت را دارد؛ یا اینکه اجر و ثواب او مثل اجر یک امت است. به گفته وی، این به دلیل بزرگی فضیلت و عظمت کاری است که انجام داده است.^[۱۰]

منابع

↑ ^۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ ^۱٫۴ ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی‌جا، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۶.
↑ ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه محمدجواد ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، ۱۳۷۷ش، ص۱۵۶.
↑ شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.
↑ قاضی نعمان مغربی، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج۳، ص۸۸.
↑ الارشاد، بیروت، دارالمفید للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۲۷.
↑ قزوینی، محمد، سنن ابن ماجه، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بی‌تا، ج۱، ص۵۱.
↑ ترمذی، سنن الترمذی، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۲۴.
↑ احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر، بی‌تا، ج۴، ص۱۷۲.
↑ هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت؛ و شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اوّل، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.
↑ شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.

[:0-1] ۱٫۰ ^۱٫۱ ^۱٫۲ ^۱٫۳ ^۱٫۴ ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی‌جا، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۶.

[2] ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه محمدجواد ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، ۱۳۷۷ش، ص۱۵۶.

[3] شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.

[4] قاضی نعمان مغربی، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج۳، ص۸۸.

[5] الارشاد، بیروت، دارالمفید للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۲۷.

[6] قزوینی، محمد، سنن ابن ماجه، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بی‌تا، ج۱، ص۵۱.

[7] ترمذی، سنن الترمذی، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۲۴.

[8] احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر، بی‌تا، ج۴، ص۱۷۲.

[9] هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت؛ و شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اوّل، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.

