اعتکاف در همه ماه‌ها: تفاوت میان نسخه‌ها
(←فضیلت اعتکاف در ماه رمضان: اصلاح ارقام) |
(اصلاح ارقام) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
اعتکاف در همه ماه‌های قمری درست است. هر چند اعتکاف در ماه رمضان، از | اعتکاف در همه ماه‌های قمری درست است. هر چند اعتکاف در ماه رمضان، از ارزش بالاتری برخوردار است و در روایات برآن تأکید شده است. | ||
==فضیلت اعتکاف در ماه رمضان== | ==فضیلت اعتکاف در ماه رمضان== | ||
شب‌زنده‌داری و عبادت در شب‌های [[معنای رمضان|ماه رمضان]] به خصوص به [[اعتکاف]] در ده روز آخر این ماه بسیار سفارش شده است.<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۴، ص۱۷۶. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ ق، ج۲، ص۱۸۸.</ref> پیامبر(ص) خود در این ماه اعتکاف می‌کردند.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۴۶. معینی، محسن، «رمضان»، دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دایرةالمعارف اسلامی، ج۲۰، ذیل مدخل.</ref> از امام صادق(ع) روایت شده است چون دهه آخر ماه رمضان فرا می‌رسید، پیامبر خدا، کمر به عبادت می‌بست و از [هم بستر شدن با] زنان، کناره می‌گرفت و شب را اِحیا می‌داشت و تنها به عبادت می‌پرداخت.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۰۱. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده حکمت نامه پیامبر اعظم، ص۷۸۶.</ref> | شب‌زنده‌داری و عبادت در شب‌های [[معنای رمضان|ماه رمضان]] به خصوص به [[اعتکاف]] در ده روز آخر این ماه بسیار سفارش شده است.<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۴، ص۱۷۶. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ ق، ج۲، ص۱۸۸.</ref> پیامبر(ص) خود در این ماه اعتکاف می‌کردند.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۴۶. معینی، محسن، «رمضان»، دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دایرةالمعارف اسلامی، ج۲۰، ذیل مدخل.</ref> از امام صادق(ع) روایت شده است چون دهه آخر ماه رمضان فرا می‌رسید، پیامبر خدا، کمر به عبادت می‌بست و از [هم بستر شدن با] زنان، کناره می‌گرفت و شب را اِحیا می‌داشت و تنها به عبادت می‌پرداخت.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۰۱. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده حکمت نامه پیامبر اعظم، ص۷۸۶.</ref> ثواب اعتکاف در ماه مبارک رمضان برابر با دو حج و دو عمره می‌باشد.<ref>ابن اشعث، محمد بن محمد، الجعفريات (الأشعثيات)، تهران، مکتبه النینوی الحدیثیه، چاپ اول، بى تا، ص۵۹. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۸۸، حدیث۲۰۱.</ref> | ||
ثواب اعتکاف در ماه مبارک رمضان برابر با دو حج و دو عمره می‌باشد.<ref>ابن اشعث، محمد بن محمد، الجعفريات (الأشعثيات)، تهران، مکتبه النینوی الحدیثیه، چاپ اول، بى تا، ص۵۹. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۸۸، حدیث۲۰۱.</ref> | |||
==شرعی بودن اعتکاف در همه ماه‌ها== | ==شرعی بودن اعتکاف در همه ماه‌ها== | ||
'''۱- سيره رسول خدا –صلي الله عليه و آله و سلّم-:''' رسول خدا ده روز از ماه مبارک رمضان را در اعتکاف به سر مي‌برد که گاهي در ده روز اوّل و گاهي در ده روز وسط و بيشتر وقت‌ها در ده روز آخر ماه رمضان معتکف مي‌شدند | '''۱- سيره رسول خدا –صلي الله عليه و آله و سلّم-:''' رسول خدا ده روز از ماه مبارک رمضان را در اعتکاف به سر مي‌برد که گاهي در ده روز اوّل و گاهي در ده روز وسط و بيشتر وقت‌ها در ده روز آخر ماه رمضان معتکف مي‌شدند.<ref> ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ: اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۴۶.</ref> در رواياتي از اهل سنت آمده است رسول خدا(ص) در ماه شوال نيز معتکف مي‌شد.<ref> صحيح بخاري ، ج۲ ، ص۲۵۹. صحيح مسلم، ج۳، ص۱۷۵.</ref> از این‌روی سيره خود آن حضرت درخصوص اعتکاف، تنها ماه رمضان نبوده است. سیره رسول خدا(ص) گویاترین دلیل بر جایز بودن اعتکاف در دیگر ماه‌هاست. | ||
'''۲- واجب بودن يا نبودن روزه اعتكاف، دليل بر درستي آن در غير ماه رمضان:''' شيعه<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407 ق، ج4، ص85.</ref> و اکثر اهل سنّت طبق رواياتي مي‌گويند در اعتکاف روزه گرفتن واجب است.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} ولي شافعيّه و برخي از اهل سنّت مي‌گويند حتّي روزه گرفتن نيز لازم نمي‌باشد.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} اين در صورتي درست است که اعتکاف در ماه رمضان نباشد وگرنه روزه ماه رمضان طبق آيات قرآن کريم، واجب است<ref>العيني، عمده القاري ، ج۱۱، ص۱۵۶.</ref> هيچ كس نگفته كه معتكف در ماه رمضان مي‌تواند روزه‌اش را بخورد. | '''۲- واجب بودن يا نبودن روزه اعتكاف، دليل بر درستي آن در غير ماه رمضان:''' شيعه<ref>كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407 ق، ج4، ص85.</ref> و اکثر اهل سنّت طبق رواياتي مي‌گويند در اعتکاف روزه گرفتن واجب است.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} ولي شافعيّه و برخي از اهل سنّت مي‌گويند حتّي روزه گرفتن نيز لازم نمي‌باشد.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} اين در صورتي درست است که اعتکاف در ماه رمضان نباشد وگرنه روزه ماه رمضان طبق آيات قرآن کريم، واجب است<ref>العيني، عمده القاري ، ج۱۱، ص۱۵۶.</ref> هيچ كس نگفته كه معتكف در ماه رمضان مي‌تواند روزه‌اش را بخورد. | ||
نسخهٔ ۹ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۵۳
 | این مقاله هماکنون به دست Fabbasi در حال ویرایش است. |
چرا در ايران، ماه رجب مراسم اعتكاف مي‌گيرند در صورتي كه در آخر ماه رمضان سفارش شده است؟
اعتکاف در همه ماه‌های قمری درست است. هر چند اعتکاف در ماه رمضان، از ارزش بالاتری برخوردار است و در روایات برآن تأکید شده است.
