تفاوت تعداد آیات قرآن در برخی روایات: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=Shamsoddin }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
خط ۱۷: خط ۱۶:
  | شاخه اصلی = حدیث
  | شاخه اصلی = حدیث
  | شاخه فرعی۱ = فقه الحدیث
  | شاخه فرعی۱ = فقه الحدیث
  | شاخه فرعی۲ =
  | شاخه فرعی۲ =قرآن
  | شاخه فرعی۳ =
  | شاخه فرعی۳ =
}}
}}

نسخهٔ ‏۱۶ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۰۳

سؤال

روایتی در اصول کافی قرآن مُنزَل را ۱۷ هزار آیه بیان می‌کند، با توجه به این روایت آیا قرآن موجود کامل است و شیعه به صحت قرآن از زیاده و نقصان اعتقاد دارد؟

روایتی که تعداد آیات قرآن را ۱۷ هزار آیه می‌داند، به گفته عالمان شیعه در نگارش آن خطایی صورت گرفته است و به جای عدد هفت هزار، عدد ۱۷ هزار ضبط شده است. همچنین این روایت را از نظر محتوایی صحیح نمی‌دانند چراکه لازمه آن تحریف قرآن است و تحریف قرآن با آیاتی از قرآن که در آنها وعده به حفظ این کتاب آسمانی از تحریف داده شده سازگار نیست.

محمدهادی معرفت مفسر قرآن، از علامه شعرانی نقل کرده است که عدد ۱۷ هزار در اثر اشتباه راویان و یا نسخه‌نویسان به جای عدد هفت هزار ضبط شده است. هرچند عدد هفت هزار هم عدد تقریبی آیات قرآن است.[۱] همچنین آیت‌الله معرفت، درج عدد هفت هزار توسط فیض کاشانی در الوافی در روایت منقول از الکافی را به عنوان تأییدی بر نظر شعرانی ذکر کرده است.[۲]

همچنین در صورت معتبر بودن سند این روایت، به ظاهر آن نمی‌توان اکتفا کرد بلکه بر عدد تمام آنچه بر پیامبر(ص) وحی شده است اعم از قرآن و غیرقرآن مانند احادیث قدسی حمل می‌شود.[۳] افزون بر آن شیخ کلینی روایاتی را نقل کرده است که مضمون آن‌ها لزوم کنار نهادن احادیث مخالف قرآن است،[۴] محتوای این روایت با آیه ﴿إنّا نَحْنُ نَزِّلْنا الذِّکْرَ وَ إنّا لَهُ لَحافِظونَ(حجر:۱۰) که بیان‌گر وعده خدا بر حفظ قرآن از تحریف است، سازگار نیست.[نیازمند منبع]


منابع

  1. معرفت، محمدهادی، صیانه القرآن من التحریف، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق، ص۲۶۵–۲۶۴.
  2. معرفت، محمدهادی، صیانه القرآن من التحریف، قم، مؤسسه النشر الاسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق، ص۲۶۵–۲۶۴.
  3. محمدی (نجارزادگان)، فتح‌الله، سلامه القرآن من التحریف، تهران، پیام آزادی، چاپ اول، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۸۵.
  4. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علی‌اکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۶۹.