عمر حضرت نوح(ع)
نوح(ع) عمر طولانی داشته که براساس قرآن، تنها ۹۵۰ سال در میان قوم خود رسالت کرده است:[۱]﴿ما نوح را بسوی قومش فرستادیم و او در میان آن‌ها «۹۵۰» سال درنگ کرد؛ امّا سرانجام طوفان آن‌ها را فرو گرفت.﴾(عنکبوت:۱۴) ظاهر این آیه را نشان از این دانسته‌اند که «۹۵۰» سال، تمام عمر نوح نبوده بلکه پس از طوفان هم زندگی کرده است.[۲] برخی مفسران، شواهدی از جمله استفاده از فاء در آیه را نشان این دانستند که ۹۵۰ سال تمام عمر نوح(ع) نبوده است.[۱]
کتاب‌ها درباره عمر نوح، سال‌های متفاوتی را ذکر کرده[۳] و از بیش از دوهزار سال تا سه‌هزار سال را نام برده‌اند.[۴] در حدیثی از امام صادق(ع)، عمر حضرت نوح را دوهزار و پانصد سال دانسته و پیش از مرگ، از مکانی که آفتاب بود، حرکت کرده و به سایه آمد، سپس به فرشته مرگ، طول عمر خود را به اندازه حرکت از آفتاب به سایه دانست.[۵]
برخی در مخالفت با این رویکرد، از آیه ۱۴ عنکبوت چنین استنباط کرده‌اند که عمر حضرت نوح، ۹۵۰ سال بوده و بیشتر عمر نکرده است.[۶]
قدرت خداوند و عمر طولانی انسان
عمر طولانی نوح(ع) در مقایسه با عمرهای عصر حاضر، بسیار زیاد است و طبیعی به نظر نمی‌رسد. دو احتمال در علت این عمر طولانی ذکر شده است:
- با استناد به قرآن در می‌یابیم که خداوند با قدرت بی‌انتهای خودش، قادر است در این جهان، معجزه‌ای را بر خلاف طبیعت، خلق نماید؛ مانند: طوفان نوح،[۷] سرد شدن آتش برای ابراهیم(ع)،[۸] تبدیل عصای موسی(ع) به مار.[۹] بنابراین، خداوند قادر است به شخصی عمر طولانی عطا کند و به شخص دیگر عمر کوتاه‌تر. این فرض در این صورت است که چنین عمری در آن زمان را خلاف طبیعت آن دوره بدانیم.
- این احتمال وجود دارد که میزان عمر در آن ایام با امروز تفاوت داشته است. از بعضی منابع به دست می‌آید که قوم نوح، عمر طولانی داشتند و عمر خود نوح نیز فوق‌العاده بود.[۱۰] دانشمندان معتقدند عمر طبیعی در آن زمان، زیاد بوده است. دانشمندان، یکی از علل طولانی بودن عمر انسان‌های اولین را، نبود بیماری‌ها، سالم بودن ژن‌ها، غذای ساده و طبیعی و … می‌دانند.[۱۱]
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ قرشی، سید علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۷، ص۱۱۹، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۱۶، ص۲۲۹، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۳۷۴ش.
- ↑ زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج۳، ص۴۴۵، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۴۰۷ق.
- ↑ مدرسی، سید محمدتقی، من هدی القرآن، ج۹، ص۱۲۴، تهران، دارمحبی الحسین، ۱۴۱۹ق.
- ↑ شیخ صدوق، الامالی، ص۵۱۲، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۰ق.
- ↑ مغنیه، محمد جواد، تفسیر الکاشف، ج۶، ص۹۸، تهران، دارالکتب الإسلامیة، ۱۴۲۴ق.
- ↑ سوره هود، آیه ۴۷–۳۸.
- ↑ سوره انبیاء، آیه۶۹.
- ↑ سوره قصص، آیه۳۲.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۱۶، ص۲۳۰.
- ↑ طاهری، حبیب الله، سیمای آفتاب، ص۲۱۱، قم، انتشارات مشهور، ۱۳۷۸ش.