[10] شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
+{{نیازمند گسترش}}
 {{شروع متن}}
 {{سوال}}
-منظور از جمله «انا من حسین» در روایت «حسین منی و أنا من حسین» چیست؟
+آیا حدیث «حُسَینٌ مِنّی و اَنَا مِن حُسَین» صحیح است؟ مراد از «حسین مِنّی»، «انا من حسین» و «حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ» چیست؟
 {{پایان سوال}}
 {{پاسخ}}
-'''أنا من حسین'''، قسمتی از روایتی است که پیامبر در مورد [[امام حسین(ع)]] فرمود. پیامبر در این [[حدیث]] خود را از حسین دانسته که نشان از وحدت و یکی بودن او و امام حسین(ع) در حفظ [[اسلام]] دارد. همانگونه که پیدایش و گسترش اسلام به وسیله پیامبر صورت گرفت، ماندگاری اسلام و نام پیامبر هم وابسته به قیام و مبارزه امام حسین در مقابل انحراف بوجود آمده بعد از پیامبر است.
+{{جعبه اطلاعات حدیث
+ | عنوان = حدیث حسین مِنّی
+ | تصویر = حدیث حسین منی ۲.jpg
+ | توضیح تصویر = نقش حدیث حسین مِنّی در [[حرم امام حسین(ع)]]
+ | اندازه تصویر =
+ | نام‌های دیگر =
+ | موضوع  = [[انا من حسین]]
+ | به نقل از  = [[پیامبر(ص)]]
+ | روایات مشابه =
+ | راوی اصلی = یَعْلی عامِری
+ | دیگر راویان = محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد
+ | اعتبار سند =
+ | منابع شیعه = [[کامل الزیارات (کتاب)|کامل الزیارات]]، [[شرح الاخبار فی فضائل الاطهار (کتاب)|شرح الاخبار]]، [[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|ارشاد]]
+ | منابع سنی = [[سنن ابن ماجه|سُنَن ابن ماجه]]، [[سنن ترمذی (کتاب)|سنن تِرمذی]]، [[مسند الامام احمد بن حنبل (کتاب)|مُسْند احمد]]
+ | توضیحات =
+}}
+{{درگاه|امام حسین}}
+'''حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْن'''، حدیثی است که از [[پیامبر(ص)]] درباره [[امام حسین(ع)]] نقل شده و در آن پیامبر «حسین را از خود و خود را از حسین» دانسته است. بر اساس بخشی دیگر از این حدیث، خدا دوستداران امام حسین(ع) را دوست دارد و حسین(ع) [[امت|امتی]] از امت‌ها است. در شرح این روایت گفته شده پیامبر امام حسین را از نسل خود دانسته (حسین مِنّی) و او را در حفظ [[اسلام]] با خود یکی شمرده است (انا من حسین)؛ زیرا او جلوی انحراف دین اسلام را گرفت. همچنین گفته‌اند طبق این روایت، مرتبه امام حسین(ع) مانند مرتبه یک امت است.
+حدیث حسین مِنّی، در کتاب‌های حدیثی [[شیعه]]، مانند [[کامل الزیارات]] و در برخی [[صحاح سته|صِحاح سِتّه اهل سنت]]، مانند [[سنن ابن ماجه|سُنَن ابن ماجه]] ذکر شده است.
+== متن حدیث و ترجمه==
+{{عربی|...فَجَعَلَ (رسول الله) إِحْدَی یَدَیْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ (حسین) وَ اَلْأُخْرَی تَحْتَ قَفَائِهِ وَ وَضَعَ فَاهُ عَلَی فِیهِ وَ قَبَّلَهُ ثُمَّ قَالَ حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَیْناً حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ اَلْأَسْبَاطِ.}}<ref name=":0">ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی‌جا، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۶.</ref>
-==رابطه اسلام و امام حسین(ع)==
+:پیامبر(ص) یک دستش را زیر چانه حسین(ع) و دست دیگر را پشت سرش قرار داد و دهانش را روی دهانش گذارد و او را بوسید و سپس فرمود: «حسین از من و من از حسینم، خداوند کسی را که حسین را دوست بدارد، دوست دارد،<ref>ابن قولویه، جعفر بن محمد، کامل الزیارات، ترجمه محمدجواد ذهنی تهرانی، تهران، پیام حق، ۱۳۷۷ش، ص۱۵۶.</ref> حسین امتی از امت‌ها است.<ref>شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.</ref>
