کلمات فرج: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
جز (اصلاح ارقام)
 
(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{ویرایش}}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
کلمات فرج که موقع تلقین خوانده می‌شود، چیست؟
کلمات فرج چیست و چه زمان خوانده می‌شود؟
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
'''كلمات‏ فَرَج‏'''، دعایی است که برای مواردی مانند تلقین شخصی که در حالت احتضار است<ref>کلینی، الكافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۲۲.</ref> و قنوت نماز<ref name=":0">کفعمی، المصباح (جنة الأمان الواقية)، ص۱۷.</ref> سفارش شده است. کلینی از محدثان بزرگ شیعه، متن کلمات فرج را از امام باقر(ع) چنین نقل کرده است:
'''کلمات فَرَج‏''' (کلماتی برای از بین بردن غم)، دعایی است که برای [[قنوت نماز]]<ref name=":0">کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح (جنة الأمان الواقیة)، قم، دار الرضی(زاهدیچاپ دوم، ۱۴۰۵ق، ص۱۷.</ref> و [[تلقین]] شخص در حال احتضار<ref name=":1">کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۲۲.</ref> سفارش شده است. [[کلینی]] از محدثان شیعه در [[قرن چهارم]]، متن کلمات فرج را از [[امام باقر(ع)]] چنین نقل کرده است:
{{نقل قول|
{{متن عربی|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْحَلِيمُ الْكَرِيمُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْأَرَضِينَ السَّبْعِ وَ مَا فِيهِنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَّ وَ مَا تَحْتَهُنَّ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ‏ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِين‏}}<ref>کلینی، الكافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۲۲.</ref>


{{ عربی بزرگ|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْحَلِیمُ الْکَرِیمُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ سُبْحَانَ اللَّهِ رَبِّ السَّمَاوَاتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْأَرَضِینَ السَّبْعِ وَ مَا فِیهِنَّ وَ مَا بَیْنَهُنَّ وَ مَا تَحْتَهُنَّ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِین<ref name=":1"/>


معبودی جز خدا نیست، خدای بردبار کریم، معبودی جز خدا نیست خدای برتر بزرگ، منزّه است خدا، پروردگار آسمان‌های هفتگانه و زمین‌های هفتگانه و آنچه در آن‌ها و بین آن‌ها و زیر آن‌هاست و پروردگار عرش بزرگ و خدا را ستایش پروردگار جهانیان و درود بر محمّد و خاندان پاکش}}
|ترجمه= معبودی جز خداوند بردبار و بخشنده نیست. معبودی جز خدای برتر بزرگ نیست، منزّه است خدا، پروردگار آسمان‌های هفت‌گانه و زمین‌های هفت‌گانه و آنچه در آن‌ها و بین آن‌ها و زیر آن‌هاست و پروردگار عرش بزرگ. ستایش پروردگار جهانیان را.}}


این دعا با کمی تغییرات در منابع دیگر نیز ذکر شده است.<ref>شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۳۱.</ref>
این دعا با کمی تغییرات در منابع دیگر نیز ذکر شده است.<ref>شیخ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۳۱.</ref>


یکی از [[انواع تلقین|موارد تلقین]] برای فردی است که در حالت احتضار است.<ref>ر.ک: [[انواع تلقین]]</ref> در روایات سفارش شده بر بالین این فرد، کلمات فرج خوانده شود.‏<ref>مجلسی، زاد المعاد، ۱۴۲۳ق، ص۳۳۴.</ref> همچنین برای تلقین فرد فوت شده نیز سفارش شده از کلمات فرج استفاده شود.<ref>مجلسی، روضة المتقين في شرح من لا يحضره الفقيه، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۳۴۴.</ref>
در روایات سفارش شده بر بالین فردی که در حالت احتضار است، کلمات فرج خوانده شود. ‏<ref>مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، زاد المعاد، بیروت، موسسة الأعلمی للمطبوعات‏، ۱۴۲۳ق، ص۳۳۴.</ref> همچنین برای [[تلقین میت|تلقین]] فرد فوت شده نیز سفارش شده از کلمات فرج استفاده شود.<ref>مجلسی، محمدتقی بن مقصودعلی، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، قم، مؤسسه فرهنگی اسلامی کوشانبور، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۳۳۷.</ref>


