پرش به محتوا

پیامبر بودن حضرت خضر: تفاوت میان نسخه‌ها

A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
Fabbasi (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
{{در دست ویرایش|کاربر=A.rezapour }}
{{شروع متن}}
{{شروع متن}}
{{سوال}}
{{سوال}}
خط ۵: خط ۴:
{{پایان سوال}}
{{پایان سوال}}
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
اکثریت قاطع مفسران شیعه و سنی که داستان خضر را نقل نموده‌اند قائل به نبوت حضرت خضر هستند.
'''پیامبر بودن حضرت خضر''' مورد اختلاف عالمان اسلامی است. در قرآن کریم، از [[حضرت خضر]] نامی به میان نیامده است. ولی در داستان سفر [[موسی(ع)]] و بنده‌ای از بندگان خداوند، اکثر مفسران آن بنده را خضر می‌دانند.


قرطبی که از مفسران  [[اهل‌سنت]] می‌باشد، در ذیل آیه {{قرآن|فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَيْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْما|ترجمه=بنده‌‏اى از بندگان ما را يافتند كه از جانب خود به او رحمتى عطا كرده و از نزد خود بدو دانشى آموخته بوديم‏.|سوره=کهف[۱۸]|آیه=۶۵}} چنین می‌گوید: "بنا بر قول اکثریت و بر طبق احادیث قطعی، مراد از عبد در آیه شریفه همان حضرت "[[خضر]]" است."<ref>قرطبی، محمد بن احمد الانصاری، جامع احکام القرآن، بیروت، مؤسسه تاریخ عربی، ۱۴۰۵، ج۱۱، ص۱۶.</ref>
* برخی از اندیشمندان اسلامی بر این باورند که حضرت خضر یکی از انبیای الهی است.
* برخی معتقدند هیچ دلیل قرآنی و روایی مبنی بر نبی بودن خضر وجود ندارد و علم لدنی او به سبب آن بود که خضر طبق گفته قرآن بنده صالح خداوند بود.
* برخی روایات اسلامی، خضر را از علمای الهی دانسته‌اند.
* برخی نیز خضر را یکی از یاران ذوالقرنین دانسته‌اند که خود ذوالقرنین پیامبر نبود و یارانش نیز پیامبر نیستند.


در [[مجمع‌البیان]] نیز ذیل این آیه چنین آمده‌ است: "موسی و جوان همراه او به بنده‌ای از بندگان خدا رسیدند که بر صخره‌ای نشسته بود و بر آن نماز می‌گزارد و او "خضر" بود. [[وقتی حضرت موسی]] بر او سلام کرد، در جواب گفت: و علیک السلام ای پیامبر بنی اسرائیل. موسی از او سؤال کرد که از کجا می‌دانی من کیستم؟ چه کسی به تو خبر داده که من پیامبرم؟ خضر در جواب موسی گفت: آن کسی که تو را نزد من راهنمایی نموده‌ است".<ref>طبرسی، ابی علی الفضل بن الحسن، مجمع البیان، بیروت، دارالمعرفه، ج۶، ص۷۴۶–۷۴۵.</ref>
== شخصیت‌شناسی خضر ==
درباره شخصیت و مقام خضر بین دانشمندان اسلامی اختلاف است.<ref>ذوقی هریس، محمد، و حسین هنرخواه، «تحلیل شخصیت و جایگاه خضر از منظر قرآن و روایات»، معرفت کلامی، سال دوازدهم، پاییز و زمستان ۱۴۰۰، شماره ۲، ص۱۱۲.</ref> در قرآن کریم، از حضرت خضر نامی به میان نیامده است. ولی در آیات ۶۵ تا ۸۲ سوره کهف داستان اسرارآمیز درباره موسی و بنده‌ای از بندگان خداوند حکایت می‌کند که بیشتر مفسران معتقدند این «بنده خدا»، خضر بوده است.
<ref>طبرى، محمد بن جرير، جامع البيان فى تفسير القرآن، بیروت، دار المعرفه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق، ج۱۵، ص۱۷۹.</ref>
<ref>طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان في تفسير القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۷۴۵.</ref>
<ref>ثعلبى، احمد بن محمد، الكشف و البيان المعروف تفسير الثعلبي، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ۱۴۲۲ق، ج۶، ص۱۸۲.</ref>
<ref>قرطبی، محمد بن احمد الانصاری، جامع احکام القرآن، بیروت، مؤسسه تاریخ عربی، ۱۴۰۵، ج۱۱، ص۱۶.</ref>


