مقام حضرت داود(ع) در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۲: خط ۱۲:
۳. صاحب حکمت و فصل الخطاب: {{قرآن|وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ|ترجمه=و پادشاهيش را استوار كرديم و او را حكمت و كلام فيصله‌دهنده عطا كرديم.|سوره=ص|آیه=۲۰}}
۳. صاحب حکمت و فصل الخطاب: {{قرآن|وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ|ترجمه=و پادشاهيش را استوار كرديم و او را حكمت و كلام فيصله‌دهنده عطا كرديم.|سوره=ص|آیه=۲۰}}


۴. مقرب الهی، {{قرآن|و ان له عندنا لزلفی و حسن مئاب}}<ref>ص/۲۵.</ref> و در حقیقت برای او پیش ما تقرب و فرجامی خوش خواهد بود.
۴. مقرب الهی، {{قرآن|فَغَفَرْنَا لَهُ ذَٰلِكَ ۖ وَإِنَّ لَهُ عِنْدَنَا لَزُلْفَىٰ وَحُسْنَ مَآبٍ|ترجمه=ما اين خطايش را بخشيديم. او را به درگاه ما تقرب است و بازگشتى نيكو|سوره=ص|آیه=۲۵}}


۵. خلیفه الهی: {{قرآن|یا داود انا جعلناک خلیفه فی الارض}}<ref>ص/۲۶.</ref> ای داود ما تو را در زمین خلیفه گردانیدیم.
۵. خلیفه الهی: {{قرآن|يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ|ترجمه=اى داوود، ما تو را در زمين خليفه [و جانشين‌] گردانيديم|سوره=ص|آیه=۲۶}}


{{پایان پاسخ}}
{{پایان پاسخ}}

نسخهٔ ‏۹ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۳۵

سؤال
ویژگی‌های حضرت داود(ع) در قرآن چیست؟

خداوند حضرت داود را با اوصاف برجسته‌ای توصیف کرده است از جمله:

۱. صاحب کتاب زبور: ﴿وَآتَيْنَا دَاوُودَ زَبُورًا؛ و به داود هم زبور عطا کردیم.(نساء:۱۶۳)

۲. صاحب فضیلت: ﴿وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا ۖ يَا جِبَالُ أَوِّبِي مَعَهُ وَالطَّيْرَ ۖ وَأَلَنَّا لَهُ الْحَدِيدَ؛ داود را از سوى خود فضيلتى داديم كه: اى كوه‌ها و اى پرندگان، با او هماواز شويد. و آهن را برايش نرم كرديم.(سبأ:۱۰)

۳. صاحب حکمت و فصل الخطاب: ﴿وَشَدَدْنَا مُلْكَهُ وَآتَيْنَاهُ الْحِكْمَةَ وَفَصْلَ الْخِطَابِ؛ و پادشاهيش را استوار كرديم و او را حكمت و كلام فيصله‌دهنده عطا كرديم.(ص:۲۰)

۴. مقرب الهی، ﴿فَغَفَرْنَا لَهُ ذَٰلِكَ ۖ وَإِنَّ لَهُ عِنْدَنَا لَزُلْفَىٰ وَحُسْنَ مَآبٍ؛ ما اين خطايش را بخشيديم. او را به درگاه ما تقرب است و بازگشتى نيكو(ص:۲۵)

۵. خلیفه الهی: ﴿يَا دَاوُودُ إِنَّا جَعَلْنَاكَ خَلِيفَةً فِي الْأَرْضِ؛ اى داوود، ما تو را در زمين خليفه [و جانشين‌] گردانيديم(ص:۲۶)


مطالعه بیشتر

۱. عیون الرضا، انتشارات جهان، ج۱، ص۱۹۳.

۲. آمالی صدوق، مجلس ۲۲، ص۳.


منابع