تأثیر محل دفن بر سرنوشت انسان

از ویکی پاسخ
سؤال

آیا دفن میت در سرزمینی خاص، در سرنوشت او اثر دارد؟ آیا در سرنوشت اموات، اثری دارد؟

خداوند در قرآن، از محل دفن در کنار زمان برپایی قیامت و برخی موارد دیگر یاد کرده و علم آن‌ها در نزد خداوند است[۱] و این‌را نشانه اهمیت محل دفن دانسته‌اند.

قرار گرفتن محل وفات، در کنار زمان برپایی قیامت، نزول باران و کودک در رحم، از اهمیت سرزمین درگذشت انسان‌ها حکایت می‌کند. از این رو، در انتخاب مکان زندگی، درگذشت و دفن باید توجه کرد. از سوی دیگر، یکی از سخن گویان روز قیامت، زمین است.

ملاک اصلی در تعیین سرنوشت و استحقاق بهشت یا دوزخ، عقاید و اعمال صالح است. کسانی که در مراتب بالایی از ایمان قرار دارند، دفن شدن آنها در هر مکانی باشد، جای نگرانی ندارند؛ چون طبق روایات زیاد، مؤمنان در هر سرزمینی که دفن شوند، به روح آنها خطاب می‌شود که به وادی السلام بپیوندند.[۲] و کسانی که در مراتب بالای دشمنی با خدا قرار دارند، در هر سرزمینی دفن شوند، ارواحشان به برهوت (حضر موت) منتقل می‌شوند.[۳]

از بررسی روایات و سخنان عالمان دینی، به دست می‌آید که مکان دفن بر ارواح دفن شدگان تأثیر دارد. امیرمؤمنان (علیه السلام) در حالی که به منظرهٔ وادی السلام کوفه نگاه می‌کرد، فرمود:

ما احسن منظرک و اطیب قعرک. اللهم اجعل قبری بها.[۴]; چقدر چشم‌انداز تو زیبا و فضای تو خواستنی است، بار الها! قبر مرا در آنجا قرار بده.

به‌طور حتم، وادی السلام اثر و امتیازی دارد که مولا علی (علیه السلام) تدفین در آنجا را آرزو می‌کند.

یکی از خواص تربت نجف، این است که حساب نکیر و منکر ساقط است.[۵] در این زمینه روایات صحیح بسیاری وارد شده است و گروهی از صالحان دیده‌اند که شب‌ها، قبور وادی السلام، با نور طولانی به آسمان وصل اند.[۶]

مؤثر بودن سرزمین دفن، در سرنوشت میت، به این معنا نیست که سرزمین مقدس و محترم، باعث افزایش ثواب و پاداش استحقاقی شود یا اینکه سرزمین بد مانند قبرستان کفار، باعث افزایش عقاب شود.

بلکه مراد این است که سرزمین‌های مقدس، مشاهد ائمه(ع) و… از باب تفضل، شفاعت و رحمت، باعث سرور میّت شود یا اماکن پلید، سبب ناراحتی او شود. همان گونه که در دنیا، بدون تلاش، مزدی حاصل نمی‌شود، در آخرت نیز استحقاق، تنها به دنبال اعمال صالح است (لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاّ ما سَعی); پس تأثیر محل دفن بر سرنوشت میت از باب تفضل، رحمت و شفاعت است.

منابع

  1. سوره لقمان، آیه ۳۴.
  2. الفروع من الکافی، ج۳، ص۲۴۳ ح ۱ و ۲.
  3. الفروع من الکافی، ج۳، ص۲۴۶، ح ۴ و ۵; و بحارالانوار ج۶، ص۲۸۶، ح ۸.
  4. سید نعمت الله جزایری، الانوار النعمانیه، ج۴، ص۲۲۸.
  5. شیخ عباس قمی، منازل الاخره، ۳۴.
  6. الانوار النعمانیه، ج۴، ص۲۲۹.