نوشتن قرآن بر روی اشیاء مختلف در زمان پیامبر(ص): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
خط ۶: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
منابع اسلامی، برخی وسایل و نوشتافزارهایی که در کتابت قرآن در زمان پیامبر اسلام مورد استفاده قرار میگرفت را ذکر کردهاند: | منابع اسلامی، برخی وسایل و نوشتافزارهایی که در کتابت قرآن در زمان پیامبر اسلام مورد استفاده قرار میگرفت را ذکر کردهاند: | ||
# | # قَلَم: تراشیدن چوب به شکل قلم و نوشتن آیات به وسیلهٔ آن، با رنگ و مرکب. | ||
# عُسُب (جمع عسیب): چوب بیبرگ و پهن درخت خرما. | # عُسُب (جمع عسیب): چوب بیبرگ و پهن درخت خرما. | ||
# | # رِقاع: چیزی از پوست، برگ و یا کاغذ بوده است. | ||
# | # لِخاف: صفحههای نازک و سپید سنگ. | ||
# | # اَکْتاف: استخوان بزرگ و صیقل یافتهٔ شانهٔ گوسفند یا شتر. | ||
# | # اَضلاع (جمع ضلع): استخوانهای صاف دندههای حیوانات. | ||
# | # اَدیم: تکههای چرم و پوست دباغی شده. | ||
# | # قَراطیس: کاغذ. | ||
# حریر: پارچهٔ ابریشمی. | # حریر: پارچهٔ ابریشمی. | ||
# لوح: صفحهٔ پهنی از چوب. | # لوح: صفحهٔ پهنی از چوب. | ||
# | # قَضیم: پوست سفید رنگ.<ref>مباحث فی علوم القرآن، ترجمهٔ محمد علی لسانی فشارکی، ص۱۰۱–۱۰۲؛ محمد هادی معرفت، تاریخ قرآن، ص۲۶–۳۰؛ و محمد رامیار، تاریخ قرآن، ص۲۵۷–۲۸۰.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} |
نسخهٔ ۱۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۲۲
سؤال
سیر تحول خط در نگارش قرآن چگونه بوده است؟
منابع اسلامی، برخی وسایل و نوشتافزارهایی که در کتابت قرآن در زمان پیامبر اسلام مورد استفاده قرار میگرفت را ذکر کردهاند:
- قَلَم: تراشیدن چوب به شکل قلم و نوشتن آیات به وسیلهٔ آن، با رنگ و مرکب.
- عُسُب (جمع عسیب): چوب بیبرگ و پهن درخت خرما.
- رِقاع: چیزی از پوست، برگ و یا کاغذ بوده است.
- لِخاف: صفحههای نازک و سپید سنگ.
- اَکْتاف: استخوان بزرگ و صیقل یافتهٔ شانهٔ گوسفند یا شتر.
- اَضلاع (جمع ضلع): استخوانهای صاف دندههای حیوانات.
- اَدیم: تکههای چرم و پوست دباغی شده.
- قَراطیس: کاغذ.
- حریر: پارچهٔ ابریشمی.
- لوح: صفحهٔ پهنی از چوب.
- قَضیم: پوست سفید رنگ.[۱]
منابع
- ↑ مباحث فی علوم القرآن، ترجمهٔ محمد علی لسانی فشارکی، ص۱۰۱–۱۰۲؛ محمد هادی معرفت، تاریخ قرآن، ص۲۶–۳۰؛ و محمد رامیار، تاریخ قرآن، ص۲۵۷–۲۸۰.