دلائل الصدق (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
کتاب «دلائل الصدق» علامه مظفر به چه موضوعاتی پرداخته است؟{{پایان سوال}} | کتاب «دلائل الصدق» علامه مظفر به چه موضوعاتی پرداخته است؟{{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}}'''دلائل الصدق''' نوشته [[محمدحسن مظفر]] (درگذشت ۱۳۷۵ق)، کتابی است کلامی | {{پاسخ}}'''دلائل الصدق''' نوشته [[محمدحسن مظفر]] (درگذشت ۱۳۷۵ق)، کتابی است کلامی که در اثبات عقاید شیعه نگاشته شده است. مظفر در این کتاب به اثبات سخنان [[علامه حلی]] در کتاب «نهج الحق» می‌پردازد و آرای فضل بن روزبهان خنجی که در کتاب «ابطال الباطل» عقاید علامه حلی را رد کرده است، نقد می‌کند. این کتاب مشتمل است بر مباحث اصول اعتقادی اسلام در باب شناخت، خدا و صفات خدا، نبوت، امامت و فضایل امام علی(ع). | ||
این کتاب به زبان عربی و نام کامل آن «دلائل الصدق لنهج الحق» است. | این کتاب به زبان عربی و نام کامل آن «دلائل الصدق لنهج الحق» است. | ||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
[[پرونده:محمدحسن مظفر.jpg|بندانگشتی|محمدحسن مظفر نویسنده کتاب «دلائل الصدق»|282x282پیکسل]] | [[پرونده:محمدحسن مظفر.jpg|بندانگشتی|محمدحسن مظفر نویسنده کتاب «دلائل الصدق»|282x282پیکسل]] | ||
محمدحسن مظفر، فقیه، اصولی، ادیب و متکلم، در سال ۱۳۰۱ قمری در نجف متولد شد. شیخ الشریعه اصفهانی، شیخ علی بن شیخ باقر جواهری، سید محمد کاظم | محمدحسن مظفر، فقیه، اصولی، ادیب و متکلم، در سال ۱۳۰۱ قمری در نجف متولد شد و در همان شهر تحصیل کرد. شیخ الشریعه اصفهانی، شیخ علی بن شیخ باقر جواهری، [[سید محمد کاظم یزدی]]، [[آخوند خراسانی]] از اساتید او بودند. شیخ مظفر هرچند از مرجعیت گریزان بود و گوشه عزلت اختیار کرده بود اما بعد از وفات [[سید ابوالحسن اصفهانی]] در سال ۱۳۶۵ق بعضی از مردم در امر تقلید به او رجوع کردند. [[محمدرضا مظفر]] و [[محمدحسین مظفر]] از برادران او هستند.<ref>سهلانی، علیرضا، [https://www.hawzahnews.com/news/934331/آشنایی-با-عالم-وارسته-شیخ-محمد-حسن-مظفر آشنایی با عالم وارسته شیخ محمد حسن مظفر]، خبرگزاری رسمی حوزه، تاریخ درج مطلب: ۱۳۹۹، تاریخ بازدید: ۱۴۰۱.</ref> | ||
== معرفی | == معرفی == | ||
[[علامه حلی]]، بعد از آنکه کتاب نهج الحق و کشف الصدق را در معرفی شیعه نگاشت، عالم اشعری [[فضل بن روزبهان]]، کتاب ابطال نهج الباطل و اهمال کشف العاطل را در رد آن نوشت. | [[علامه حلی]]، بعد از آنکه کتاب نهج الحق و کشف الصدق را در معرفی شیعه نگاشت، عالم اشعری [[فضل بن روزبهان]]، کتاب ابطال نهج الباطل و اهمال کشف العاطل را در رد آن نوشت. | ||
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۹
 | این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
دلائل الصدق نوشته محمدحسن مظفر (درگذشت ۱۳۷۵ق)، کتابی است کلامی که در اثبات عقاید شیعه نگاشته شده است. مظفر در این کتاب به اثبات سخنان علامه حلی در کتاب «نهج الحق» می‌پردازد و آرای فضل بن روزبهان خنجی که در کتاب «ابطال الباطل» عقاید علامه حلی را رد کرده است، نقد می‌کند. این کتاب مشتمل است بر مباحث اصول اعتقادی اسلام در باب شناخت، خدا و صفات خدا، نبوت، امامت و فضایل امام علی(ع).
این کتاب به زبان عربی و نام کامل آن «دلائل الصدق لنهج الحق» است.
نویسنده
محمدحسن مظفر، فقیه، اصولی، ادیب و متکلم، در سال ۱۳۰۱ قمری در نجف متولد شد و در همان شهر تحصیل کرد. شیخ الشریعه اصفهانی، شیخ علی بن شیخ باقر جواهری، سید محمد کاظم یزدی، آخوند خراسانی از اساتید او بودند. شیخ مظفر هرچند از مرجعیت گریزان بود و گوشه عزلت اختیار کرده بود اما بعد از وفات سید ابوالحسن اصفهانی در سال ۱۳۶۵ق بعضی از مردم در امر تقلید به او رجوع کردند. محمدرضا مظفر و محمدحسین مظفر از برادران او هستند.[۱]
معرفی
علامه حلی، بعد از آنکه کتاب نهج الحق و کشف الصدق را در معرفی شیعه نگاشت، عالم اشعری فضل بن روزبهان، کتاب ابطال نهج الباطل و اهمال کشف العاطل را در رد آن نوشت.
