بسم الله الرحمن الرحیم: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۵: خط ۱۵:


بسم الله دارای احکام فقهی خاص خود نیز می‌باشد. برای نمونه، حیوانی که بدون ذکر نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است.<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، قم، انتشارات مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ج۱، ص۱۳.</ref>
بسم الله دارای احکام فقهی خاص خود نیز می‌باشد. برای نمونه، حیوانی که بدون ذکر نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است.<ref>قرائتی، محسن، تفسیر نور، قم، انتشارات مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ج۱، ص۱۳.</ref>
==معنای بسم الله الرحمن الرحیم==
حرف «باء» در عبارت «بسم الله» به معناي آغاز هر چيز است؛ پس معناي جمله اين مي شود: «من به نام خدا آغاز مي کنم لفظ «باء» حرف جر و مجموع «بسم» جارو مجرور است، مفسران بر اساس برخي از روايات معتقدند که در «بسم الله» به ويژه «باء» آن معارف بسيار عميق و بالايي نهفته است و برخي از آن ها مي گويند: «سوره ی مبارک حمد، جامع همه ی معارف قرآن کريم است و معارف اين سوره نيز در آيه ی کريمه ی «بسم الله الرّحمن الرّحيم» و معارف بسم الله در حرف «باء» آن جمع شده است و حضرت امام علي(ع) نقطه ی «باء» بسم الله است».
«اسم» يا از ريشه «وسم» به معناي علامت است؛ يعني لفظي که بر چيزي گذاشته شود تا از ديگر چيزها متمايز گردد؛ اسم هر چيز علامت و نشانه ی آن است و يا از ماده ی «سمو» به معناي بلندي و ارتفاع است؛ يعني لفظ يا نام گذاري از مهمل و بي معنا بودن در مي آيد و علو و ارتفاع پيدا مي کند.
کلمه ی «الله» جامع ترين نام خدا است، يعني تنها نامي است که جامع صفات جلال و جمال الهي است. «رحمن» صيغه ی مبالغه است که بر بسياري رحمت دلالت مي کند؛ به طوري که عموم موجودات در پهنه ی هستي و انسان ها را از مؤمن و کافر شامل مي شود.
«رحيم» صفت مشبه است و بر نعمت دائمي و رحمت ثابت و باقي او دلالت مي کند؛ رحمتي اخروي که ويژه ی مؤمنان است. بندگان صالح و فرمان بردار خدا به حکم ايمان و عمل صالح، اين شايستگي را يافته اند که از رحمت و بخشش و احساس خاصي که آلودگان و تبه کاران از آن سهمي ندارند، بهره مند گردند.<ref>ر.ک: تفسير تسنيم، همان، ص۲۷۷-۲۹۶.</ref>


==جزء سوره بودن بسم الله==
==جزء سوره بودن بسم الله==

نسخهٔ ‏۱۲ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۰

سؤال

در مورد بسم الله الرحمن الرحیم توضیح دهید، آیا بسم الله جزئی از سوره‌های قرآن است؟

کاشی کاری بسم الله الرحمن الرحیم

استفاده از بسم الله الرحمن الرحیم در شروع هر کاری سفارش شده است. آغاز نزول قرآن و آغاز سوره‌ها در قرآن با این عبارت می‌باشد. شیعه و بسیاری از اهل سنت بسم الله الرحمن الرحیم را جزئی از سوره حمد و سوره‌های قران می‌دانند. ورود برخی از روایات از پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) در تأکید استفاده از بسم الله در نماز و در ابتدای سوره‌ها از جمله ادله جزئیت بسم الله در سوره‌ها است. برخی عالمان اهل‌سنت بسم الله را فقط در سوره حمد، جزء سوره می‌دانند.

جایگاه

وحی قرآن، با نام خدا شروع شد ﴿اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ؛ بخوان به نام پروردگارت(علق:۱) و تمامی سوره‌های قرآن با بسم الله الرحمن الرحیم آغاز می‌شوند، تنها سوره توبه است که در آغاز آن بسم اللَّه الرحمن الرحیم نیامده است؛ چرا که سوره توبه با اعلان جنگ به جنایت کاران مکه و پیمان شکنان آغاز شده و اعلان جنگ با توصیف خداوند به رحمان و رحیم سازگار نیست.[۱]

عبارت بسم الله توسط انبیاء نیز استفاده شده است. وقتی کشتی نوح(ع) در میان امواج طوفان به راه افتاد، نوح گفت: ﴿بسم اللَّه مجریها و مرسیها؛ حرکت و توقف این کشتی با نام خداست(هود:۴۱). حضرت سلیمان(ع) نیز وقتی ملکه سباء را به ایمان به خدا فراخواند، دعوت‌نامه خود را با این جمله آغاز کرد الگو:إِنَّهُ مِنْ سُلَیْمَانَ وَإِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ و برای او فرستاد.

