انواع تلقین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
 
(۱۶ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
تلقین چه فایده‌ای دارد؟
انواع تلقین چیست؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
اما اينكه آيا ميت ادراك دارد تا تلقين كار بيهوده اى نباشد؟ در پاسخ بايد گفت: «دلايل قطعى عقلى كه بقاى روح را، پس از مرگ ثابت مى كنند<ref>ر.ك: آخرين سفر، اثر نگارنده كه بخش نخست همين مجموعه است.</ref>; بهترين گواه بر اين است كه روح، ادراك دارد». روح در برزخ، قوه ى متخيله و ادراكيه ى خود را دارد. مرگ، تنها وسايل مادى ادراك را از روح مى گيرد; نه اين كه روح باشد ولى ادراك هاى او نباشد. اين مسئله، افزون بر اينكه دلايل عقلى زيادى دارد<ref>همان.</ref>، يك دليل تمثيلى و ملموس نيز دارد و آن، حالت خواب است. مى دانيم كه در خواب، اعضاى ادراكى مانند: چشم، گوش و... تعطيل و خوابند; ولى روح مى بيند، مى شنود، اطلاعات جديدى به دست مى آورد، سخنان و اطلاعاتى را بازگو مى كند و... .
[[تلقین]] را بر سه قسم دانسته‌اند که هر یک در جای مخصوص خود خوانده می‌شود؛ تلقین اول هنگام جان دادن، تلقین دوم هنگامی که صورت جنازه را در قبر به خاک گذاشتند و سوم هنگامی که قبر را پوشانیدند.<ref>ر.ک: میر احمد نی ریزی، گفتگو پیرامون قبر، ص۱۳۷.</ref>
 
پس، دريافت اطلاعات و درك و فهم آنها، هميشه نيازمند وسايل مادى نيست. روح انسان در حال مرگ و پس از آن، فراغتش از حالت خواب بيشتر مى شود و محدوديت هاى عالم مادى را ندارد.
'''تلقین در زمان جان دادن'''
 
نمونه هاى قرآنى و روايى نيز، همين حقيقت را تأييد مى كنند. قرآن مى فرمايد:
[[رسول خدا(ص)]] در بخشی از آخرین خطبه‌ی خود فرمودند که هرگاه نفس به این‌جا (با دست اشاره به گلو کردند) رسید و شخص در آن لحظه [[توبه]] کند، توبه‌ی او پذیرفته می‌شود.<ref>ر.ک: وسائل الشیعه، ج۲، ص۶۶۲ ـ ۶۶۸.</ref> بر همین اساس، در روایات سفارش شده به فرد در حال احتضار، توبه، استغفار، شهادتین،<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۳، ح ۶.</ref> [[کلمات فرج]]<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۴، ح ۷ و ۹.</ref> و دعاهای دیگر<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۵، ح ۱۰.</ref> را تلقین کنید.
 
(اللّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنامِها فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْأُخْرى إِلى أَجَل مُسَمًّى إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيات لِقَوْم يَتَفَكَّرُونَ); خداوند هنگام مرگ، ارواح ]خلق [را مى گيرد و آن را كه هنوز مرگش نرسيده است، در حال خواب روحش را مى گيرد. پس آن روحى كه اجل و مرگش فرا رسيده است نگه مى دارد و آن ديگرى را تا وقت معلوم دوباره مى فرستد و در اين امر نشانه هايى براى انديشمندان است.<ref>زمر: ۴۲.</ref>
[[امام باقر(ع)]] توصیه کرده‌اند به مردگان خود، هنگام مرگ، شهادتین و ولایت را تلقین کنید.<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۳، حدیث ۵.</ref>
 
آرى! براى انديشمند، اين بالاترين نشانه است كه اگر روح انسان در حال خواب ،بدون استفاده از وسايل مادى، حقايقى را دريافت مى كند; پس از مرگ نيز چنين است. در آيه ى شريفه، هر دو حالت، يكى محسوب شده است يعنى گرفتن روح توسط خداوند.
'''تلقین هنگامی که صورت جنازه بر خاک است'''
 
