زبان اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

عربی بودن زبان اهل بهشت در چند روایت مطرح شده<ref>رک: ابن بابویه، محمد، علل الشرائع، قم، کتاب فروشی داوری‏، ۱۳۸۵ش‏، ج‏۲، ص۵۹۳.</ref> و اکثر آنها ضعیف است. آنچه برای ما مهم است این است که زمانی که به آیات قرآن مراجعه می‌کنیم، به این نکته راه می‌یابیم که در آخرت زبان مشترکی وجود دارد که تمام کسانیکه در آخرت هستند با یکدیگر سخن می‌گویند، مانند:

یک) سخن گفتن ملائکه جهنم با دوزخیان: «وَ سیقَ الَّذینَ کَفَرُوا إِلی جَهَنَّمَ زُمَراً حَتَّی إِذا جاؤُها فُتِحَتْ أَبْوابُها وَ قالَ لَهُمْ خَزَنَتُها أَ لَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَتْلُونَ عَلَیْکُمْ آیاتِ رَبِّکُمْ وَ یُنْذِرُونَکُمْ لِقاءَ یَوْمِکُمْ هذا قالُوا بَلی وَ لکِنْ حَقَّتْ کَلِمَهُ الْعَذابِ عَلَی الْکافِرین»<ref>زمر/۷۱.</ref> «و آنان که به خدا کافر شدند، فوج فوج به جانب دوزخ رانده شوند و چون آن‌جا رسند، درهای جهنم را به روی‌شان بگشایند و خازنان دوزخ به آن‌ها می‌گویند: مگر پیغمبران خدا برای هدایت شما نیامده و آیات الهی را برایتان تلاوت نکردند و شما را از ملاقات این روز سخت نترسانیدند؟! جواب دهند: بلی ولیکن افسوس که ما به کفر و عصیان خود را مستحق عذاب [کردیم] و وعدهٔ عذاب برای کافران محقق و حتمی گردید».

دو) سخن گفتن بهشتیان با اهل جهنم: «وَ نادی أَصْحابُ الْجَنَّهِ أَصْحابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنا ما وَعَدَنا رَبُّنا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ ما وَعَدَ رَبُّکُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَیْنَهُمْ أَنْ لَعْنَهُ اللَّهِ عَلَی الظَّالِمینَ»<ref>اعراف/۴۴.</ref>؛ «و بهشتیان، دوزخیان را آواز می‌دهند که: ما آنچه را پروردگارمان به ما وعده داده بود درست یافتیم؛ آیا شما [نیز] آنچه را پروردگارتان وعده کرده بود راست و درست یافتید؟ می‌گویند: آری، آن‌گاه ندا کننده‌ای میان آنان صدا می‌زند: لعنت خدا بر ستمکاران باد».

با توجه به این آیات می‌توان به این حقیقت راه یافت که در آخرت زبان مشترکی وجود دارد که تمام گروه‌ها در قیامت با آن سخن می‌گویند و چنین نیست که اهل بهشت زبان خاصی داشته باشند و اهل جهنم زبان دیگری؛ چرا که آیه قرآن بیان می‌کند بین بهشتیان و جهنمیان مکالمه صورت می‌گیرد، پس هم اهل بهشت و هم اهل جهنم به یک زبان صحبت می‌کنند گر چه نتوانیم تشخیص دهیم که این زبان چیست.

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان بین زبان اهل دنیا و اهل آخرت تفاوت قائل می‌شود و این‌گونه می‌فرمایند: سخن گفتن در دنیا به این معناست که انسان تلاش می‌کند با صوت و الفاظ، مطلبی را که در وجودش پوشیده و مخفی است به مخاطبش بفهماند، ولی این‌گونه سخن گفتن در آخرت معنا ندارد؛ زیرا آخرت روز آشکار شدن چیزهایی است که انسان مخفی کرده است، به همین خاطر در آیات قرآن در مورد روز قیامت این‌گونه بیان شده است:

* «یَوْمَ تُبْلَی السَّرائِر»<ref>طارق/۹.</ref>؛ «روزی که نهفته‌ها در باطن انسان ظاهر می‌شود».

*

*  «یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصی وَ الْأَقْدامِ»<ref>الرحمن/ ۴۱.</ref>؛ «مجرمین از چهره‌های‌شان شناخته می‌شوند و موی سر و پاهای‌شان را می‌گیرند و در آتش می‌افکنند».<ref>ر. ک. طباطبائی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی‏، ۱۳۷۴ش‏، ج‏۱۱، ص۱۴.</ref>

  | شاخه اصلی =

|شاخه فرعی۱ =

|شاخه فرعی۲ =

|شاخه فرعی۳ =

  | شناسه =

  | تیترها =

  | لینک‌دهی =

  | تغییر مسیر =

  | اولویت =

  | کیفیت =