تغییر ضمیر در دعا: تفاوت میان نسخه‌ها
(جایگزینی متن - 'مثلاً' به 'مثلا') |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| (۱۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آیا | آیا می‌توان در ادعیه به جای ضمیر مفرد از ضمیر جمع استفاده کرد؟ مثلا «ثبت قلبی» را «ثبت قلوبنا» بگوییم؟ آیا این بدعت است؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''تغییر ضمیر در دعا''' اگر به قصد وارد کردن چیزی جدید در متن دینی دعا باشد نوعی بدعت شمرده شده است. روایاتی از ائمه اطهار(ع) نقل شده است که در آن معصوم(ع) از تغییر جزئی در متن دعا نهی کرده است. سیره علمای شیعه در بیان روایات و ادعیه معصومان(ع) چنین بوده که، مطابق کتاب‌های روایی معتبر شیعه، عین متن روایت دعا را بیان کنند. آنان در نقل متن دعا نیز در صورتی که روایت متفاوت دیگری از آن دعا وجود داشته باشد، این تفاوت‌ها را بیان و به منبع آن ارجاع می‌داده‌اند. | |||
== | == اختراع دعا == | ||
در روایتی از [[معصوم(ع)]] اختراع و ساختن دعا نهی شده است. در کتاب [[کافی]] روایتی با این مضمون نقل شده است: {{متن عربی|دخلت علی أبی عبدالله(ع) فقلت: جعلت فداک إنی اخترعت دعاء قال: دعنی من اختراعک|ترجمه=بر امام صادق(ع) وارد شدم و گفتم فدایتان شوم من از پیش خود دعایی اختراع کرده‌ام؛ حضرت فرمود رها کن مرا از اختراع خود.}}<ref>محمد بن یعقوب الکلینی، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۳، ص۴۷۶، ح۱.</ref>. سپس [[امام صادق(ع)]] به راوی حدیث، دعایی آموزش می‌دهد. | |||
برخی عالمان شیعه با تکیه بر این روایت، ساختن ادعیه و اذکار و استفاده از آنها به جای ادعیه و اذکار مأثور (نقل شده از معصوم) را، از سوی برخی گروه‌های مذهبی، مذمت کرده‌اند. [[میرزا حبیب الله هاشمی خویی]]،شارح [[نهج البلاغه]] و [[فقیه شیعه]] در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری، استفاده [[صوفیه]] از ادعیه، اوراد و اذکار غیر مأثور را نقد کرده است.<ref>هاشمی خوئی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، تهران، مکتبة الاسلامیة، ج ۱۳، ص ۳۸۱.</ref> | |||
== تغییر در دعا == | == تغییر در دعا == | ||
در روایاتی دیگر، تغییر در [[دعای مأثور]] نیز از سوی معصوم(ع) نهی شده است. [[عبدالله بن سنان]] از امام جعفر صادق(ع) نقل کرده است که فرمود: «شبهاتی به شما خواهد رسید، پس بدون راهنما و پیشوای هدایت کننده، خواهید ماند و در آن شبهه نجات نمی‌یابید مگر کسی که دعای غریق را بخواند، گفتم دعای غریق چگونه است؟ فرمود می‌گویی: {{متن عربی|یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ}} گفتم {{متن عربی|یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْاَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ}} حضرت فرمود به درستی که خداوند عزوجل مقلب قلوب و ابصار است، اما چنان‌که من می‌گویم بگو، {{متن عربی|یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ}}<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، قم، مکتبة الاسلامیة، ص ۳۵۲، ح ۴۹.</ref> | |||