ابوحمز ثمالی از امام باقر(ع) نقل کرده که در قنوت نماز جمعه کلمات فرج خوانده شود.<ref>شیخ طوسی، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۶۵.</ref> همچنین به خواندن این دعا در قنوت همه نمازها، توصیه شده است.<ref name=":0" />
[[ابوحمزه ثمالی]] از [[امام باقر(ع)]] نقل کرده که در قنوت [[نماز جمعه]]، کلمات فرج خوانده شود.<ref>طوسی، محمد بن الحسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، بیروت، مؤسسه فقه الشیعه، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۶۵.</ref> همچنین به خواندن این دعا در قنوت همه نمازها، توصیه شده است.<ref name=":0"/>
 
[[پیامبر اسلام]] به امام علی(ع) آموخت که برای بخشیده شدن، کلمات فرج را بگوید. ‏<ref>ابن‌أبی‌جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۱۰۴.</ref> همچنین توصیه شده که در زمان گرفتاری و مشکلات، این دعا خوانده شود.<ref>طوسی، محمد بن الحسن، الأمالی، قم، دار الثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ص۶۲۲.</ref>


پیامبر به امام علی(ع) آموخت که برای بخشیده شدن، کلمات فرج را بگوید.‏<ref>ابن‌أبی‌جمهور، عوالي اللئالي العزيزية في الأحاديث الدينية، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۱۰۴.</ref> همچنین توصیه شده که در زمان گرفتاری و مشکلات، این دعا خوانده شود.<ref>طوسی، الأمالي، ۱۴۱۴ق، ص۶۲۲.</ref>
== منابع ==
== منابع ==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
خط ۲۸: خط ۲۷:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه =
  | شناسه =-
  | تیترها =
  | تیترها =-
  | ویرایش =
  | ویرایش =شد
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی =شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی =
  | بازبینی =شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت =
  | اولویت =ب
  | کیفیت =
  | کیفیت =ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۲۴

سؤال

کلمات فرج چیست و چه زمان خوانده می‌شود؟

کلمات فَرَج‏ (کلماتی برای از بین بردن غم)، دعایی است که برای قنوت نماز[۱] و تلقین شخص در حال احتضار[۲] سفارش شده است. کلینی از محدثان شیعه در قرن چهارم، متن کلمات فرج را از امام باقر(ع) چنین نقل کرده است:

این دعا با کمی تغییرات در منابع دیگر نیز ذکر شده است.[۳]

در روایات سفارش شده بر بالین فردی که در حالت احتضار است، کلمات فرج خوانده شود. ‏[۴] همچنین برای تلقین فرد فوت شده نیز سفارش شده از کلمات فرج استفاده شود.[۵]

ابوحمزه ثمالی از امام باقر(ع) نقل کرده که در قنوت نماز جمعه، کلمات فرج خوانده شود.[۶] همچنین به خواندن این دعا در قنوت همه نمازها، توصیه شده است.[۱]

پیامبر اسلام به امام علی(ع) آموخت که برای بخشیده شدن، کلمات فرج را بگوید. ‏[۷] همچنین توصیه شده که در زمان گرفتاری و مشکلات، این دعا خوانده شود.[۸]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح (جنة الأمان الواقیة)، قم، دار الرضی(زاهدی)، چاپ دوم، ۱۴۰۵ق، ص۱۷.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۱۲۲.
  3. شیخ صدوق، محمد بن علی، من لا یحضره الفقیه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۱۳۱.
  4. مجلسی، محمد باقر بن محمد تقی، زاد المعاد، بیروت، موسسة الأعلمی للمطبوعات‏، ۱۴۲۳ق، ص۳۳۴.
  5. مجلسی، محمدتقی بن مقصودعلی، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، قم، مؤسسه فرهنگی اسلامی کوشانبور، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق، ج۱، ص۳۳۷.
  6. طوسی، محمد بن الحسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، بیروت، مؤسسه فقه الشیعه، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۶۵.
  7. ابن‌أبی‌جمهور، عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، قم، دار سید الشهداء للنشر، چاپ اول، ۱۴۰۵ق، ج۱، ص۱۰۴.
  8. طوسی، محمد بن الحسن، الأمالی، قم، دار الثقافه، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ص۶۲۲.