فضیلت اعتکاف در ماه رمضان
شب‌زنده‌داری و عبادت در شب‌های ماه رمضان به خصوص به اعتکاف در ده روز آخر این ماه بسیار سفارش شده است.[۱] پیامبر(ص) خود در این ماه اعتکاف می‌کردند.[۲] از امام صادق(ع) روایت شده است چون دهه آخر ماه رمضان فرا می‌رسید، پیامبر خدا، کمر به عبادت می‌بست و از [هم بستر شدن با] زنان، کناره می‌گرفت و شب را اِحیا می‌داشت و تنها به عبادت می‌پرداخت.[۳] ثواب اعتکاف در ماه مبارک رمضان برابر با دو حج و دو عمره می‌باشد.[۴]
شرعی بودن اعتکاف در همه ماه‌ها
۱- سيره رسول خدا –صلي الله عليه و آله و سلّم-: رسول خدا ده روز از ماه مبارک رمضان را در اعتکاف به سر مي‌برد که گاهي در ده روز اوّل و گاهي در ده روز وسط و بيشتر وقت‌ها در ده روز آخر ماه رمضان معتکف مي‌شدند.[۵] در رواياتي از اهل سنت آمده است رسول خدا(ص) در ماه شوال نيز معتکف مي‌شد.[۶] از این‌روی سيره خود آن حضرت درخصوص اعتکاف، تنها ماه رمضان نبوده است. سیره رسول خدا(ص) گویاترین دلیل بر جایز بودن اعتکاف در دیگر ماه‌هاست.
۲- واجب بودن يا نبودن روزه اعتكاف، دليل بر درستي آن در غير ماه رمضان: شيعه[۷] و اکثر اهل سنّت طبق رواياتي مي‌گويند در اعتکاف روزه گرفتن واجب است.[نیازمند منبع] ولي شافعيّه و برخي از اهل سنّت مي‌گويند حتّي روزه گرفتن نيز لازم نمي‌باشد.[نیازمند منبع] اين در صورتي درست است که اعتکاف در ماه رمضان نباشد وگرنه روزه ماه رمضان طبق آيات قرآن کريم، واجب است[۸] هيچ كس نگفته كه معتكف در ماه رمضان مي‌تواند روزه‌اش را بخورد.
۳- افطار روزه در روز اوّل و دوم دليل بر جواز آن در غير ماه رمضان: در احكام اعتكاف آمده است كه مي‌توان روز اوّل يا دوم اعتكاف را ترك كرد و روزه را افطار نمود؛ ولي در روز سوم اعتكاف واجب مي‌شود.[نیازمند منبع] اين يعني اعتكاف می‌تواند در ماه رمضان نباشد؛ زيرا در ماه رمضان معتكف نمي‌تواند روز اوّل يا دوم اعتكاف روزه‌اش را افطار كند.
منابع
- ↑ كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۴، ص۱۷۶. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ ق، ج۲، ص۱۸۸.
- ↑ ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۴۶. معینی، محسن، «رمضان»، دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دایرةالمعارف اسلامی، ج۲۰، ذیل مدخل.
- ↑ ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۰۱. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده حکمت نامه پیامبر اعظم، ص۷۸۶.
- ↑ ابن اشعث، محمد بن محمد، الجعفريات (الأشعثيات)، تهران، مکتبه النینوی الحدیثیه، چاپ اول، بى تا، ص۵۹. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۸۸، حدیث۲۰۱.
- ↑ ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، ترجمه: غفارى، على اكبر و غفارى، محمد جواد و بلاغى، صدر، تهران، نشر صدوق، چاپ: اول، ۱۳۶۷ش، ج۲، ص۵۴۶.
- ↑ صحيح بخاري ، ج۲ ، ص۲۵۹. صحيح مسلم، ج۳، ص۱۷۵.
- ↑ كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، 1407 ق، ج4، ص85.
- ↑ العيني، عمده القاري ، ج۱۱، ص۱۵۶.