قرآن، چيزى بالاتر از فهم و ادراك را، به ارواح پس از مرگ نسبت مى دهد:
[[امام صادق(ع)]] توصیه کرده‌اند زمانی که میت را در قبر گذاشتی، دست بر گوش او بگذار و بگو: «الله پروردگار تو، اسلام دین تو، محمد پیامبر تو، قرآن کتاب تو و علی امام تو است.<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۹۵.</ref> همچنین در روایت دیگری آوردند که دهان را به گوش میت در قبر نزدیک کند و سه بار بگوید: «بشنو و بفهم، خدا پروردگار تو ... .<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۹۵، ح۵.</ref>
 
تو مپندار كسانى را كه در راه خدا كشته شده اند، مردگانند; بلكه آنان زنده اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى شوند و... .<ref>آل عمران: ۱۶۹.</ref>  
توصیه شده است که وقتی میت را در قبر گذاشتی، [[آیت الکرسی]] بخوانید، دست بر شانه‌ی راست او بزنید و بگو: «قُل‏ رَضِيتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِالْإِسْلَامِ‏ دِيناً وَ بِمُحَمَّدٍ ص نَبِيّاً وَ بِعَلِيٍّ ع إِمَاماً وَ سَمِّ إِمَامَ زَمَانِه‏؛ بگو خرسندم به پروردگاری خداوند و به دین اسلام و به پیامبری حضرت محمد(ص) به امامت امام علی(ع) و امام زمانت را نام ببر .<ref>الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۹۶، ح۷.</ref>
 
يعنى ارواح شهيدان افزون بر دركى كه دارند، حيات واقعى دارند و روزى مى خورند.  
'''تلقین پس از پوشاندن دفن'''
 
جسد كافرانى كه در جنگ بدر هلاك شده بودند، در چاهى انداخته شد. رسول خدا(صلى الله عليه وآله) از بالاى چاه با آنها سخن گفت. پرسيدند: «مگر آنها مى شنوند؟» حضرت فرمود: «شما از آنها شنواتر نيستيد».
در روایات توصیه شده است؛ زمانی که تشییع کننده‌ها به خانه‌هایشان برگشتد، یکی از نزدیکان با صدای بلند، کنار قبر بگوید: «ای فلانی، فرزند فلانی (نام شخص مرده و نام پدرش را بگوید) آیا هنگام جدایی از ما برعهد و پیمان خود بودی که همان شهادت به یگانگی خدا و بندگی و رسالت محمد(ص) و وصایت علی بود و اینکه آنچه پیامبر(ص) آورده است همه بر حق بود و... .<ref>وسائل الشیعه، ج۲، ص۸۶۳، ابواب دفن، باب ۳۵، ح ۱; و شیخ عباس قمی، منازل الآخره، ص۳۰ و ۳۱.</ref>
 
حضرت على(عليه السلام) در پايان جنگ جمل با كشته ى كعب بن سوره و... سخن گفت. مردى پرسيد: «اى على، مگر اينها مى شنوند؟» فرمود: «همان گونه كه كشتگان بدر صداى پيامبر را شنيدند، اينها نيز مى شنوند».<ref>بحار الانوار، ج۶، ص۲۵۵.</ref>
طبرانی از محدثان اهل‌سنت، توصیه‌ای از پیامبر اسلام(ص) نقل کرده که هرگاه پس از دفن افراد، بر بالای قبر او ایستاده، بگوید: «ای فلانی فرزند فلانی (نام او نام پدرش) ... به یادآور آنچه را که بر اساس آن از دنیا بیرون رفتی! شهادت اینکه الله پروردگار تو، اسلام دین تو، محمد نبی تو و ... .<ref>سیوطی، شرح الصدور، ص۱۵۴.</ref>
 