این رویکرد موجب شده است تا عالمان شیعه نسبت به تغییر در متن ادعیه مأثور حساسیت نشان دهند و از آن منع کنند. [[شیخ عباس قمی]]، در [[کتاب مفاتیح‌الجنان|مفاتیح‌الجنان]] بعد از نقل [[زیارت وارث]] می‌گوید: «این زیارت، معروف به زیارت وارث است و مأخذ آن کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی است که از کتب معتبر و معروف نزد علما است و من این زیارت را بلاواسطه از همان کتاب شریف نقل کردم؛ آخر زیارت شهدا همین بود که ذکر شد {{متن عربی|فَیا لَیتَنی کنْتُ مَعَکم فَأفُوزَ مَعَکم}} پس بخشی که برخی بعد از این ذکر کرده‌اند {{متن عربی|فِي اَلْجِنَانِ مَعَ اَلنَّبِيِّينَ وَ اَلصِّدِّيقِينَ وَ اَلشُّهَدَاءِ وَ اَلصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقاً اَلسَّلاَمُ عَلَى مَنْ كَانَ فِي اَلْحَائِرِ مِنْكُمْ وَ عَلَى مَنْ لَمْ يَكُنْ فِي اَلْحَائِرِ مَعَكُمْ}} تمامی اینها زیادی است.<ref>قمی، عباس بن محمدرضا، مفاتیح الجنان، تهران، انتشارات جاویدان، ص ۸۵۴–۸۵۹.</ref> | |||
{{ | |||
{{ | |||
در ادامه، شیخ عباس قمی به نقل از استاد خود در کتاب [[ لؤلؤ و مرجان]] اضافه می‌کند که این کلمات که متضمن چند [[دروغ]] واضح است علاوه بر جسارت، ارتکاب بر بدعت و افزودن بر فرموده امام معصوم(ع) است و چنان شایع و متعارف شده که چند هزار مرتبه در شب و روز در حضور مرقد ابی عبدالله الحسین(ع) و محضر ملائکه مقربین و مطاف انبیا و مرسلین(ع) به آواز بلند خوانده می‌شود و احدی بر ایشان ایراد نمی‌کند و از گفتن این دروغ و ارتکاب این معصیت نهی نمی‌نمایند.<ref>قمی، عباس بن محمدرضا، مفاتیح الجنان، تهران، انتشارات جاویدان، ص ۸۵۴–۸۵۹.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = حدیث | |||
| شاخه فرعی۱ = دعا | |||
| شاخه فرعی۲ = | |||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = شد | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = شد | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = شد | | نمایه = شد | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی نویسنده = | ||
| ارزیابی کمی =شد | |||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:فهم حدیث]] | [[رده:فهم حدیث]] | ||
[[رده:دعا]] | [[رده:دعا]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۲
آیا می‌توان در ادعیه به جای ضمیر مفرد از ضمیر جمع استفاده کرد؟ مثلا «ثبت قلبی» را «ثبت قلوبنا» بگوییم؟ آیا این بدعت است؟
تغییر ضمیر در دعا اگر به قصد وارد کردن چیزی جدید در متن دینی دعا باشد نوعی بدعت شمرده شده است. روایاتی از ائمه اطهار(ع) نقل شده است که در آن معصوم(ع) از تغییر جزئی در متن دعا نهی کرده است. سیره علمای شیعه در بیان روایات و ادعیه معصومان(ع) چنین بوده که، مطابق کتاب‌های روایی معتبر شیعه، عین متن روایت دعا را بیان کنند. آنان در نقل متن دعا نیز در صورتی که روایت متفاوت دیگری از آن دعا وجود داشته باشد، این تفاوت‌ها را بیان و به منبع آن ارجاع می‌داده‌اند.
اختراع دعا
در روایتی از معصوم(ع) اختراع و ساختن دعا نهی شده است. در کتاب کافی روایتی با این مضمون نقل شده است: «دخلت علی أبی عبدالله(ع) فقلت: جعلت فداک إنی اخترعت دعاء قال: دعنی من اختراعک؛ بر امام صادق(ع) وارد شدم و گفتم فدایتان شوم من از پیش خود دعایی اختراع کرده‌ام؛ حضرت فرمود رها کن مرا از اختراع خود.»[۱]. سپس امام صادق(ع) به راوی حدیث، دعایی آموزش می‌دهد.