شیخ محمد حسن مظفر (درگذشت ۱۳۷۵ق) در کتاب دلائل الصدق ابتداء کلام علامه حلّی در «نهج الحق» را آورده و آنگاه گفته فضل بن روزبهان را در ردّ کلام علامه نقل می‌کند و سپس گفته فضل را رد می‌کند. و هر جا که مناسب دیده به برخی از سخنان ابن تیمیه که در ردّ کتاب «منهاج الکرامه» علامه حلّی نگاشته شده اشاره کرده و از آنها جواب گفته است.[۲]
این کتاب توسط محمد سپهری به فارسی ترجمه شده است و در سال ۱۳۷۴شمسی در تهران منتشر شد.
محتوا
جلد اول کتاب به تفصیل، چهار مسئله زیر را بررسی کرده و طی آن دیدگاه‌های شیعه و اشاعره را به گونه ای تطبیقی مورد بحث قرار می‌دهد: مسئله اول: ادراک؛ مسئله دوم: نظر مسئله سوم: صفات خدای تعالی؛ و مسئله چهارم: نبوت.
جلد دوم کتاب طی پنج مبحث به مسئله امامت می‌پردازد: مبحث اول: وجوب عصمت امام؛ مبحث دوم: امام باید از دیگران افضل و برتر باشد؛ مبحث سوم: راه تعیین امام؛ مبحث چهارم: تعیین امام پس از رسول خدا(ص)، و دلالت عقل بر امامت امیر المومنین علی(ع)؛ مبحث پنجم: ذکر برخی از فضایلی که وجوب امامت علی(ع) را به اثبات می‌رساند.
مباحث اول و دوم کتاب مختصراً به بحث عصمت و اثبات وجوب معصوم بودن و نیز وجوب افضل بودن امام می‌پردازند. مبحث سوم با بیان اینکه از نظر شیعه امام فقط به دو طریق می‌تواند تعیین شود، یکی نص صریح خداوند یا پیامبر یا امامی که بر امامتش نص وجود دارد یا ظهور معجزه به دست او، و دیگری دلالت عقل به بررسی راه تعیین امام می‌پردازد.
مبحث چهارم: مفصل‌ترین مبحث جلد دوم است و تمامی آیات و روایات اثبات کننده امامت امیر المومنین علی(ع) را نقل می‌کند. علامه حلی هشتاد و چهار آیه را در کتاب خود ذکر کرده و با نقل روایاتی از عالمان و مفسران بزرگ اهل سنت، دلالت آنها بر امامت حضرت امیر(ع) فضایل ایشان و اهل بیت را به اثبات رسانده است. مرحوم مظفر شانزده آیه دیگر را نیز خود می‌افزاید و با همان سبک و استناد به مصادر اهل سنت، همان نتیجه را می‌گیرد. پس از ذکر آیات، نوبت به مسئله تعیین امام از طریق سنت می‌رسد. در این بخش بیست و هشت حدیث از طرق اهل سنت نقل شده است و مرحوم مظفر پس از نقل سخنان علامه حلی (ره) و روز بهان، با افزودن توضیحاتی تفصیلی، به خوبی اصل مطلب و چگونگی دلالت احادیث را روشن کرده است.
مبحث پنجم به ذکر فضائل امیر المومنین علی(ع) در هنگام ولادت و پس از ولادت می‌پردازد. فضایل پس از ولادت حضرت به سه قسم تقسیم شده‌اند: نفسانی، بدنی و خارجی. فضایل نفسانی تحت عناوین ایمان، علم، خبر دادن از غیبت، شجاعت، زهد، کرم، استجابت دعا و حسن خلق و حلم مورد بررسی قرار گرفته‌اند. به فضایل بدنی در دو بخش عبادت و جهاد پرداخته شده است. و فضایل خارجی تحت عنوان این چهار مطلب بررسی شده‌اند: نسب، همسر و فرزندان، محبت آن حضرت و اینکه آن حضرت صاحب حوض و لواء و صراط و اذن است.[۳]
منابع
- ↑ سهلانی، علیرضا، آشنایی با عالم وارسته شیخ محمد حسن مظفر، خبرگزاری رسمی حوزه، تاریخ درج مطلب: ۱۳۹۹، تاریخ بازدید: ۱۴۰۱.
- ↑ مردی، عباسعلی، دلائل الصدق لنهج الحق، حدیث نت، تاریخ بازدید: ۱۴۰۱.
- ↑ مردی، عباسعلی، کتاب‌شناسی: دلائل الصدق از محمد حسن مظفر، دوفصلنامه امامت پژوهی، شماره ۲، ۱۳۹۰، ص۲۷۴ تا ۲۸۵.