«سجین» و «علیین» در سوره مطففین

سؤال

در سورهٔ مبارکهٔ مطففین، منظور آیهٔ شریفهٔ ۷ و ۸ که در آن واژهٔ از سجین استفاده شد، چیست؟ و در آیهٔ ۱۹ نیز منظور از علیین چیست؟ آیا این دو کتاب با قرآن کریم متفاوت است؟ در آن‌ها از چه سخن گفته شده است؟

معنای اصلی کتاب همان صحیفه ای است که پاره ای مطالب در قالب خطوط دستی یا چاپی در آن گنجانیده شده است؛ ولی در قرآن کریم، این معنی توسعه یافته و در اشباه و نظایر نوشته هم به کار رفته است تا آن جا که کتاب محفوظ را که نه صفحه ای دارد و نه با قلم چیزی در آن نوشته شده است، کتاب گفته است؛ بنابراین، در قرآن کریم، کلمهٔ کتاب فراتر از معنای لغوی است و در سه قسم استفاده شده است:

اول: کتاب‌هایی که مشتمل بر شرایع دین بوده و از سوی خداوند متعال به انبیای الهی نازل گشته. مانند کتابی که بر حضرت نوح(ع) نازل شده که آیه ﴿و انزل معهم الکتاب بالحق﴾ به آن اشاره دارد و کتابی که بر حضرت ابراهیم و موسی ـ علیهما السلام ـ نازل شده: ﴿صحف ابراهیم و موسی﴾ و کتابی که بر حضرت عیسی(ع) نازل شده است: ﴿و آتیناه الانجیل فیه هدی و نور﴾ و کتاب قرآن کریم که بر حضرت محمد(ص) نازل شده است. مانند: ﴿تلک آیات الکتاب و قرآن مبین﴾ یا ﴿نزل به الروح الامین علی قلبک لتکون من المنذرین بلسان عربی مبین﴾ و آیات دیگری که مراد از کتاب در آن آیات قرآن کریم می‌باشد.}}

دوم: کتابی که جزئیات نظام عالم و حوادث واقعه در آن ضبط می‌شود، از برخی آیات استفاده می‌شود که این کتاب‌ها چند قسم اند: یکی آن کتابی که مطالب نوشته شده در آن به هیچ وجه تغییر نمی‌کند. مانند کتاب در آیه ﴿و ما یعزب عن ربک من مثقال ذره فی الارض و لا فی السماء و لا اصغر من ذلک و لا اکبر الا فی کتاب مبین.

و آیهٔ ﴿و عندنا کتاب حفیظ﴾ و… که این کتاب گاهی برای همه موجودات و حوادث است و گاهی به جزئیات پرداخته می‌شود. مانند: ﴿و ما کان لنفس ان تموت الا باذن الله کتاباً موجّلاً﴾ که این نوع کتاب برای هر فردی جداگانه می‌باشد.

قسم دیگر کتابی است که گاهی تغییر می‌پذیرد هم چنان‌که در آیه: ی ﴿یمحوالله ما یشاء و یثبت و عنده ام الکتاب﴾ که خداوند برخی چیزها را بعد از نوشتن محو کرده و برخی را ثابت نگه می‌دارد.﴾

سوم: سومین نوع کتابی که در قرآن کریم به آن اشاره شده است و سئوال مورد نظر نیز مربوط به آن است، کتابی است که اعمال بندگان را از خوب و بد در آن می‌نویسند و آیات راجع به این قسم خود بر چند نوع است:

۱. کتاب مختص هر فرد: خداوند متعال در این باره می‌فرماید: {{قرآن|و کلّ انسان الزمناه طائره فی عنقه و نخرج له یوم القیامه کتابا یلقاه منشورا و آیه ﴿یوم تجد کل نفس ما عملت من خیر محضرا و ما عملت من سوء﴾ و آیات دیگر…

۲. کتاب مختص امت‌ها: گاهی کتاب مخصوص یک امت است؛ یعنی کتاب‌های هر فرد در یک امت را در یک کتاب (و به اصطلاح امروزه در یک قفسه جداگانه) قرار داده‌اند. مانند آیهٔ ﴿و تری کلّ امّه جاثیه کل امّه تدعی الی کتابها﴾.

۳. کتاب مشترک همهٔ مردم: سومین کتابی که اعمال مردم در آن ضبط می‌شود، کتاب همگانی است. مانند آیه ی: ﴿هذا کتابنا ینطق علیکم بالحق انا کنا نستنسخ ما کنتم تعلمون﴾

خود این کتاب که اعمال همهٔ مردم در آن نوشته شده است، به دو قسم تقسیم می‌شود:

یک: نیکوکاران دو: زشت کاران.

خداوند در سورهٔ مصففین در آیات ۷ تا ۱۹ به این نوع کتاب اشاره دارد که می‌فرماید: ﴿کلا ان کتاب الفجار لفی سجین…﴾ تا آنجا که می‌فرماید: ﴿کلا ان کتاب الابرار لفی علیین…﴾ بنابراین، در قرآن کریم، سه نوع کتاب کلی داریم که عبارتند از: ۱. کتاب وحی، ۲. کتاب مربوط به حوادث عالم، ۳. کتابی که نامه عمل بندگان خداست.

و هر کدام از این کتاب‌ها انواع مختلفی دارند و کتاب مورد نظر سؤال از قسم سوم کتاب است؛ یعنی کتابی که نامهٔ اعمال بندگان در آن ثبت می‌شود و هیچ ارتباطی با قرآن کریم ندارد و تنها اعمال خوب یا بد انسان‌ها در آن نوشته شده است و سخن دیگری ندارد.

اما این که مراد از «سجین» و «علیین» چیست؟، علامه طباطبائی در این باره می‌نویسد، با دقت در آیات ۷ به بعد سورهٔ مطففین و مقایسهٔ آن‌ها با آیات ۱۹ بعد، به دست می‌آید که مراد از کلمهٔ «سجین» چیزی است که مقابل و مخالف «علیین» باشد و چون معنای «علیین» علو روی علو و به عبارتی علو و والا بودن دو چندان است، معلوم می‌شود که منظور از سجین هم سفلی روی سفلی یا به عبارتی پستی دو چندان و گرفتاری در چنان پستی است هم چنان‌که آیهٔ ﴿ثم رددناه اسفل‌السافلین﴾ بدان اشاره دارد، پس از هر معنا نزدیک تر این است که، سجین از سجن یعنی زندان باشد و معنای آیه این می‌شود: این است کتاب فجار در حبس و زندانی است که هر کس در آن بیفتد، بیرون شدن برایش نیست. و منظور از کتاب فجار، هم یعنی سرنوشتی که خداوند برای آنان مقدر کرده است و آن حتمی خواهد شد.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر

۱ـ تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، ج۲۶، ص۲۵۳ و ص۲۷۰.

۲ـ تفسیر احسن الحدیث، ناصر مکارم شیرازی، ج۲، ص۱۳۲.

۳ـ پرتوی از قرآن، محمود طالقانی، ج۳، ص۳۴۱.