مراقب بدی کسی باش که به او خوبی کرده‌ای
آیا روایتی با سند صحیح از امام علی(ع) به این مضمون وجود دارد: «مراقب بدی کسی باش که به او خوبی کرده‌ای»؟
مراقب بدی کسی باش که به او خوبی کرده‌ای، (به عربی: اِتَّقِ شَرَّ مَنْ احْسَنْتَ اِلَیْهِ) ضرب‌المثلی قدیمی و عربی، که به اشتباه به امام علی(ع) نسبت داده شده است. برخی مفسران از این عبارت در تفسیر آیه ۷۴ سوره توبه بهره برده‌اند. بر اساس این آیه، منافقان پس از آنکه مورد احسان خدا و پیامبر(ص) قرار گرفتند، به جای سپاسگزاری، عیب‌جویی و انکار کردند.
در منابع دینی سفارش شده به همه انسان‌ها چه نیکوکار یا فاجر، نیکی کن و در برابر نیکی خود، توقع مزد یا تشکر نداشته باش.
ضرب‌المثل
اصل جمله «مراقب بدی کسی باش که به او خوبی کرده‌ای»، عبارت «اِتَّقِ شَرَّ مَنْ احْسَنْتَ الَیْهِ» است. ابوالفتوح رازی، مفسر شیعه قرن ششم قمری، این عبارت را به عنوان ضرب المثلی مشهور نقل کرده است.[۱] میدانی نیشابوری[۲]، عالم و ادیب قرن ششم قمری، و احمد بن ابراهیم ثعلبی[۳] مفسر اهل‌سنت در قرن پنجم قمری، این عبارت را به عنوان ضرب المثل ذکر کرده‌اند.
از این عبارت در منابع روایی شیعه[۴] و اهل سنت،[۵] به عنوان روایت یاد نشده است. این گفتار در برخی نوشته‌های متأخر به اشتباه، به امام علی(ع) نسبت داده شده است.[۶]
کاربردها
از عبارت اتق شر من احسنت الیه (از آسیب کسی که به او خوبی کرده‌ای بترس)، در کتاب‌های گوناگون دینی و ادبی استفاده شده که برخی از آنها چنین‌اند:
- بسیاری از مفسران اهل سنت[۷] و برخی از مفسران شیعه[۸] به این عبارت در تفسیر آیه ۷۴ سوره توبه اشاره کرده‌اند. منافقان پیش از حکومت پیامبر(ص) از نظر اقتصادی زندگی سختی داشتند و پس از آغاز حکومت وی با بهره بردن از غنائم ثروتمند شدند.[۹] بر اساس این آیه، منافقان به عیب‌جویی و انکار نپرداختند مگر پس از آنکه مورد احسان خدا و پیامبر(ص) قرار گرفتند.
- نصرالله منشی در کتاب کلیله و دمنه[۱۰] و مولوی در کتاب مثنوی معنوی از این عبارت بهره برده‌اند.[یادداشت ۱][۱۱] ملک الشعرای بهار نیز، شعری با عنوان «اتق شر من احسنت الیه» سروده است.[۱۲]
امام صادق(ع):
«با همه مردم به نیکی رفتار کن؛ زیرا اگر او اهل نیکی نیست تو اهل نیکی هستی.»
بررسی محتوا
دلالت ضرب‌المثل «مراقب بدی کسی که به او خوبی کرده‌ای باش» را بر این دانسته‌اند که شر و بدی افرادی که انسان به آنها خوبی کرده را هم بیشتر و هم تلخ‌تر دانسته‌اند که آسیب بیشتری به انسان می‌رساند و انسان باید بیشتر مراقب خطر این افراد باشد. محمد بن عبدالرحمن سخاوی، عالم اهل‌سنت، محتوای این ضرب‌المثل را به افراد لئیم و پست اختصاص داده است.[۱۳]
برخی معتقدند این ضرب المثل به معنای نفی نیکی کردن به دیگران است که در این صورت با آموزه‌های اسلامی منافات دارد؛ زیرا در روایتی از امام صادق(ع) سفارش شده به همه افراد چه اهل نیکی باشد یا نباشد، نیکی شود و چنین استدلال شده که اگر او اهل نیکی نیست، تو اهل نیکی هستی.[۱۴]
بر پایه آیات ۳۵ تا ۳۶ سوره فصلت، یکی از ویژگی‌های نیک انسان این است که در برابر بدی دیگران به آنها خوبی کند. در آیه ۵۴ سوره قصص نیز، نیکی در برابر بدی ستوده شده است.