-منابع معتبر [[شیعه]]<ref>ابن قولویه، جعفر، کامل الزیارات، بی جا، مؤسسه نشر الفقاهه، چاپ اول، ۱۴۱۷ق، ص۱۱۶؛ قاضی نعمان مغربی، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج۳، ص۸۸؛ شیخ مفید، الارشاد، بیروت، دارالمفید للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۲۷.</ref> و [[اهل سنت]]<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر، بی‌تا، ج۴، ص۱۷۲؛ قزوینی، محمد، سنن ابن ماجه، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بی‌تا، ج۱، ص۵۱؛ ترمذی، سنن الترمذی، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۲۴. هیثمی، مجمع الزوائد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۱۸۱.</ref> از [[پیامبر اسلام(ص)]] روایت کرده‌اند که در مورد [[امام حسین(ع)]] فرمود: {{عربی|حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ|ترجمه=حسین از من است و من از حسین}}.
-این روایت بیانگر وحدت و یگانگی روحی، راه و روش و اهداف امام حسین(ع) و پیامبر اکرم(ص) در حفظ دین الهی است. اینکه امام حسین(ع) از پیامبر(ص) است، بحثی نیست چون امام حسین(ع) نوه آن حضرت است، اما معنای «پیامبر از حسین بودن»، از رابطه میان امام حسین و آيین پیامبر(ص) روشن می شود:
-===پیامبر(ص)، علت وجود اسلام===
+==بررسی سندی==
-وجود [[اسلام]] یک علت دارد و آن وجود پیامبر خدا(ص) بود. [[خدا]] به وسیله آن حضرت دین اسلام را به وجود آورد و گسترش داد. رسول اکرم(ص) در مدت ۲۳ سال، برای دین جدیدی که آورده بود تلاش کرد تا این که خداوند با نزول آیه {{عربی|ألیوم أکملت لکم دینکم|ترجمه=امروز دین شما را کامل کردم}}،<ref>(مائده:۳).</ref> [[امام علی(ع)]] را به عنوان امام، خلیفه و جانشین رسول خدا(ص) انتخاب نمود.
+حدیث حسین مِنّی و انا من حسین به نقل از [[پیامبر(ص)]]، در کتاب‌های حدیثی [[شیعه]]، مانند [[کامل الزیارات (کتاب)|کامل الزیارات]] نوشته [[ابن قولویه| قُولِوَیْه]]،<ref name=":0" /> [[شرح الاخبار فی فضائل الاطهار (کتاب)|شرح الاخبار]] نوشته [[قاضی نعمان مغربی]]<ref>قاضی نعمان مغربی، شرح الاخبار، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی تا، ج۳، ص۸۸.</ref> و [[الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد (کتاب)|ارشاد]] تألیف [[شیخ مفید]]<ref>الارشاد، بیروت، دارالمفید للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۱۴ق، ج۲، ص۱۲۷.</ref> آمده است.
-===امام حسین(ع)، علت بقای دین پیامبر===
+روایت حسین مِنّی، در برخی [[صحاح سته|صِحاح سِتّه اهل سنت]]، مانند [[سنن ابن ماجه|سُنَن ابن ماجه]] نوشته [[محمد ابن ماجه]]<ref>قزوینی، محمد، سنن ابن ماجه، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، بی‌تا، ج۱، ص۵۱.</ref> و [[سنن ترمذی (کتاب)|سنن تِرمذی]] نوشته [[ابوعیسی محمد ترمذی]]<ref>ترمذی، سنن الترمذی، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۳۲۴.</ref> نقل شده و نیز، در [[مسند الامام احمد بن حنبل (کتاب)|مُسْند احمد]] نوشته [[احمد بن حنبل|احمد بن حَنْبَل]]<ref>احمد بن حنبل، مسند احمد، بیروت، دار صادر، بی‌تا، ج۴، ص۱۷۲.</ref> آمده است.
-آنچه باعث بقای دین اسلام شده، وجود امام حسین(ع) است. به این بیان که بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص) انحرافات شروع شد. در زمان خلافت [[ابوبکر]] به خاطر جوی که بر جامعه حاکم بود، انحرافات کمتر بود و در زمان [[عمر بن خطاب|عمر]] بیشتر شد تا به دوره سومی [[عثمان بن عفوان|عثمان]] رسید که انحراف و خلاف‌کاری‌ها به اوج خودش رسید. حضرت علی(ع) هم چند سالی که حکومت کردند، افرادی مانند معاویه آن قدر کارشکنی کرده و جنگ‌هایی را بر آن حضرت تحمیل کردند که آن حضرت نتوانست آن انحراف‌ها را برطرف کند. [[امام حسن مجتبی(ع)]] نیز بخاطر مشکلات فراوانی که داشت و مجبور به صلح با معاویه شد تا اصل و اساس دین حفظ شود و لذا عملاً نتوانستند انحراف‌های به وجود آمده را از میان بردارند.