برخی عالمان شیعه با تکیه بر این روایت، ساختن ادعیه و اذکار و استفاده از آنها به جای ادعیه و اذکار مأثور (نقل شده از معصوم) را، از سوی برخی گروه‌های مذهبی، مذمت کرده‌اند. میرزا حبیب الله هاشمی خویی،شارح نهج البلاغه و فقیه شیعه در قرن سیزدهم و چهاردهم قمری، استفاده صوفیه از ادعیه، اوراد و اذکار غیر مأثور را نقد کرده است.[۲]
تغییر در دعا
در روایاتی دیگر، تغییر در دعای مأثور نیز از سوی معصوم(ع) نهی شده است. عبدالله بن سنان از امام جعفر صادق(ع) نقل کرده است که فرمود: «شبهاتی به شما خواهد رسید، پس بدون راهنما و پیشوای هدایت کننده، خواهید ماند و در آن شبهه نجات نمی‌یابید مگر کسی که دعای غریق را بخواند، گفتم دعای غریق چگونه است؟ فرمود می‌گویی: «یَا اللَّهُ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ» گفتم «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْاَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ» حضرت فرمود به درستی که خداوند عزوجل مقلب قلوب و ابصار است، اما چنان‌که من می‌گویم بگو، «یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَی دِینِکَ»[۳]
این رویکرد موجب شده است تا عالمان شیعه نسبت به تغییر در متن ادعیه مأثور حساسیت نشان دهند و از آن منع کنند. شیخ عباس قمی، در مفاتیح‌الجنان بعد از نقل زیارت وارث می‌گوید: «این زیارت، معروف به زیارت وارث است و مأخذ آن کتاب مصباح المتهجد شیخ طوسی است که از کتب معتبر و معروف نزد علما است و من این زیارت را بلاواسطه از همان کتاب شریف نقل کردم؛ آخر زیارت شهدا همین بود که ذکر شد «فَیا لَیتَنی کنْتُ مَعَکم فَأفُوزَ مَعَکم» پس بخشی که برخی بعد از این ذکر کرده‌اند «فِي اَلْجِنَانِ مَعَ اَلنَّبِيِّينَ وَ اَلصِّدِّيقِينَ وَ اَلشُّهَدَاءِ وَ اَلصَّالِحِينَ وَ حَسُنَ أُولَئِكَ رَفِيقاً اَلسَّلاَمُ عَلَى مَنْ كَانَ فِي اَلْحَائِرِ مِنْكُمْ وَ عَلَى مَنْ لَمْ يَكُنْ فِي اَلْحَائِرِ مَعَكُمْ» تمامی اینها زیادی است.[۴]
در ادامه، شیخ عباس قمی به نقل از استاد خود در کتاب لؤلؤ و مرجان اضافه می‌کند که این کلمات که متضمن چند دروغ واضح است علاوه بر جسارت، ارتکاب بر بدعت و افزودن بر فرموده امام معصوم(ع) است و چنان شایع و متعارف شده که چند هزار مرتبه در شب و روز در حضور مرقد ابی عبدالله الحسین(ع) و محضر ملائکه مقربین و مطاف انبیا و مرسلین(ع) به آواز بلند خوانده می‌شود و احدی بر ایشان ایراد نمی‌کند و از گفتن این دروغ و ارتکاب این معصیت نهی نمی‌نمایند.[۵]
منابع
- ↑ محمد بن یعقوب الکلینی، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۳، ص۴۷۶، ح۱.
- ↑ هاشمی خوئی، حبیب الله، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغه، تهران، مکتبة الاسلامیة، ج ۱۳، ص ۳۸۱.
- ↑ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، قم، مکتبة الاسلامیة، ص ۳۵۲، ح ۴۹.
- ↑ قمی، عباس بن محمدرضا، مفاتیح الجنان، تهران، انتشارات جاویدان، ص ۸۵۴–۸۵۹.
- ↑ قمی، عباس بن محمدرضا، مفاتیح الجنان، تهران، انتشارات جاویدان، ص ۸۵۴–۸۵۹.