نبودن شفا در عمل حرام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
{{مطالعه بیشتر}} | {{مطالعه بیشتر}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۹ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۳
سؤال
آیا حدیثی با موضوع نبودن شفا در عمل حرام در منابع روایی وجود دارد؟
در منابع روایی شیعه روایاتی با این مضمون وجود دارد که در عمل حرام، هیچ شفائی وجود ندارد:
- پیامبر(ص) می‌فرمایند: «در چیزهای حرام، هیچ شفائی نیست» و نیز در روایت دیگری چنین بیان شده است: «شفای شما در چیزهایی که بر شما تحریم شده، قرار داده نشده است».[۱]
- از امام صادق(ع) در رابطه با اثر دارویی شراب پرسیدند، آن حضرت فرمود: «به درستی خدای عزوجل در چیزی که آن را حرام کرده، دواء و شفائی قرار نداده است.»[۲]
- ابن ابی یعفور به امام صادق(ع) عرض کرد: «به مرضی مبتلا هستم که هر وقت شدت می‌کند، قدری نبیذ (شراب انگور) می‌آشامم، درد ساکن می‌شود. امام(ع) فرمود: نیاشام؛ به درستی که حرام است و جز این نیست که از شیطان است و می‌خواهد تو را به حرام بیندازد، اگر از شراب خوردنت ناامید شود، درد برطرف می‌شود. ابن ابی یعفور از محضر امام(ع) در مدینه مرخص شد و به کوفه برگشت و دردش بیشتر شدت کرد، بستگانش برایش نبیذ (شراب انگور) آوردند و اصرار به خوردنش کردند. او گفت: به خدا سوگند، قطره‌ای از آن را نخواهم آشامید، چند روزی به شدت ناراحت بود تا اینکه درد برطرف شد و تا آخر عمر به آن مرض مبتلا نشد.»[۳]
بنابراین مطابق این روایات در هیچ حرامی شفا قرار داده نشده است.