پس با دلايل عقلى و نقلى بيان شد كه روح ميت، فهم دارد. دليل اينكه براى تلقين، لحظه هاى نخستين را، معين كرده اند، اين است كه روح، يكباره بدن را ترك نمى گويد; بلكه مانند حرارت بدن به تدريج خارج مى شود.<ref>سيد نعمت الله جزايرى، الانوار النعمانيه، ص۲۱۸.</ref>
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
به همين لحاظ و با توجه به ارتباط روح با بدن مادى و قبر خاكى، تلقين سفارش شده است هر چند روح وارد برزخ شده است; ولى هنوز به بدن خاكى توجه دارد. از اين رو، در دستور تلقين، آمده است كه دست به شانه ى او بگذاريد و او را تكان دهيد.<ref>محمد شجاعى، معاد يا بازگشت به سوى خدا، ج۱، ص۲۵۶.</ref>
مرحوم فيض كاشانى براى ميت، حتى ادراك طبيعى را نيز، در ساعت هاى نخستين، ثابت مى كند. او مى فرمايد:
آخرين قوه اى كه هنگام مرگ از انسان كوچ مى كند، حس شنوايى است. قلب به محض جدايى روح، فاسد مى شود; ولى گوش تا قبض نهايى روح، همچنان كار مى كند. از اين رو، معصوم(عليه السلام) فرمود:
اموات خود را شهادت لا اله الّا اللّه تلقين كنيد».<ref>فيض كاشانى، علم اليقين، ج۲، ص۱۰۳۹.</ref>
منابع اهل سنت، روش تلقين را از حضرت امير(عليه السلام) نقل مى كنند كه فرمود:
هر گاه ميت را نزد قبر گذاشتند، بر دهانه ى قبر بايست. همين كه ميت در قبر سرازير شد، بگو: «بسم الله و بالله و على مله رسول الله اللهم عبدك نزل بك...».<ref>سيوطى، شرح الصدور، ص۱۵۳; و الفقه على المذاهب الاربعه، ج۱، ص۳۸۷. در كتاب الفقه على المذاهب الاربعه، درباره ى استحباب تلقين و جزئيات آن، به طور مشروح بحث شده است.</ref>
¡ با توجه به عربى بودن تلقين، آيا مردگان غير عرب آن را مى فهمند؟
l عبارت هاى تلقين، همان چيزهايى است كه يك فرد مسلمان در طول زندگى آنها را بارها شنيده و با آنها مأنوس بوده و چه بسا آنها را حفظ بوده است. تلقين عبارت هاى شهادتين، اسامى ائمه و دعاهايى است كه بيشتر مسلمانان، آنها را مى دانند.
گذشته از اين حقيقت، چند زبانى در دنياى ماده است. عالم برزخ با اين دنيا متفاوت است و آنجا محدوديت فهم و زبان خاص، وجود ندارد; بلكه انسان ها به تمام زبان ها آگاه مى شوند.<ref>مير احمد نى ريزى، گفتگويى پيرامون قبر، ص۱۳۷; و محمد رضا ربانى، معاد ربانى، ص۹۸.</ref>
روايتى از امام على(عليه السلام) نقل شده است كه دنياى ديگرى به روى بشر مى گشايد. امام صادق(عليه السلام) فرمود كه امير مؤمنان(عليه السلام)در طايفه ى بنى مخزوم خاله و دايى هايى داشت، روزى جوانى از آن قبيله خدمت حضرت آمد و گفت: «اى دايى (على(عليه السلام))! برادرى داشتم كه مرد. از اين رو بسيار اندوهگين هستم». حضرت فرمود: «مى خواهى او را ببينى؟» گفت: «بلى». حضرت همراه او روانه ى قبرستان شد. همين كه نزد قبر او رسيدند، لب هاى مبارك آن حضرت حركت مى كرد. سپس با پاى مبارك زد و آن شخص از قبر خارج شد. در حالى كه به زبان فارسى مى گفت: «اميكا!» حضرت فرمود: «آيا تو يك مرد عرب نبودى كه مُردى؟» پاسخ گفت: «بلى، همين طور بود. ولى من بر سنّت و كيش فلان و فلان مردم بودم، از اين رو زبان و گفتارم برگشت»<ref>بحار الانوار، ج۶، ص۱۳۰، ح ۳۹.</ref>(مطابق اهل آن كيش فارسى شد).
با عنايت به اين روايت، مى توان گفت، مسلمانان كه بر سنت پيامبر(صلى الله عليه وآله)مى ميرند، به هر زبانى كه باشند زبان آنها عربى مى شود.
==منابع==
<references />
{{شاخه
{{شاخه
  | شاخه اصلی = کلام
  | شاخه اصلی = کلام
| شاخه فرعی۱ = معاد
| شاخه فرعی۱ = معاد
|شاخه فرعی۲ =قبر
|شاخه فرعی۲ =قبر
|شاخه فرعی۳ =  
|شاخه فرعی۳ =
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =  
  | شناسه =-
  | تیترها =  
  | تیترها =شد
  | ویرایش =  
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =  
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =  
  | ناوبری =
  | نمایه =  
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =  
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =  
  | ارجاعات =
  | بازبینی =  
  | بازبینی =
  | تکمیل =  
  | تکمیل =
  | اولویت =  
  | اولویت =ج
  | کیفیت =  
  | کیفیت =ج
}}
}}