سپس اقوال آن‌هایی که حضرت خضر را از جنس بشر نمی‌دانند، نقل کرده، ولی به قول آن‌ها اعتنا نمی‌کند و نظر اکثریت که او را پیامبر و از جنس بشر می‌دانند را تصدیق می‌کند، و معنای رحمت را در آیه شریفه نبوت می‌داند و علم در آیه شریفه را «علم غیب» معنی می‌کند، که خداوند در اختیار رسولان خودش قرار می‌دهد؛ که این مطلب را [[ابن عباس]] نیز نقل نموده‌ است.
=== خضر بنده‌ای از بندگان خدا همراه با رحمت و علم الهی===
قرآن کریم همراه حضرت موسی را بنده‌ای از بندگان الهی دانسته است که خدا به او رحمت و علم داده است: {{قرآن| فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَيْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً|سوره=کهف|آیه=۶۵}}
«علم» نیز مانند «رحمت»، علمی است که غیر خدا در آن دخالتی ندارد و از راه اکتساب و استدلال به دست نمی‌آید. دلیل بر این مطلب جمله {{قرآن| مِنْ لَدُنَّا }} است که می‌رساند مختص به اولیای الهی است و از آخر آیات استفاده می‌شود که مقصود از آن، علم به تأویل حوادث است. <ref>طباطبايى، محمدحسين، الميزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۴۷۴.</ref>


علامه طباطبایی می‌فرماید: " آن جناب، پیغمبر مرسلی بوده که خدا به سوی قومش مبعوث فرموده بود و او مردم خود را به سوی توحید و قبول رسالت انبیاء و فرستادگان خدا و کتاب‌های او دعوت می‌کرده است.<ref>طبرسی، ابی علی الفضل بن الحسن، مجمع البیان، بیروت، دارالمعرفه، ج۶، ص۴۸۹–۴۸۸.</ref> درباره علم در آیه می‌فرماید که این «علم» نیز مانند «رحمت»، علمی است که غیر خدا در آن دخالتی ندارد، و از راه اکتساب و استدلال به دست نمی‌آید. دلیل بر این مطلب جمله «من لدنّا» است که می‌رساند منظور از آن علم «علم لدنی» و غیر اکتسابی و مختص به اولیا است و از آخر آیات استفاده می‌شود که مقصود از آن، علم به تأویل حوادث است.<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان، ترجمه علی حجتی کرمانی، قم، جامعه مدرسین، ج۱۳، ص۴۷۴.</ref>
=== خضر پیامبری الهی ===
برخی روایات اسلامی، خضر پيامبری دانسته است که حقّ تعالى او را به سوى قومش فرستاد، وى ايشان را به توحيد، اقرار به فرستادگان الهی و كتب آسمانى دعوت نمود، از نشانه‏‌ها و معجزات آن حضرت اين بود كه هيچ گاه بالاى چوب خشك يا زمين ساده بى‏‌گياهى نمى‏‌نشست مگر آن كه بلافاصله آن چوب يا خاك سبز مى‏‌شد و به خاطر همين او را خضر ناميدند.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، علل الشرائع، ترجمه: محمد جواد ذهنى تهرانى، قم، انتشارات مومنین، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۱۹.</ref> روایات دیگری نیز خضر را پیامبر الهی دانسته‌اند. <ref>ديلمى، حسن بن محمد، إرشاد القلوب، ترجمه: عبد الحسین رضايى، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۶۴.</ref>


اما آن‌هایی که حضرت خضر را پیامبر نمی‌دانند، می‌گویند: او بنده‌ای از بندگان خداوند است که خداوند علمی را در اختیار او گذاشته و او از افرادی مانند «آصف بن برخیا» و «ذوالقرنین» می‌باشد. از جمله این افراد «[[فخر رازی]]» می‌باشد؛ در بعضی از روایات آمده‌ است که خضر و [[ذوالقرنین]] دو مرد عالم بودند نه پیغمبر.
=== خضر عالمی الهی ===
روایاتی در نقل داستان حضرت موسی و بنده صالح الهی، از وی به عنوان عالم نام برده‌اند. <ref>صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات في فضائل آل محمّد صلّى الله عليهم، قم، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، جزء، پنجم، باب ششم، ص۲۲۹، حدیث۱ و۲.</ref> یکی از پرسش‌ها هم همین است که چرا حضرت موسی پیامبر از فردی که پیامبر نبود، دانش آموخت و علما این را دلیل بر نقص حضرت موسی نمی‌دانند؛ زیرا این هم دستور الهی بود که خدا داده بود. <ref>مفيد، محمد بن محمد، المسائل العكبريه، قم، المؤتمر العالمي لألفيه الشيخ المفيد، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ص۳۴.</ref>
برخی از مفسران نیز تصریح کرده‌اند که فردی ملاقات کننده با  حضرت موسی عالمی به نام خضر بود.<ref>ابن ‏ابى‌‏حاتم، عبدالرحمن بن محمد، تفسير القرآن العظيم، عربستان - رياض، مكتبه نزار مصطفى الباز، چاپ سوم، ۱۴۱۹ق، ج۷، ص۲۳۷۷.</ref>