بر زبان آوردن بسم اللَّه در شروع هر کاری توسط اهل بیت(ع) سفارش شده است. امام علی‏(ع) می‌فرمایند: «بسم اللَّه، مایه برکت، و ترک آن موجب نافرجامی است.»

بسم الله دارای احکام فقهی خاص خود نیز می‌باشد. برای نمونه، حیوانی که بدون ذکر نام خدا ذبح شود، مصرف گوشت آن حرام است.[۲]

معنای بسم الله الرحمن الرحیم

حرف «باء» در عبارت «بسم الله» به معناي آغاز هر چيز است؛ پس معناي جمله اين مي شود: «من به نام خدا آغاز مي کنم لفظ «باء» حرف جر و مجموع «بسم» جارو مجرور است، مفسران بر اساس برخي از روايات معتقدند که در «بسم الله» به ويژه «باء» آن معارف بسيار عميق و بالايي نهفته است و برخي از آن ها مي گويند: «سوره ی مبارک حمد، جامع همه ی معارف قرآن کريم است و معارف اين سوره نيز در آيه ی کريمه ی «بسم الله الرّحمن الرّحيم» و معارف بسم الله در حرف «باء» آن جمع شده است و حضرت امام علي(ع) نقطه ی «باء» بسم الله است». «اسم» يا از ريشه «وسم» به معناي علامت است؛ يعني لفظي که بر چيزي گذاشته شود تا از ديگر چيزها متمايز گردد؛ اسم هر چيز علامت و نشانه ی آن است و يا از ماده ی «سمو» به معناي بلندي و ارتفاع است؛ يعني لفظ يا نام گذاري از مهمل و بي معنا بودن در مي آيد و علو و ارتفاع پيدا مي کند.

کلمه ی «الله» جامع ترين نام خدا است، يعني تنها نامي است که جامع صفات جلال و جمال الهي است. «رحمن» صيغه ی مبالغه است که بر بسياري رحمت دلالت مي کند؛ به طوري که عموم موجودات در پهنه ی هستي و انسان ها را از مؤمن و کافر شامل مي شود.

«رحيم» صفت مشبه است و بر نعمت دائمي و رحمت ثابت و باقي او دلالت مي کند؛ رحمتي اخروي که ويژه ی مؤمنان است. بندگان صالح و فرمان بردار خدا به حکم ايمان و عمل صالح، اين شايستگي را يافته اند که از رحمت و بخشش و احساس خاصي که آلودگان و تبه کاران از آن سهمي ندارند، بهره مند گردند.[۳]


جزء سوره بودن بسم الله

شیعیان و بسیاری از علمای اهل‌سنت معتقدند «بسم الله الرحمن الرحیم» در تمامی سوره‌ها به استثنای سوره توبه، جزء سوره است. روایات مختلف بر جزء سوره بودن بسم الله، دلالت دارند،[۴] سیره پیامبر اسلام نیز به عنوان دلیل دیگری بر این مطلب، برشمرده شده است.


مطالعه بیشتر

  • تفسیر المنار، شیخ محمد عبده، مصر: انتشارات دارالمنار، چاپ: چهارم. ج۱، ص۳۹.
  • تفسیر روح المعانی، سیدمحمود آلوسی بغدادی، بیروت: انتشارات ادارالطبایه المنیریه. ج۱، ص۳۳.
  • تفسیر سوره حمد، امام خمینی، قم: انتشارات آزادی، ص۶–۱۰.


منابع

  1. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، دارالاسلامیه چاپ بیست هشتم، پاییز (۱۳۷۱)، ج۱، ص۱۵.
  2. قرائتی، محسن، تفسیر نور، قم، انتشارات مؤسسه در راه حق، چاپ دوم، ج۱، ص۱۳.
  3. ر.ک: تفسير تسنيم، همان، ص۲۷۷-۲۹۶.
  4. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۳، ص۳۱۳.