{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۴

سؤال

انواع تلقین چیست؟

تلقین را بر سه قسم دانسته‌اند که هر یک در جای مخصوص خود خوانده می‌شود؛ تلقین اول هنگام جان دادن، تلقین دوم هنگامی که صورت جنازه را در قبر به خاک گذاشتند و سوم هنگامی که قبر را پوشانیدند.[۱]

تلقین در زمان جان دادن

رسول خدا(ص) در بخشی از آخرین خطبه‌ی خود فرمودند که هرگاه نفس به این‌جا (با دست اشاره به گلو کردند) رسید و شخص در آن لحظه توبه کند، توبه‌ی او پذیرفته می‌شود.[۲] بر همین اساس، در روایات سفارش شده به فرد در حال احتضار، توبه، استغفار، شهادتین،[۳] کلمات فرج[۴] و دعاهای دیگر[۵] را تلقین کنید.

امام باقر(ع) توصیه کرده‌اند به مردگان خود، هنگام مرگ، شهادتین و ولایت را تلقین کنید.[۶]

تلقین هنگامی که صورت جنازه بر خاک است

امام صادق(ع) توصیه کرده‌اند زمانی که میت را در قبر گذاشتی، دست بر گوش او بگذار و بگو: «الله پروردگار تو، اسلام دین تو، محمد پیامبر تو، قرآن کتاب تو و علی امام تو است.[۷] همچنین در روایت دیگری آوردند که دهان را به گوش میت در قبر نزدیک کند و سه بار بگوید: «بشنو و بفهم، خدا پروردگار تو ... .[۸]

توصیه شده است که وقتی میت را در قبر گذاشتی، آیت الکرسی بخوانید، دست بر شانه‌ی راست او بزنید و بگو: «قُل‏ رَضِيتُ بِاللَّهِ رَبّاً وَ بِالْإِسْلَامِ‏ دِيناً وَ بِمُحَمَّدٍ ص نَبِيّاً وَ بِعَلِيٍّ ع إِمَاماً وَ سَمِّ إِمَامَ زَمَانِه‏؛ بگو خرسندم به پروردگاری خداوند و به دین اسلام و به پیامبری حضرت محمد(ص) به امامت امام علی(ع) و امام زمانت را نام ببر .[۹]

تلقین پس از پوشاندن دفن

در روایات توصیه شده است؛ زمانی که تشییع کننده‌ها به خانه‌هایشان برگشتد، یکی از نزدیکان با صدای بلند، کنار قبر بگوید: «ای فلانی، فرزند فلانی (نام شخص مرده و نام پدرش را بگوید) آیا هنگام جدایی از ما برعهد و پیمان خود بودی که همان شهادت به یگانگی خدا و بندگی و رسالت محمد(ص) و وصایت علی بود و اینکه آنچه پیامبر(ص) آورده است همه بر حق بود و... .[۱۰]

طبرانی از محدثان اهل‌سنت، توصیه‌ای از پیامبر اسلام(ص) نقل کرده که هرگاه پس از دفن افراد، بر بالای قبر او ایستاده، بگوید: «ای فلانی فرزند فلانی (نام او نام پدرش) ... به یادآور آنچه را که بر اساس آن از دنیا بیرون رفتی! شهادت اینکه الله پروردگار تو، اسلام دین تو، محمد نبی تو و ... .[۱۱]

منابع

  1. ر.ک: میر احمد نی ریزی، گفتگو پیرامون قبر، ص۱۳۷.
  2. ر.ک: وسائل الشیعه، ج۲، ص۶۶۲ ـ ۶۶۸.
  3. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۳، ح ۶.
  4. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۴، ح ۷ و ۹.
  5. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۵، ح ۱۰.
  6. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۲۳، حدیث ۵.
  7. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۹۵.
  8. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۹۵، ح۵.
  9. الفروع من الکافی، ج۳، ص۱۹۶، ح۷.
  10. وسائل الشیعه، ج۲، ص۸۶۳، ابواب دفن، باب ۳۵، ح ۱; و شیخ عباس قمی، منازل الآخره، ص۳۰ و ۳۱.
  11. سیوطی، شرح الصدور، ص۱۵۴.