=== خضر از یاران ذوالقرنین ===
ذو القرنين بنده صالحى بود كه خداى تعالى او را حجّتى بر عبادش قرار داد، امّا او پيامبر نبود، خداوند او را در زمين قدرت داد و از هر چيزى بدو سببى داد؛ خضر یکی از یاران ذوالقرنین بود که موفق شد از آب حیات بنوشد و عمر طولانی داشته باشد.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، كمال الدين، ترجمه: منصور پهلوان، قم، دار الحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۸۳.</ref>


{{مطالعه بیشتر}}
{{مطالعه بیشتر}}


==مطالعه بیشتر==
== جستارهای وابسته ==
۱. تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، ج۱۲، ذیل آیه.
* [[داستان حضرت موسی(ع) و خضر]]


۲. احسن الحدیث، علی اکبر قرشی، ج۶، ذیل آیه.
== منابع ==
 
 
==منابع==
{{پانویس|۲}}
{{پانویس|۲}}
{{شاخه
{{شاخه
خط ۳۵: خط ۴۶:
}}
}}
{{تکمیل مقاله
{{تکمیل مقاله
  | شناسه = -
  | شناسه = شد
  | تیترها = -
  | تیترها = شد
  | ویرایش = شد
  | ویرایش = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =شد
  | ارجاعات =
  | ارجاعات =
  | بازبینی نویسنده =  
  | بازبینی نویسنده =
  | بازبینی =
  | بازبینی =
  | تکمیل =
  | تکمیل =
  | اولویت = ج
  | اولویت = ج
  | کیفیت = ج
  | کیفیت = ب
}}
}}
{{پایان متن}}
{{پایان متن}}
<references />
{{پانویس}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۵۱

سؤال

آیا حضرت خضر پیامبر بود؟

پیامبر بودن حضرت خضر مورد اختلاف عالمان اسلامی است. در قرآن کریم، از حضرت خضر نامی به میان نیامده است. ولی در داستان سفر موسی(ع) و بنده‌ای از بندگان خداوند، اکثر مفسران آن بنده را خضر می‌دانند.

  • برخی از اندیشمندان اسلامی بر این باورند که حضرت خضر یکی از انبیای الهی است.
  • برخی معتقدند هیچ دلیل قرآنی و روایی مبنی بر نبی بودن خضر وجود ندارد و علم لدنی او به سبب آن بود که خضر طبق گفته قرآن بنده صالح خداوند بود.
  • برخی روایات اسلامی، خضر را از علمای الهی دانسته‌اند.
  • برخی نیز خضر را یکی از یاران ذوالقرنین دانسته‌اند که خود ذوالقرنین پیامبر نبود و یارانش نیز پیامبر نیستند.

شخصیت‌شناسی خضر

درباره شخصیت و مقام خضر بین دانشمندان اسلامی اختلاف است.[۱] در قرآن کریم، از حضرت خضر نامی به میان نیامده است. ولی در آیات ۶۵ تا ۸۲ سوره کهف داستان اسرارآمیز درباره موسی و بنده‌ای از بندگان خداوند حکایت می‌کند که بیشتر مفسران معتقدند این «بنده خدا»، خضر بوده است. [۲] [۳] [۴] [۵]

خضر بنده‌ای از بندگان خدا همراه با رحمت و علم الهی

قرآن کریم همراه حضرت موسی را بنده‌ای از بندگان الهی دانسته است که خدا به او رحمت و علم داده است: ﴿فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَيْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً(کهف:۶۵) «علم» نیز مانند «رحمت»، علمی است که غیر خدا در آن دخالتی ندارد و از راه اکتساب و استدلال به دست نمی‌آید. دلیل بر این مطلب جمله ﴿مِنْ لَدُنَّا است که می‌رساند مختص به اولیای الهی است و از آخر آیات استفاده می‌شود که مقصود از آن، علم به تأویل حوادث است. [۶]

