فکر گناه: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (←منابع) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آیا فکر گناه، گناه به‌شمار می‌رود؟ {{پایان سوال}} | آیا فکر گناه، گناه به‌شمار می‌رود؟ {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}فكر گناه تا زمانى كه منتهى به انجام گناه نشود، گناه محسوب | {{پاسخ}}فكر گناه تا زمانى كه منتهى به انجام گناه نشود، گناه محسوب نمى‌شود، ولى بى شك آثار نامطلوبى بر روح انسان مى‌گذارد.<ref>[https://makarem.ir/main.aspx?typeinfo=21&lid=0&catid=46447&mid=259522 حکم فکر کردن به گناه]، پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید: ۱۴۰۱.</ref> [[امام على(ع)]] مى‌فرمايد: {{متن عربی|مَن كَثُرَ فِكرُه فِي المَعاصِي دَعَتهُ الَيها|ترجمه=كسى كه زياد فكر گناه كند، باعث مى‌شود كه به گناه بيفتد و به سوى آن رود.}}<ref>عبدالواحد بن محمّد تميمى آمدى؛ غررالحكم، ص۱۸۶، به نقل از سهراب پور، على، خلوت شيطانى: خودارضايى و راه درمان آن، قم، دفتر نشر معارف، ۱۳۹۰، ص۵۶.</ref> | ||
فکر گناه تا به عمل حرامی منجر نشود، حرام | فکر گناه تا به عمل حرامی منجر نشود، حرام نیست؛ ولی باید در نظر داشت که شیطان با همین انحرافات کوچک انسان را به تباهی میکشاند. فکر گناه، گناه نیست، ولی ممکن است زمینه گناه را فراهم سازد و موجب سلب توفیق گردد.<ref>عبدالرحمان میرزانژاد، [https://hawzah.net/fa/Magazine/View/4892/4931/42139/%D9%81%DA%A9%D8%B1-%DA%AF%D9%86%D8%A7%D9%87 فکر گناه]، مجله پرسمان، شماره ۱۴، ۱۳۸۲.</ref> اكثر گناهان قبل از اين كه به مرحله ى عمل درآيند، در فكر زاده مى شوند، آن هايى كه انديشه هاى بد به خود راه مى دهند، احتمال دارد به دنبال انديشه هاى بدِ خود، به كردار بد نيز روى آورند. بالعكس كسانى كه داراى انديشه هاى نيك هستند خيلى كم امكان دارد كه به بدى دست زنند.<ref>لرد آوبرى، آرامش و خوشبختى يا در جستجوى خوشبختى، ترجمه مهرداد مهرين، ۱۳۵۱، ص ۲۰۰؛ به نقل از سهراب پور، على، خلوت شيطانى: خودارضايى و راه درمان آن، قم، دفتر نشر معارف، ۱۳۹۰، ص۵۶.</ref> | ||
[[شهید مطهری]] درباره این موضوع گفته است: «اگر شما تصمیم به یک گناه بگیرید و تمام مقدمات آن گناه را هم فراهم کنید، ولی آن لحظه آخر که میرسد پشیمان بشوید یا موانع خارجی نگذارد شما این عمل را انجام دهید، این را به پای شما گناه نمینویسند. در اینکه نیت بد، خودش بد است بحثی نیست. شک ندارد که نیت بد خودش بد است، گذشته از اینکه نیتِ بد است که انسان را به خود بد میکشاند، چون هر کاری اول فکرش در انسان پیدا میشود و بعد انسان وارد عمل میشود. در احادیث ما این قضیه وارد شده که عیسی بن مریم گفت: ایها الناس! مردم به شما گفتهاند که گناه نکنید، من میگویم خیال گناه را هم در خاطرتان راه ندهید. از نظر اسلامی هم که شک ندارد هر خاطرهای که انسان را از خدا غافل کند بد است، تا چه رسد که آن خاطره فکرِ گناه باشد. پس دو مسئله است: اینکه آیا فکر گناه، خودش یک چیز بدی هست یا نه؟ و اینکه آیا فکر گناه ولو آنکه آن گناه قهراً انجام نشده باشد، عیناً مثل خودِ گناه است؟ که اینجور نیست. ولی در گناه اگر مانع خارجی بیاید، گناهِ آن عمل منظور نمیشود. اما خود فکر گناه، مسلّم بد است و نوعی گناه میباشد.»<ref>مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، تهران، صدرا، ج۲۲، ص۷۸۲ و ۷۸۳.</ref> | |||
