پیامدهای فحاشی
آثار سوء دنیوی و اخروی فحاشی را نام ببرید؟ آیا انسانهای فحاش به بهشت می‌روند؟
بددهنی، هرزه‌گویی و بیان کلمات رکیک و ناسزاگویی، یکی از خصایص زشت افراد فاسد، عاجز، ناتوان و بی‌منطق است.
افراد سفیه و بی‌خرد، در برخورد با مردم چون از منطق و کلام درستی برخوردار نیستند و از دادن جواب صحیح عاجز هستند، بی‌پروا دهان خود را باز می‌کنند و زبان خویش را حرکت می‌دهند و با الفاظ رکیک، فحاشی می‌کنند.
بدون شک، اعضاء یک خانواده و افراد یک محله و مردم یک جامعه، از گزند زبان افراد جاهل و نادانی که با کوچکترین بهانه، خشمگین شده، به دور از شرم و حیا، فحش و دشنام می‌دهند، در آسایش و آرامش نیستند؛ زیرا به سبب کوچکترین برخوردی، مورد هجوم دشنام‌های ایشان، قرار می‌گیرند و اذیت و آزار می‌شوند و به وسیله الفاظ رکیک، حرمت و احترامشان درهم شکسته شده، به حریم شخصیت ایشان تجاوز می‌شود و این یک نوع تجاوز و ستمگری به شخصیت و حقوق افرادی است که باید عزت، آبرو و امنیت ایشان حفظ گردد.
کسانی که پرده شرم و حیا را می‌درند و بی‌پروا فحاشی می‌کنند، باید بدانند با داشتن چنین اخلاق و صفت پلیدی، باطن و سیرتشان شیطانی است و سرشت وجودشان ناپاک است که این چنین به ظاهر با صورت انسانی، و در باطن با سیرتی حیوانی، به مردم پرخاش می‌کنند و فحش می‌دهند. با یک تشبیه می‌توان گفت: فحاشان، انسانهای خوار و ذلیلی هستند که بدون دلیل و با کوچکترین بهانه‌ای غضبناک می‌شوند و به وسیله الفاظ رکیک، به نوعی به امنیت و حقوق اعضای خانواده و افراد جامعه، دوست، فامیل، آشنا و غریبه، تجاوز می‌نمایند و متعرض عزت و آبروی دیگران می‌شوند که سزای شوم چنین افراد پست و فاسدی، ذلت، خواری و بی‌اعتباری در نزد مردم و عذاب و شکنجه سخت در سرای آخرت است.
طبق آیات و روایات، آثار مصیبت‌بار این صفت بداخلاقی چنین است:
۱. بهشت بر بدزبان حرام است
رسول اکرم(ص) می‌فرماید: «به راستی خداوند، بهشت را حرام فرموده است، بر هر فحش دهنده بی‌آبرو وکم شرمی که باک ندارد، چه بگوید و چه به او گفته شود، زیرا به راستی اگر از او بازرسی کنی، یا از زنا است، یا از شرکت شیطان. عرض شد: یا رسول الله در میان مردم، شریک شیطان هم هست؟ فرمود: مگر نخواندی فرمایش خداوند را که فرمود: «و تو ای شیطان، شریک ایشان باش در دارایی و اولاد»[۱]
مجلسی از شیخ بهایی نقل کرده: که شاید مقصود این است که، تا مدتی بهشت بر او حرام است، یا مقصود، بهشت مخصوصی است که از آن محروم است و آماده شده برای مؤمن غیر فحاش.
سماعه می‌گوید: نزد حضرت صادق(ع) رفتم، و با من آغاز سخن فرمود که ای سماعه این چه جنجالی بود که میان تو و شتردارت پدید گشت، مبادا دشنام گو و بدزبان و لعنت فرست باشی. در پاسخ گفتم: به خدا چنین بود، زیرا او به من ستم کرد. فرمود: اگر او به تو ستم کرد، تو بر او سر افتادی و بیشتر ستم کردی. به راستی این کردار، از کردارهای من نیست و من به شیعیانم چنین دستوری نمی‌دهم، از پروردگارت آمرزش جو و بدان بازنگرد.[۲]
پیغمبر(ص) می‌فرماید: «کسی که به مؤمنی، به پاره‌ای از کلمه طعن زند (بدگویی کند)، خداوند بوی بهشت را بر او حرام می‌فرماید و حال آن که بوی بهشت از پانصد سال راه یافت می‌شود».[۳]
۲. برکت از روزی بدزبان می‌رود
امام صادق(ع) می‌فرماید: هر کس به برادر مسلمان خود فحش دهد، خداوند برکت از روزی او برمی‌دارد و او را به حال خودش رها می‌کند و زندگیش را تباه می‌نماید»[۴]
قرآن کریم نیز درباره‌فرد بدزبان می‌فرماید:
۱. «عتّل بعد ذلک زنیم؛ (قلم، ۱۳) علاوه بر این‌ها، کینه‌توز و پرخور و خشن و بدنام است».
۲. «و قولوا للناس حسنا؛ (بقره، ۸۳) با مردم به خوبی و با زبان خوش سخن بگویید».
خلاصه آن که فحش از گناهان کبیره است و دارای عذاب الهی است. آدمی اگر از آن توبه ننماید، عذاب می‌بیند، شیعیان اگر به آن مبتلا باشند و توفیق توبه از آنها سلب شود، بعد از طی کردن عذاب الهی به بهشت داخل می‌شوند.
مطالعه بیشتر
۱. آفات زبان، ج۲، محسن غفاری، انتشارات پیام آزادی، ۱۳۷۹ ه.ش
۲. گناهان کبیره، آیت الله دستغیب، ج۲، ص۲۹۷، انتشارات اسلامی، ۱۳۷۹ ه.ش
۳. گناهان زبان، محمدعلی صفری، ص۳۶۸، چاپ فرهنگ، ۱۳۶۱.