منابع
- ↑ ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، به تصحیح محمدجعفر یاحقی و محمدمهدی ناصح، آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهشهای اسلامی، ۱۳۶۶ش، ج۹، ص۲۹۹.
- ↑ میدانی نیشابوری، احمد بن محمد بن ابراهیم، مجمع الأمثال، به تحقیق محمد محیی الدین عبد الحمید، بیروت، دار المعرفة، ج۱، ص۱۴۵.
- ↑ ثعلبی، احمد بن ابراهیم، الکشف والبیان عن تفسیر القرآن، به اشراف صلاح باعثمان و دیگران، جده، دار التفسیر، ١٤٣٦ق، ج۱۳، ص۴۸۸.
- ↑ موسوی، سید سلیمان و محمد میرزایی، «بررس جمله اتق شر من احسنت الیه از حیث صدوری و سنجش مفهومی آن با آموزه‌های دینی»، در فصلنامه آموزه‌های حدیثی، شماره ۴، پاییز و زمستان ۱۳۹۷ش، ص۲۷.
- ↑ سخاوی، محمد بن عبد الرحمن، المقاصد الحسنة فی بیان کثیر من الأحادیث المشتهرة علی الألسنة، به تحقیق محمد عثمان الخشت، بیروت، دار الکتاب العربی، ١٤٠٥ق، ص۶۰.
- ↑ امامی خوئی، محمدامین، مرآة الشرق، به تحقیق و تصحیح علی صدرایی خویی، قم، مکتبة آیة الله العظمی المرعشی النجفی، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۴۹؛ جاحظ، عمرو بن بحر، رسائل الجاحظ: الرسائل السیاسیة، به تحقیق علی بوملحم، دار و مکتبه الهلال، ۲۰۰۲م، حاشیه، ص۵۲۱؛ فاضلی، قادر، فرهنگ موضوعی ادب فارسی (ویژه مثنوی معنوی)، کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، ۱۳۸۶ش، ج۴، ص۲۷۹.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ثعلبی، احمد بن ابراهیم، الکشف والبیان عن تفسیر القرآن، به اشراف صلاح باعثمان و دیگران، جده، دار التفسیر، ١٤٣٦ق، ج۱۳، ص۴۸۸؛ زحیلی، وهبه، التفسیر المنیر فی العقیدة و الشریعة و المنهج، بیروت، دار الفکر المعاصر، ۱۴۱۸ق، ج۱۰، ص۳۱۶.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، به تصحیح محمدجعفر یاحقی و محمدمهدی ناصح، آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهشهای اسلامی، ۱۳۶۶ش، ج۹، ص۲۹۹.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ثعلبی، احمد بن ابراهیم، الکشف والبیان عن تفسیر القرآن، به اشراف صلاح باعثمان و دیگران، جده، دار التفسیر، ١٤٣٦ق، ج۱۳، ص۴۸۹.
- ↑ نصرالله منشی، کلیله و دمنه، باب الصائغ و السیاح، بخش ۳.
- ↑ فاضلی، قادر، فرهنگ موضوعی ادب فارسی (ویژه مثنوی معنوی)، کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرج، ۱۳۸۶ش، ج۴، ص۲۷۹.
- ↑ بهار، محمدتقی، دیوان اشعار ملک الشعرای بهار، تهران، آزادمهر، ۱۳۸۲ش، ج۲، ص۹۴۵.
- ↑ سخاوی، محمد بن عبد الرحمن، المقاصد الحسنة في بيان كثير من الأحاديث المشتهرة على الألسنة، به تحقیق محمد عثمان الخشت، بيروت، دار الكتاب العربي، ١٤٠٥ق، ص۷۶۳.
- ↑ کلینی، الکافی، به تصحیح محمد آخوندی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۲۷.
- ↑ گفت حقست این ولی ای سیبویه/ اِتَّقِ مِنْ شَرِّ مَنِ احْسَنْتَ اِلَیْهِ