معجزه و قانون علیت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
آیا معجزه با قانون علیت منافات دارد؟ | آیا معجزه با قانون علیت منافات دارد؟ | ||
{{پایان سوال}}قانون علیت در جهان مادی، اصلی مورد تأیید اسلام بوده و معجزه نیز واقعیتی است که براساس آموزه‌های دینی، منافاتی با قانون علیت ندارد. | {{پایان سوال}}[[قانون علیت]] در جهان مادی، اصلی مورد تأیید [[اسلام]] بوده و [[معجزه]] نیز واقعیتی است که براساس آموزه‌های دینی، منافاتی با قانون علیت ندارد. | ||
پذیرفتن معجزه ناقض بودن قانون علیت نیست، بلکه پذیرفتن علتی غیر از علت‌ها و اسباب مادی عادی بلکه علتی است که به قدرت خداوند تحقق پیدا کرده و قابل | پذیرفتن معجزه ناقض بودن قانون علیت نیست، بلکه پذیرفتن علتی غیر از علت‌ها و اسباب مادی عادی بلکه علتی است که به [[قدرت خداوند]] تحقق پیدا کرده و قابل آموزش و یاد دادن نیست.<ref>مصباح یزدی، محمدتقی، معارف قرآن راه و راهنماشناسی، قم، انتشارات آموزشی امام خمینی، چاپ دوم، ج۴، ص۶۲–۶۳؛ طباطبایی، سید محمد حسین، بررسی‌های اسلامی، ص۲۷۳، مقاله ای در معجزه.</ref> معنای معجزه بی‌قانون بودن نیست.<ref name=":0" /> | ||
همه معجزات حتی زنده شدن مرده‌‌ها، پیرو نظم و قانون جهان ماده است. اگر فرزندی همچون | همه معجزات حتی زنده شدن مرده‌‌ها، پیرو نظم و قانون جهان ماده است. اگر فرزندی همچون [[عیسی بن مریم(ع)]] بدون پدر متولد می‌شود، برخلاف سنت الهی و قانون آفرینش نیست. بشر تمام سنت‌ها و قوانین حاکم بر جهان هستی را نمی‌شناسد.<ref name=":0" /> انسان‌ها تنها با قوانین عادی جهان و اموری که قابل تجربه‌اند آشنایی دارند. با این‌که در بسیاری از موارد، آنچه را که به عنوان قانون و سنت الهی می‌شناسد قانون واقعی نیست.<ref name=":0">مطهری، مرتضی، عدل الهی، تهران، انتشارات حسینیه ارشاد، ۱۳۴۹ش، ص۶۲؛ مطهری، نبوت، مباحث انجمن اسلامی پزشکان، قم، انتشارات صدرا، ۱۳۸۰ش.</ref> | ||
علامه طباطبایی معتقد است، قرآن قانون علیت عامه را تأیید می‌کند. او البته معتقد است تفاوتی میان معجزه و وضع عادی طبیعت وجود دارد، امور عادی توسط علت‌های خاص و در شرایط خاص صورت می‌گیرد، ولی در معجزه اسباب عادی دیده نمی‌شود.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه آیت الله مکارم شیرازی، ج۱، ص۹۲؛ جوادی آملی، عبدالله، قرآن در قرآن (تفسیر موضوعی)، قم، نشر اسراء، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش، ص۹۱.</ref>{{پایان پاسخ}} | [[علامه طباطبایی]] معتقد است، [[قرآن]] قانون علیت عامه را تأیید می‌کند. او البته معتقد است تفاوتی میان معجزه و وضع عادی طبیعت وجود دارد، امور عادی توسط علت‌های خاص و در شرایط خاص صورت می‌گیرد، ولی در معجزه اسباب عادی دیده نمی‌شود.<ref>طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه آیت الله مکارم شیرازی، ج۱، ص۹۲؛ جوادی آملی، عبدالله، قرآن در قرآن (تفسیر موضوعی)، قم، نشر اسراء، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش، ص۹۱.</ref>{{پایان پاسخ}} | ||
==جستارهای وابسته== | ==جستارهای وابسته== | ||
*[[اثبات‌پذیری معجزه]] | *[[اثبات‌پذیری معجزه]] | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۲۳ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۲۶
آیا معجزه با قانون علیت منافات دارد؟
قانون علیت در جهان مادی، اصلی مورد تأیید اسلام بوده و معجزه نیز واقعیتی است که براساس آموزه‌های دینی، منافاتی با قانون علیت ندارد.
پذیرفتن معجزه ناقض بودن قانون علیت نیست، بلکه پذیرفتن علتی غیر از علت‌ها و اسباب مادی عادی بلکه علتی است که به قدرت خداوند تحقق پیدا کرده و قابل آموزش و یاد دادن نیست.[۱] معنای معجزه بی‌قانون بودن نیست.[۲]
همه معجزات حتی زنده شدن مرده‌‌ها، پیرو نظم و قانون جهان ماده است. اگر فرزندی همچون عیسی بن مریم(ع) بدون پدر متولد می‌شود، برخلاف سنت الهی و قانون آفرینش نیست. بشر تمام سنت‌ها و قوانین حاکم بر جهان هستی را نمی‌شناسد.[۲] انسان‌ها تنها با قوانین عادی جهان و اموری که قابل تجربه‌اند آشنایی دارند. با این‌که در بسیاری از موارد، آنچه را که به عنوان قانون و سنت الهی می‌شناسد قانون واقعی نیست.[۲]
علامه طباطبایی معتقد است، قرآن قانون علیت عامه را تأیید می‌کند. او البته معتقد است تفاوتی میان معجزه و وضع عادی طبیعت وجود دارد، امور عادی توسط علت‌های خاص و در شرایط خاص صورت می‌گیرد، ولی در معجزه اسباب عادی دیده نمی‌شود.[۳]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ مصباح یزدی، محمدتقی، معارف قرآن راه و راهنماشناسی، قم، انتشارات آموزشی امام خمینی، چاپ دوم، ج۴، ص۶۲–۶۳؛ طباطبایی، سید محمد حسین، بررسی‌های اسلامی، ص۲۷۳، مقاله ای در معجزه.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ مطهری، مرتضی، عدل الهی، تهران، انتشارات حسینیه ارشاد، ۱۳۴۹ش، ص۶۲؛ مطهری، نبوت، مباحث انجمن اسلامی پزشکان، قم، انتشارات صدرا، ۱۳۸۰ش.
- ↑ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه آیت الله مکارم شیرازی، ج۱، ص۹۲؛ جوادی آملی، عبدالله، قرآن در قرآن (تفسیر موضوعی)، قم، نشر اسراء، چاپ دوم، ۱۳۷۸ش، ص۹۱.