شغل انبیاء
سؤال
شغل انبیاء الهی، که از طریق آن معیشت خود را تأمین می‌کردند، چه بوده است؟
انبیاء الهی(ع) پیش از مبعوث‌شدن به نبوت یا در دوران نبوت خود، در کنار انجام وظیفهٔ ابلاغ پیام‌های الهی به مردم و هدایت آنان، برای گذران زندگی دنیوی خود به کارهایی مشغول می‌شدند. در منابع مختلفی چون قرآن کریم، احادیث معصومان(ع) و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است:
- شغل حضرت آدم(ع) کشاورزی،[۱] آهنگری[۲] و نانوایی[۳] برشمرده شده است.
- کار حضرت نوح(ع) نجاری دانسته شده است.[۴]
- شغل حضرت ادریس(ع) کتابت و خیاطی برشمرده شده است.[۵] در منابع او را اولین کسی دانسته‌اند که با به‌کار گرفتن سوزن خیاطی کرده است.[۶]
- شغل حضرت هود(ع) تجارت عنوان شده است.[۷]
- شغل حضرت صالح(ع) تجارت برشمرده شده است.[۷]
- کار حضرت ابراهیم(ع) کشاورزی[۸] و بنایی[۹] عنوان شده است.
- شغل حضرت اسماعیل(ع) بنایی دانسته شده است.[۱۰]
- شغل حضرت لوط(ع) کشاورزی دانسته شده است.[۱]
- کار حضرت یعقوب(ع) شبانی و دام‌پروری دانسته شده است.[۱۱]
- شغل حضرت یوسف(ع) خزانه‌داری،[۱۲] پادشاهی[۱۳] و کاغذسازی[۱۴] عنوان شده است.
- شغل حضرت ایوب(ع) شبانی و دامداری تلقی شده است.[۱۵]
- کار حضرت شعیب(ع) شبانی و دامداری[۱۶] قلمداد شده است.
- کار حضرت موسی(ع) شبانی،[۱۷] کشاورزی[۸] و بنایی[۱۸] عنوان شده است.
- کار حضرت داوود(ع) آهنگری،[۱۹] زره‌سازی[۲۰] و زنبیل‌بافی[۲۱] عنوان شده است.
- شغل حضرت سلیمان(ع) نظامی‌گری،[۲۲] پادشاهی،[۲۳] حصیربافی[۱] و صابون‌سازی[۱۴] آمده است.
- کار حضرت زکریاء(ع) نجاری خوانده شده است.[۲۴]
- کار حضرت عیسی(ع) جهانگردی بیان شده است.[۲۵]
- شغل پیامبر اسلام(ص) شبانی،[۸] بازرگانی[۲۶] عنوان شده است.
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰۳، ص ۵۶.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۱۳۰.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۱۲۹.
- ↑ سوره هود، آیه ۳۷. سوره قصص، آیه ۲۷. سوره انبیاء، آیه ۸۰. مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، بیروت، مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳، ج ۱۰۳، ص۵۶.
- ↑ ابن‌رسته، احمد بن عمر، الاعلاق النفیسه، ترجمهٔ حسین قره‌چانلو، تهران، مؤسسهٔ انتشارات امیرکبیر، ۱۳۶۵ش، ص۲۲۶.
- ↑ مسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، المکتبة العصریة، ۲۰۰۵م، ج ۱، ص ۳۲.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ابن عساکر، أبوالقاسم علی بن الحسن، تاریخ مدینة دمشق، تحقیق عمرو بن غرامة العمروی، بیروت، دارالفکر للطباعة والنشر والتوزیع، ۱۹۹۵م، ج۷، ص۴۴۳.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیة، ۱۹۹۲–۱۹۹۳م، ج۲، ص ۱۴۶.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۲۷.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۲۷.
- ↑ مسعودی، علی بن الحسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، بیروت، الشرکة العلمیة للکتاب، ج۱، ص ۴۱.
- ↑ سوره یوسف، آیه ۵۵.
- ↑ نیشابوری، ابواسحاق ابراهیم بن منصور، قصص الانبیاء، به اهتمام حبیب یغمایی، تهران، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، ص ۱۱۴.
- ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ قلقشندی، احمد بن علی، صبح الأعشی فی صناعة الإنشاء، تحقیق محمدحسین شمس‌الدین، بیروت، دارالکتب العلمیة، بی‌تا، ج ۱، ص ۴۸۶.
- ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، روائع التراث العربی، ۱۳۸۷ق، ج۱، ص ۳۲۳.
- ↑ سوره قصص، آیه ۲۷.
- ↑ سوره قصص، آیه ۲۷.
- ↑ سوره کهف، آیه ۷۷.
- ↑ سوره سبأ، آیه ۱۰.
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۸۰.
- ↑ شریف رضی، محمد بن الحسین، نهج البلاغه، تحقیق صبحی الصالح، قم، دارالهجرة، ۱۴۱۴ق، خطبهٔ ۱۶۰، ص ۲۲۷.
- ↑ قلقشندی، صبح الأعشی فی صناعة الإنشاء، ج ۱، ص ۴۸۸.
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۸۱.
- ↑ سیوطی، عبدالرحمن بن أبی‌بکر، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، بیروت دارالفکر، بی‌تا، ج ۵، ص ۴۷۹.
- ↑ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج ۷، ص ۴۴۳.
- ↑ ابن کثیر الدمشقی، اسماعیل بن کثیر، البدایة و النهایة، تحقیق علی شیری، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۹۸۸م، ج ۲، ص ۳۵۸.