خضر پیامبری الهی

برخی روایات اسلامی، خضر پيامبری دانسته است که حقّ تعالى او را به سوى قومش فرستاد، وى ايشان را به توحيد، اقرار به فرستادگان الهی و كتب آسمانى دعوت نمود، از نشانه‏‌ها و معجزات آن حضرت اين بود كه هيچ گاه بالاى چوب خشك يا زمين ساده بى‏‌گياهى نمى‏‌نشست مگر آن كه بلافاصله آن چوب يا خاك سبز مى‏‌شد و به خاطر همين او را خضر ناميدند.[۷] روایات دیگری نیز خضر را پیامبر الهی دانسته‌اند. [۸]

خضر عالمی الهی

روایاتی در نقل داستان حضرت موسی و بنده صالح الهی، از وی به عنوان عالم نام برده‌اند. [۹] یکی از پرسش‌ها هم همین است که چرا حضرت موسی پیامبر از فردی که پیامبر نبود، دانش آموخت و علما این را دلیل بر نقص حضرت موسی نمی‌دانند؛ زیرا این هم دستور الهی بود که خدا داده بود. [۱۰] برخی از مفسران نیز تصریح کرده‌اند که فردی ملاقات کننده با حضرت موسی عالمی به نام خضر بود.[۱۱]

خضر از یاران ذوالقرنین

ذو القرنين بنده صالحى بود كه خداى تعالى او را حجّتى بر عبادش قرار داد، امّا او پيامبر نبود، خداوند او را در زمين قدرت داد و از هر چيزى بدو سببى داد؛ خضر یکی از یاران ذوالقرنین بود که موفق شد از آب حیات بنوشد و عمر طولانی داشته باشد.[۱۲]


جستارهای وابسته

منابع

  1. ذوقی هریس، محمد، و حسین هنرخواه، «تحلیل شخصیت و جایگاه خضر از منظر قرآن و روایات»، معرفت کلامی، سال دوازدهم، پاییز و زمستان ۱۴۰۰، شماره ۲، ص۱۱۲.
  2. طبرى، محمد بن جرير، جامع البيان فى تفسير القرآن، بیروت، دار المعرفه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق، ج۱۵، ص۱۷۹.
  3. طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البيان في تفسير القرآن، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۷۴۵.
  4. ثعلبى، احمد بن محمد، الكشف و البيان المعروف تفسير الثعلبي، بیروت، دار إحياء التراث العربي، چاپ اول، ۱۴۲۲ق، ج۶، ص۱۸۲.
  5. قرطبی، محمد بن احمد الانصاری، جامع احکام القرآن، بیروت، مؤسسه تاریخ عربی، ۱۴۰۵، ج۱۱، ص۱۶.
  6. طباطبايى، محمدحسين، الميزان فی تفسیر القرآن، ترجمه: محمد باقر موسوی همدانی، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ پنجم، ۱۳۷۴ش، ج۱۳، ص۴۷۴.
  7. ابن بابويه، محمد بن على، علل الشرائع، ترجمه: محمد جواد ذهنى تهرانى، قم، انتشارات مومنین، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۱۹.
  8. ديلمى، حسن بن محمد، إرشاد القلوب، ترجمه: عبد الحسین رضايى، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۳۶۴.
  9. صفار، محمد بن حسن، بصائر الدرجات في فضائل آل محمّد صلّى الله عليهم، قم، کتابخانه آیه الله مرعشی نجفی، چاپ دوم، ۱۴۰۴ ق، جزء، پنجم، باب ششم، ص۲۲۹، حدیث۱ و۲.
  10. مفيد، محمد بن محمد، المسائل العكبريه، قم، المؤتمر العالمي لألفيه الشيخ المفيد، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ص۳۴.
  11. ابن ‏ابى‌‏حاتم، عبدالرحمن بن محمد، تفسير القرآن العظيم، عربستان - رياض، مكتبه نزار مصطفى الباز، چاپ سوم، ۱۴۱۹ق، ج۷، ص۲۳۷۷.
  12. ابن بابويه، محمد بن على، كمال الدين، ترجمه: منصور پهلوان، قم، دار الحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۰ش، ج۲، ص۸۳.