فهرست همسران و فرزندان امام حسن(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

جز (جایگزینی متن - 'هٔ' به 'ه')
جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارجاعات = | بازبینی =')
خط ۵۳: خط ۵۳:
  | نمایه = شد
  | نمایه = شد
  | تغییر مسیر =
  | تغییر مسیر =
| ارجاعات =
  | بازبینی =شد
  | بازبینی =شد
  | تکمیل =
  | تکمیل =

نسخهٔ ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۸:۱۹

سؤال

زنان و فرزندان امام حسن(ع) چه کسانی بودند؟


در منابع شیعه برای امام حسن(ع) تعداد ۹ همسر در دوره‌های زمانی متفاوت نقل شده که برخی از آن‌ها کنیز بوده‌اند. همچنین برای ایشان ۱۵ فرزند گزارش شده است.


همسران امام حسن(ع)

در منابع شیعه برای امام حسن(ع) 9 همسر ذکر شده است:

  1. ام بشیر دختر ابومسعود انصاری، مادر زید و ام الحسن و ام الحسین.
  2. خوله دختر منظور بن ریان، مادر حسن مثنی.
  3. ام اسحاق دختر طلحه بن عبیدالله، مادر حسین اثرم، طلحه، فاطمه.
  4. کنیزی به نام نفیله، مادر عمرو، قاسم و عبدالله که هر سه در کربلا، در کنار امام حسین(ع) شهید شدند؛[۱]
  5. ام کلثوم دختر فضل بن عباس بن عبدالمطلب.
  6. زینب دختر یسبع بن عبدالله بجلی.
  7. زنی از بنی ثقیف.
  8. کنیزی به نام صافیه، مادر عبدالرحمن. عبدالرحمن با امام حسین(ع) از مدینه تا مکه همراه بود که با لباس احرام در ابواء از دنیا رفت و نتوانست در کربلا حاضر شود.
  9. جعده دختر اشعث بن قیس کندی که قاتل امام حسن(ع) است.

فرزندان امام

تعداد ۱۵ فرزند برای امام حسن ذکر شده است:

  • زید و خواهرانش ام الحسن و ام الحسین، از ام بشیر دختر ابی مسعود خزرجی.
  • حسن مثنی که چون همنام پدر بود به حسن مثنی به معنی حسن دوم معروف شد. نام مادرش خوله دختر منظور از قبیله فزاریه.
  • عمرو، قاسم و عبدالله که از مادری کنیز متولد شده بودند.
  • عبدالرحمن نیز از مادری کنیز متولد شد.
  • حسین اثرم، طلحه و فاطمه از ام اسحاق دختر طلحه بن عبیدالله تیمی.
  • دخترانش ام عبدالله و فاطمه و ام سلمه و رقیه نیز از دیگر همسران بودند.

به این ترتیب آن حضرت ۱۵ فرزند و ۹ همسر داشته است. بنابر گفته شیخ مفید همین عدد درباره تعداد همسران و فرزندان آن حضرت معتبر است و مرحوم مجلسی و برخی دیگر از علمای شیعه نیز همین عدد را نقل نموده‌اند.[۲]


مطالعه بیشتر

  • حیات فکری سیاسی امامان شیعه
  • الارشاد، شیخ مفید، ترجمه رسول محلاتی.
  • حسن کسیت؟، فضل الله کمپانی.

منابع

  1. مفید، الارشاد، چ اول، قم: آل البیت، ۱۴۱۳، ج۲، ص۲۶.
  2. علامه مجلسی، محمد تقی، بحار، چاپ سوم، تهران: اسلامیه، ۶۳، ج۴۴، ص۱۶۳ الی ۱۷۳.