الشموس الطالعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
در | «أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشید‌های تابان» تعبیری در دعای ندبه است.<ref>المزار الكبير (لابن المشهدي)، ص: 578</ref> محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و امام زمان(عج) دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی دارد و به‌جهت اینکه خطاب به همه امامان(ع) است، به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته‌اند. | ||
استفاده از تعبیر «شمس» به معنای خورشید برای ائمه و پیامبر نقل شده است. | |||
در جای دیگر در تفسیر {{متن عربی|الشُّمُوسُ الطّالِعَهُ}} روایت شده که [[امام علی(ع)]] فرمود: «امام خورشید درخشان بر بندگان است. به مقام او کسی را یارای چشم دوختن یا دست رساندن نیست.» و از [[امام موسی بن جعفر(ع)]] روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»<ref>مهدوی، مهدی، امید منتظران مهدی (عج) دعای ندبه از دیدگاه معصومین (ع)، تهران، دانش هوشیار، چاپ اول، ۱۳۸۱، ص۱۴۳.</ref> | در جای دیگر در تفسیر {{متن عربی|الشُّمُوسُ الطّالِعَهُ}} روایت شده که [[امام علی(ع)]] فرمود: «امام خورشید درخشان بر بندگان است. به مقام او کسی را یارای چشم دوختن یا دست رساندن نیست.» و از [[امام موسی بن جعفر(ع)]] روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»<ref>مهدوی، مهدی، امید منتظران مهدی (عج) دعای ندبه از دیدگاه معصومین (ع)، تهران، دانش هوشیار، چاپ اول، ۱۳۸۱، ص۱۴۳.</ref> | ||
[[جابر بن عبدالله انصاری]] روایت شده که روزی [[پیامبر(ص)]] پس از [[نماز صبح]] که ما با او نماز صبح را به جماعت خواندیم، روی به ما کرد و فرمود: ای مردم کسی که خورشید را از دست داد (خورشید غروب کرد) باید متمسک به ماه شود و (از نور ماه استفاده کند) و کسی که ماه را هم از دست داد، باید از دو [[ستاره فرقدان]] (دو ستاره قطبی) استفاده کند … گفتیم: یا رسول الله، شمس کیست؟ فرمود: من هستم. و در توضیح آن فرمود خدای تعالی ما را هم چون ستاره‌های درخشنده آسمان قرار داد که چون ستاره‌ای غروب می‌کند، ستاره‌ای دیگر طلوع می‌کند …»<ref>شرحی بر دعای ندبه، ص۲۰۰–۲۰۲.</ref>{{پایان پاسخ}} | [[جابر بن عبدالله انصاری]] روایت شده که روزی [[پیامبر(ص)]] پس از [[نماز صبح]] که ما با او نماز صبح را به جماعت خواندیم، روی به ما کرد و فرمود: ای مردم کسی که خورشید را از دست داد (خورشید غروب کرد) باید متمسک به ماه شود و (از نور ماه استفاده کند) و کسی که ماه را هم از دست داد، باید از دو [[ستاره فرقدان]] (دو ستاره قطبی) استفاده کند … گفتیم: یا رسول الله، شمس کیست؟ فرمود: من هستم. و در توضیح آن فرمود خدای تعالی ما را هم چون ستاره‌های درخشنده آسمان قرار داد که چون ستاره‌ای غروب می‌کند، ستاره‌ای دیگر طلوع می‌کند …»<ref>شرحی بر دعای ندبه، ص۲۰۰–۲۰۲.</ref> | ||
[[شیخ صدوق]] روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.<ref>واعظ موسوی، سید علی اکبر، شرح دعای ندبه از کتاب و سنت، تهران، بی نا، چاپ اول، ۱۳۶۳، ص۱۹۹.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
نسخهٔ ۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۵۹
 | این مقاله هماکنون به دست Rezapour در حال ویرایش است. |
تعبیر الشموس الطالعه در مورد چه افرادی است؟
«أَيْنَ الشَّمُوسُ الطَّالِعَةُ؛ کجایند خورشید‌های تابان» تعبیری در دعای ندبه است.[۱] محققان با توجه به خطاب‌ها و عبارات قبل، این تعبیر را در مورد مجموعه ائمه معصوم و امام زمان(عج) دانسته‌اند. این فقره از دعا، خطاب عمومی دارد و به‌جهت اینکه خطاب به همه امامان(ع) است، به‌صورت جمع مورد خطاب قرار گرفته‌اند.
استفاده از تعبیر «شمس» به معنای خورشید برای ائمه و پیامبر نقل شده است.
در جای دیگر در تفسیر «الشُّمُوسُ الطّالِعَهُ» روایت شده که امام علی(ع) فرمود: «امام خورشید درخشان بر بندگان است. به مقام او کسی را یارای چشم دوختن یا دست رساندن نیست.» و از امام موسی بن جعفر(ع) روایت شده که فرمود: «همانا امام در زمین به منزله ماه در آسمان است و او بر همه اشیا آگاه است.»[۲]
جابر بن عبدالله انصاری روایت شده که روزی پیامبر(ص) پس از نماز صبح که ما با او نماز صبح را به جماعت خواندیم، روی به ما کرد و فرمود: ای مردم کسی که خورشید را از دست داد (خورشید غروب کرد) باید متمسک به ماه شود و (از نور ماه استفاده کند) و کسی که ماه را هم از دست داد، باید از دو ستاره فرقدان (دو ستاره قطبی) استفاده کند … گفتیم: یا رسول الله، شمس کیست؟ فرمود: من هستم. و در توضیح آن فرمود خدای تعالی ما را هم چون ستاره‌های درخشنده آسمان قرار داد که چون ستاره‌ای غروب می‌کند، ستاره‌ای دیگر طلوع می‌کند …»[۳]
شیخ صدوق روایتی را نقل می‌کند که پیامبر در خطاب به امام حسین(ع)، او را زینت آسمان‌ها و زمین‌ها دانست.[۴]