دری از بهشت به سوی قم

از ویکی پاسخ
نسخهٔ تاریخ ‏۲ ژانویهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۷:۳۹ توسط Nazarzadeh (بحث | مشارکت‌ها)
سؤال

مقصود از روایاتی که می‌گوید دری از بهشت برای اهل قم باز می‌شود، چیست؟

روایاتی در این زمینه در منابع روایی آمده است:

  • سعد بن عبد الله اشعری قمی… از انس بن مالک نقل می‌کند که پیامبر اکرم(ص) به علی بن ابی طالب(ع) فرمود: «ای علی، ولایت و محبت تو بر آسمان و زمین عرضه شده و برخی از سرزمین‌ها در پذیرش آن سبقت گرفته است. مدینه، کوفه و قم از آن سرزمین‌ها است. سپس فرمود: قم سرزمینی است که دری از درهای بهشت به سوی آن گشوده شده است.»[۱]
  • صفوان بن یحیی از علی بن ابی طالب(ع) نقل می‌کند که روزی سخن از یاوران قائم آل محمد(ص) به میان آورد و فرمود: «اهل قم او را یاری می‌کنند، خداوند از آنان راضی باشد. سپس فرمود: بهشت را هشت در است، یک در آن از اهل قم باشد.»[۲]
  • امام صادق(ع) فرموده است: برای بهشت هشت در می‌باشد و سه در آن به سوی قم گشوده گردد، در قم زنی از فرزندان من به نام فاطمه دختر موسی(ع) از دنیا می‌رود که شیعیان من به شفاعت او وارد بهشت می‌گردند.[۳]
  • از امام رضا(ع) نیز نقل شده است که: برای بهشت هشت در است، یک در آن برای اهل قم می‌باشد. سپس سه بار فرموده است: خوشا به حال مردم قم.[۴]

از این روایات می‌توان چنین استفاده کرد که منظور ائمه معصومین(ع) این بوده است که سرزمین قم وسیله و زمینه ورود به بهشت است. به این معنا که رفتن به بهشت وسیله می‌خواهد، و بهترین وسیله وارد شدن به بهشت، راه معرفت و اطاعت از خداوند سبحان است. قم سرزمینی است که در آن زمینه کسب معرفت وجود دارد و هر انسانی اگر از معرفت دینی بهره‌مند گردد، زمینه اطاعت و عبادت خداوند برای او فراهم می‌گردد.

قم در سایه عنایات کریمه اهل بیت(ع) تبدیل به مرکز علوم اسلامی، انسان سازی و کسب کمال و معرفت شده است. اگر دری به سوی قم یا برای اهل قم بازمی‌گردد، از آن جهت است که قم در دوران آخر زمان مرکز احیای معارف اهل بیت(ع) می‌گردد، و از این شهر معارف قرآن و عترت در اختیار علاقه‌مندان و تشنگان علم و معرفت، در سراسر جهان قرار می‌گیرد. اگر کسب معرفت و کمال نباشد، زمین هر چند مقدس باشد وسیله ورود به بهشت برای کسی نخواهد شد. همان‌طور که مکه زمینه بهشت رفتن ابوجهل و ابوسفیان را فراهم نکرد.


منابع

  1. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، ج۶۰، ص۲۱۲؛ نوری، میرزا محمد حسن، مستدرک الوسائل، ج۱۰، ص۲۰۴.
  2. گلپایگانی، صافی، منتخب الاثر، قم: موسسه السیده المعصومه(س)، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۲۴۵.
  3. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، ج۵۷، ص۲۲۸.
  4. قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۲، ص۴۴۶.