۷٬۰۸۴
ویرایش
Aslanzadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
'''عرضه [[حدیث]]''' یعنی نوشتهها یا گفتارهایی که به عنوان کلام پیامبر یا امام، در بین مردم وجود داشته است، به [[امام معصوم]] یا [[علما]] عرضه میشد، تا از درستی آن مطمئن شوند. یکی از شیوهها برای تشخیص درستی یا نادرستی روایات این عمل بوده است. عرضه حدیث به دستور [[ائمه]](ع) بوده؛ چنانچه [[امام باقر]](ع) میفرمودند: هر کس گفته خود {احادیثی که شنیده} را به ما نشان دهد، سلامت میماند.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۲۷، ص۱۳۰، باب ۱۰، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۰۹ ه. ق.</ref> این عمل به دلیل وجود افراد سودجو و شیادی بود که مطالبی را به اسم [[اسلام]] و در قالب سخنان [[پیامبر]] و معصومین به مردم میگفتند؛لذا بحث عرضه روایات و نوشتهها بر معصومین و علمای بزرگ پیش آمد. | '''عرضه [[حدیث]]''' یعنی نوشتهها یا گفتارهایی که به عنوان کلام پیامبر یا امام، در بین مردم وجود داشته است، به [[امام معصوم]] یا [[علما]] عرضه میشد، تا از درستی آن مطمئن شوند. یکی از شیوهها برای تشخیص درستی یا نادرستی روایات این عمل بوده است. عرضه حدیث به دستور [[ائمه]](ع) بوده؛ چنانچه [[امام باقر]](ع) میفرمودند: هر کس گفته خود {احادیثی که شنیده} را به ما نشان دهد، سلامت میماند.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۲۷، ص۱۳۰، باب ۱۰، قم، مؤسسه آل البیت، ۱۴۰۹ ه. ق.</ref> این عمل به دلیل وجود افراد سودجو و شیادی بود که مطالبی را به اسم [[اسلام]] و در قالب سخنان [[پیامبر]] و معصومین به مردم میگفتند؛لذا بحث عرضه روایات و نوشتهها بر معصومین و علمای بزرگ پیش آمد. | ||
== پیدایش عرضه حدیث == | ==پیدایش عرضه حدیث== | ||
عرضه حدیث توسط افراد مختلف به یکایک ائمه در تاریخ ثبت شده است؛ | عرضه حدیث توسط افراد مختلف به یکایک ائمه در تاریخ ثبت شده است؛ | ||
* عرضه بر [[امیرالمؤمنین]](ع): یکی از [[صحابه]] پیامبر(ص) به نام ابو الطفیل عامر بن واثله روایات و نوشتههایش را بر امیرالمؤمنین(ع) نشان داد و آن حضرت درستی آنها را تأیید کرد.<ref>کشی، محمد، رجال الکشی، ص۹۴، مشهد، دانشگاه.</ref> | *عرضه بر [[امیرالمؤمنین]](ع): یکی از [[صحابه]] پیامبر(ص) به نام ابو الطفیل عامر بن واثله روایات و نوشتههایش را بر امیرالمؤمنین(ع) نشان داد و آن حضرت درستی آنها را تأیید کرد.<ref>کشی، محمد، رجال الکشی، ص۹۴، مشهد، دانشگاه.</ref> | ||
* عرضه بر [[امام کاظم]](ع): اسحاق بن عمار روایاتی را که به [[امام صادق]](ع) منسوب بود جمعآوری کرده و پیش امام کاظم(ع) آورد و آن حضرت علاوه بر درستی آن، توضیح بیشتری را در مورد روایات دادند.<ref>کلینی، محمد، کافی، ج۵، ص۴۲۸، حدیث ۱۰، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ ه. ش.</ref> | *عرضه بر [[امام کاظم]](ع): اسحاق بن عمار روایاتی را که به [[امام صادق]](ع) منسوب بود جمعآوری کرده و پیش امام کاظم(ع) آورد و آن حضرت علاوه بر درستی آن، توضیح بیشتری را در مورد روایات دادند.<ref>کلینی، محمد، کافی، ج۵، ص۴۲۸، حدیث ۱۰، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ ه. ش.</ref> | ||