پس دو مسئله است: اینکه آیا فکر گناه، خودش یک چیز بدی هست یا نه؟ و اینکه آیا فکر گناه ولو آنکه آن گناه قهراً انجام نشده باشد، عیناً مثل خودِ گناه است؟ که | |||
== مطالعه بیشتر == | == مطالعه بیشتر == | ||
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۰۶
 | این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
فكر گناه تا زمانى كه منتهى به انجام گناه نشود، گناه محسوب نمى‌شود، ولى بى شك آثار نامطلوبى بر روح انسان مى‌گذارد.[۱] امام على(ع) مى‌فرمايد: «مَن كَثُرَ فِكرُه فِي المَعاصِي دَعَتهُ الَيها؛ كسى كه زياد فكر گناه كند، باعث مى‌شود كه به گناه بيفتد و به سوى آن رود.»[۲]
فکر گناه تا به عمل حرامی منجر نشود، حرام نیست؛ ولی باید در نظر داشت که شیطان با همین انحرافات کوچک انسان را به تباهی میکشاند. فکر گناه، گناه نیست، ولی ممکن است زمینه گناه را فراهم سازد و موجب سلب توفیق گردد.[۳] اكثر گناهان قبل از اين كه به مرحله ى عمل درآيند، در فكر زاده مى شوند، آن هايى كه انديشه هاى بد به خود راه مى دهند، احتمال دارد به دنبال انديشه هاى بدِ خود، به كردار بد نيز روى آورند. بالعكس كسانى كه داراى انديشه هاى نيك هستند خيلى كم امكان دارد كه به بدى دست زنند.[۴]
شهید مطهری درباره این موضوع گفته است: «اگر شما تصمیم به یک گناه بگیرید و تمام مقدمات آن گناه را هم فراهم کنید، ولی آن لحظه آخر که میرسد پشیمان بشوید یا موانع خارجی نگذارد شما این عمل را انجام دهید، این را به پای شما گناه نمینویسند. در اینکه نیت بد، خودش بد است بحثی نیست. شک ندارد که نیت بد خودش بد است، گذشته از اینکه نیتِ بد است که انسان را به خود بد میکشاند، چون هر کاری اول فکرش در انسان پیدا میشود و بعد انسان وارد عمل میشود. در احادیث ما این قضیه وارد شده که عیسی بن مریم گفت: ایها الناس! مردم به شما گفتهاند که گناه نکنید، من میگویم خیال گناه را هم در خاطرتان راه ندهید. از نظر اسلامی هم که شک ندارد هر خاطرهای که انسان را از خدا غافل کند بد است، تا چه رسد که آن خاطره فکرِ گناه باشد. پس دو مسئله است: اینکه آیا فکر گناه، خودش یک چیز بدی هست یا نه؟ و اینکه آیا فکر گناه ولو آنکه آن گناه قهراً انجام نشده باشد، عیناً مثل خودِ گناه است؟ که اینجور نیست. ولی در گناه اگر مانع خارجی بیاید، گناهِ آن عمل منظور نمیشود. اما خود فکر گناه، مسلّم بد است و نوعی گناه میباشد.»[۵]
مطالعه بیشتر
- شهید دستغیب، گناهان کبیره.
منابع
- ↑ حکم فکر کردن به گناه، پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی، تاریخ بازدید: ۱۴۰۱.
- ↑ عبدالواحد بن محمّد تميمى آمدى؛ غررالحكم، ص۱۸۶، به نقل از سهراب پور، على، خلوت شيطانى: خودارضايى و راه درمان آن، قم، دفتر نشر معارف، ۱۳۹۰، ص۵۶.
- ↑ عبدالرحمان میرزانژاد، فکر گناه، مجله پرسمان، شماره ۱۴، ۱۳۸۲.
- ↑ لرد آوبرى، آرامش و خوشبختى يا در جستجوى خوشبختى، ترجمه مهرداد مهرين، ۱۳۵۱، ص ۲۰۰؛ به نقل از سهراب پور، على، خلوت شيطانى: خودارضايى و راه درمان آن، قم، دفتر نشر معارف، ۱۳۹۰، ص۵۶.
- ↑ مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، تهران، صدرا، ج۲۲، ص۷۸۲ و ۷۸۳.