-امام حسین(ع) در یک موقعیت از زمان قرار گرفت که باقی ماندن و از بین رفتن دین اسلام وابسته به ایشان بود. خود آن حضرت هنگامی که پیشنهاد شد با یزید بیعت کرده و حکومت او را به رسمیت بشناسد، فرمود: {{عربی|اِنّا لِلّهِ وَاِنّا اِلَيْهِ راجِعُونَ وَعَلَى الاِْسْلامِ الْسَّلامُ اِذ قَدْ بُلِيَتِ الاُْمَّةُ بِراعٍ مِثْلَ يَزيدَ|ترجمه=انا للّه و انا اليه راجعون و فاتحه اسلام را خواند زيرا امّت اسلام گرفتار چوپانى همانند يزيد شده است}}.<ref>علامه عسکری؛ معالم المدرستین، بیروت مؤسسه النعمان، ۱۴۱۰ق، ج۳، ص۴۷.</ref>
+راویانِ سلسله‌سند این روایت، بر اساس نقلی که در کامل الزیارات آمده چنین‌اند: محمد بن عبدالله جعفر حِمْیَری، ابی‌سعید حسن بن علی بن زکریا عَدَوی بصری، عبد الاَعلیٰ بن حَمّاد بُرْسی، وَهْب، عبدالله بن عثمان، سعید بن ابی‌راشد و یَعْلی عامِری.<ref name=":0" />
-[[یزید بن معاویه|یزید]] کسی بود که به هیچ‌یک از احکام دینی و اخلاقی پایبند نبود و آشکارا، کارهای خلاف شرع را انجام می‌داد، او اعتقادی به خدا و پیغمبر نداشت، لذا امام حسین(ع) با مخالفت و قیام، یزید و یزیدیان را رسوا ساخته و ملت‌ها را از خواب غفلت بیدار کرد.
+== بررسی محتوایی==
+{{همچنین ببینید|انا من حسین}}
+[[پرونده:حدیث حسین منی.jpg|بندانگشتی|<center>نقش حدیث حسین مِنّی روی [[ضریح امام حسین(ع)]].</center>|وسط|587x587پیکسل]]
+در حدیث حسین مِنّی، پیامبر(ص) «حسین را از خود» معرفی کرده<ref name=":0" /> و به این معنا دانسته شده که [[امام حسین(ع)]] از نسل او است.{{مدرک|date=فوریه ۲۰۲۲}}همچنین پیامبر در این روایت، «خود را از حسین» شمرده است.<ref name=":0" /> مراد از این عبارت را یکی بودن پیامبر و امام حسین(ع) در حفظ [[اسلام]] دانسته‌اند. گفته شده همانگونه که پیامبر، دین اسلام را از جانب خدا آورد و گسترش داد امام حسین نیز، با خودداری از [[بیعت]] با [[یزید بن معاویه|یزید]] و تحمل سختی‌های [[واقعه عاشورا]] اسلام را از انحراف حفظ کرد.<ref>هاشمی نژاد، درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت؛ و شریف القرشی، محمدباقر، حیات الامام الحسین، نجف الاشرف، الادب، چاپ اوّل، ۱۳۹۴ق، ج۱، ص۹۴.</ref>
-قیام امام حسین(ع) باعث بقای دین پیامبر شد، اینکه پیامبر فرمود: «من از حسین هستم»، یعنی بقاء دین و نام من وابسته به حرکت حسین(ع) است.<ref>برای اطلاع بیشتر در این زمینه مراجعه شود به کتاب «درسی که حسین(ع) به انسانها آموخت» نوشته شهید هاشمی نژاد و کتاب حیات الامام الحسین، ج۱، ص۹۴، تألیف شیخ محمدباقر شریف القرشی، ناشر: الادب، نجف الاشرف، چ اوّل، سال ۱۳۹۴ هجری قمری.</ref>
+درباره عبارت «حسین سِبْطٌ مِنَ االْاَسْبَاط»، سبط را به معنای جماعت و قبیله دانسته‌اند. احمد شرباصی، عالم اهل سنت قرن چهاردهم قمری، احتمال داده مراد از عبارت این است که حسین در بلندی مقام، مرتبه یک امت را دارد؛ یا اینکه اجر و ثواب او مثل اجر یک امت است. به گفته وی، این به دلیل بزرگی فضیلت و عظمت کاری است که انجام داده است.<ref>شرباصی، حفیدة الرسول، ص۴۰، به نقل از صافی، لطف‌الله، پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، قم، دفتر تنظیم و نشر آثار آیت‌الله صافی گلپایگانی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸.</ref>
 {{پایان پاسخ}}
-== منابع ==
+==منابع==
 {{پانویس}}
 {{شاخه
- | شاخه اصلی =تاریخ
+| شاخه اصلی = حدیث
-|شاخه فرعی۱ =تاریخ و سیره معصومان
+| شاخه فرعی۱ = فقه الحدیث
-|شاخه فرعی۲ =امام حسین(ع)
+| شاخه فرعی۲ =
-|شاخه فرعی۳ =
+| شاخه فرعی۳ =
 }}
 {{تکمیل مقاله
- | شناسه =شد
+| شناسه = شد
- | تیترها =شد
+| تیترها = شد
- | ویرایش =شد
+| ویرایش = شد
- | لینک‌دهی =شد
+| لینک‌دهی = شد
- | ناوبری =
+| ناوبری =
- | نمایه =
+| نمایه =
- | تغییر مسیر =شد
+| تغییر مسیر = شد
- | ارجاعات =
+| ارجاعات =
- | بازبینی =
+| بازبینی =
- | تکمیل =
+| تکمیل =
- | اولویت =
+| اولویت = ج
- | کیفیت =
+| کیفیت = ج
 }}
 {{پایان متن}}
 [[رده:درگاه امام حسین(ع)]]