روایت «زمستان بهار مومن است»: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
(ابرابزار)
خط ۵: خط ۵:
{{پاسخ}}
{{پاسخ}}
شیخ صدوق در کتاب الامالی روایتی آورده است که [[امام صادق(ع)]] فرمود:
شیخ صدوق در کتاب الامالی روایتی آورده است که [[امام صادق(ع)]] فرمود:
{{نقل قول|زمستان، بهار مومن است، شب آن بلند است و كمك می‌کند برای عبادت شبانه، روز آن كوتاه است و برای روزه گرفتن كمک است.<ref>ابن بابويه، محمد بن على، الأمالي، تهران، کتابچی، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش، مجلس۴۲، ص۲۳۷، حدیث۲.</ref>}}
{{نقل قول|زمستان، بهار مؤمن است، شب آن بلند است و کمک می‌کند برای عبادت شبانه، روز آن کوتاه است و برای روزه گرفتن کمک است.<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، الأمالی، تهران، کتابچی، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش، مجلس۴۲، ص۲۳۷، حدیث۲.</ref>}}


امام صادق(ع) در ادامه روایت راز بهار بودن فصل زمستان برای مومن را طولانی بودن شب‌های زمستان و وقت زیاد برای عبادت و کوتاه بودن روز را فرصتی برای [[روزه]] گرفتن دانسته است.
امام صادق(ع) در ادامه روایت راز بهار بودن فصل زمستان برای مومن را طولانی بودن شب‌های زمستان و وقت زیاد برای عبادت و کوتاه بودن روز را فرصتی برای [[روزه]] گرفتن دانسته است.


شب‌های طولانی زمستان فصل مناسبی است برای پاک کردن قلوب از غبارها که در اثر گناه بر دل نشسته است و راه زدودن این غبارها عبادت، [[دعا|دعا]] و مناجات با خداست آنهم در دل شب و به دور از دید دیگران. همانطوری‌که یک کشاورز هر قدر بذرهای کشت خود را در زمین و زمان مناسب بکارد و آنرا آبیاری کند محصول بهتری برداشت می‌کند، مؤمن نیز می‌تواند با [[نماز در قرآن|نماز]] و مناجات با خدا ایمان را تقویت کند. مومن با روزه خود می‌تواند سپری در مقابل شعله‌های آتش جهنم به دست بدهد.
شب‌های طولانی زمستان فصل مناسبی است برای پاک کردن قلوب از غبارها که در اثر گناه بر دل نشسته است و راه زدودن این غبارها عبادت، [[دعا]] و مناجات با خداست آنهم در دل شب و به دور از دید دیگران. همانطوری‌که یک کشاورز هر قدر بذرهای کشت خود را در زمین و زمان مناسب بکارد و آنرا آبیاری کند محصول بهتری برداشت می‌کند، مؤمن نیز می‌تواند با [[نماز در قرآن|نماز]] و مناجات با خدا ایمان را تقویت کند. مومن با روزه خود می‌تواند سپری در مقابل شعله‌های آتش جهنم به دست بدهد.


{{نقل قول|[[امام باقر(ع)]]: روزه سپر است برای انسان در برابر آتش و صدقه دادن، گناهان را نابود می‌کند و به پا خواستن در شب، خدا را به یاد انسان می‌آورد.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، اسلامیه، بی تا، ج۶۵، ص۳۳۱، باب ۲۷، حدیث۶.</ref>}}
{{نقل قول|[[امام باقر(ع)]]: روزه سپر است برای انسان در برابر آتش و صدقه دادن، گناهان را نابود می‌کند و به پا خواستن در شب، خدا را به یاد انسان می‌آورد.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، اسلامیه، بی تا، ج۶۵، ص۳۳۱، باب ۲۷، حدیث۶.</ref>}}


از میان فصل‌های چهارگانه سال، فصل بهار از اهمیت خاصی در عالم طبیعت برخوردار است. در این فصل همان گونه که از قرآن استفاده می‌شود زمین مرده پس از بارش باران زنده می‌گردد و طبیعت به حرکت در می‌آید.<ref>سوره حج، آیه۵.</ref>
از میان فصل‌های چهارگانه سال، فصل بهار از اهمیت خاصی در عالم طبیعت برخوردار است. در این فصل همان گونه که از قرآن استفاده می‌شود زمین مرده پس از بارش باران زنده می‌گردد و طبیعت به حرکت در می‌آید.<ref>سوره حج، آیه۵.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ ‏۴ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۰۷

سؤال

در حدیثی آمده است: «زمستان بهار مؤمن است» مراد چیست؟

شیخ صدوق در کتاب الامالی روایتی آورده است که امام صادق(ع) فرمود:

امام صادق(ع) در ادامه روایت راز بهار بودن فصل زمستان برای مومن را طولانی بودن شب‌های زمستان و وقت زیاد برای عبادت و کوتاه بودن روز را فرصتی برای روزه گرفتن دانسته است.

شب‌های طولانی زمستان فصل مناسبی است برای پاک کردن قلوب از غبارها که در اثر گناه بر دل نشسته است و راه زدودن این غبارها عبادت، دعا و مناجات با خداست آنهم در دل شب و به دور از دید دیگران. همانطوری‌که یک کشاورز هر قدر بذرهای کشت خود را در زمین و زمان مناسب بکارد و آنرا آبیاری کند محصول بهتری برداشت می‌کند، مؤمن نیز می‌تواند با نماز و مناجات با خدا ایمان را تقویت کند. مومن با روزه خود می‌تواند سپری در مقابل شعله‌های آتش جهنم به دست بدهد.

از میان فصل‌های چهارگانه سال، فصل بهار از اهمیت خاصی در عالم طبیعت برخوردار است. در این فصل همان گونه که از قرآن استفاده می‌شود زمین مرده پس از بارش باران زنده می‌گردد و طبیعت به حرکت در می‌آید.[۳]

منابع

  1. ابن بابویه، محمد بن علی، الأمالی، تهران، کتابچی، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش، مجلس۴۲، ص۲۳۷، حدیث۲.
  2. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، اسلامیه، بی تا، ج۶۵، ص۳۳۱، باب ۲۷، حدیث۶.
  3. سوره حج، آیه۵.