* عرضه بر [[امام عصر]] توسط [[نواب]]: در عصر [[غیبت صغری]] از طریق نائبان خاص امام عصر، احادیث به آن حضرت نشان داده میشد و درستی یا نادرستی آن مورد تأیید ایشان قرار میگرفت.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۴۳، حدیث ۱، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ه. ق.</ref> | *عرضه بر [[امام عصر]] توسط [[نواب]]: در عصر [[غیبت صغری]] از طریق نائبان خاص امام عصر، احادیث به آن حضرت نشان داده میشد و درستی یا نادرستی آن مورد تأیید ایشان قرار میگرفت.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۴۳، حدیث ۱، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ ه. ق.</ref> | ||
* عصر غیبت کبری؛ در این دوره نیز این شیوه استمرار داشت. حسین بن روح نوبختی نائب سوم امام عصر نوشتههایی را برای علمای قم میفرستاد و علما در دوران غیبت کبری با توجه به شناخت روایت صحت روایت را تایید میکردند.<ref>شیخ طوسی، محمد، الغیبه الطوسی، ص۳۹۰، قم، مؤسسه معارف اسلامی، ۱۴۱۱ ه. ق.</ref> | *عصر غیبت کبری؛ در این دوره نیز این شیوه استمرار داشت. حسین بن روح نوبختی نائب سوم امام عصر نوشتههایی را برای علمای قم میفرستاد و علما در دوران غیبت کبری با توجه به شناخت روایت صحت روایت را تایید میکردند.<ref>شیخ طوسی، محمد، الغیبه الطوسی، ص۳۹۰، قم، مؤسسه معارف اسلامی، ۱۴۱۱ ه. ق.</ref> | ||
راهکار دیگر برای حفظ احادیث، پایهگذاری اجازه حدیث بود. علمای بزرگ پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه میدادند تا روایاتی که از استادشان شنیدهاند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث میشد که سلسله اسناد روایت محفوظ بماند و هنگام نقل روایت اینگونه بیان میشد که از استادم شنیدم که او نیز از فلان تا میرسید به معصوم. اجازه حدیث فقط به افراد صلاحیتدار علمی و دینی داده میشد؛لذا این روش، جلوی انحرافها و سوء استفادهها را میگرفت.<ref>فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ش ۱۱، بهار ۱۳۷۸ ه. ش، نویسنده مقاله: ابو الفضل حافظیان، ص۱۳۳.</ref> | راهکار دیگر برای حفظ احادیث، پایهگذاری اجازه حدیث بود. علمای بزرگ پس از تربیت شاگردان برجسته و با تقوا به آنها اجازه میدادند تا روایاتی که از استادشان شنیدهاند را برای دیگران نقل کنند. این کار نیز باعث میشد که سلسله اسناد روایت محفوظ بماند و هنگام نقل روایت اینگونه بیان میشد که از استادم شنیدم که او نیز از فلان تا میرسید به معصوم. اجازه حدیث فقط به افراد صلاحیتدار علمی و دینی داده میشد؛لذا این روش، جلوی انحرافها و سوء استفادهها را میگرفت.<ref>فصلنامه علمی تخصصی علوم حدیث، ش ۱۱، بهار ۱۳۷۸ ه. ش، نویسنده مقاله: ابو الفضل حافظیان، ص۱۳۳.</ref> | ||
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
==مطالعه بیشتر == | <nowiki>==مطالعه بیشتر ==</nowiki> | ||
* رجال العلامه، حسن بن یوسف معروف به علامه. | *جامع الرواه، محمد بن علی اردبیلی، قم، مکتبه مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ ه. ق. | ||
*رجال العلامه، حسن بن یوسف معروف به علامه. | |||
{{پایان مطالعه بیشتر}} | {{پایان مطالعه بیشتر}} | ||
== منابع == | ==منابع== | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه |