پیامدهای دلبستگی به دنیا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{نیازمند گسترش}} | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}}پیامدهای دلبستگی به دنیا چیست؟{{پایان سوال}} | {{سوال}}پیامدهای دلبستگی به دنیا چیست؟{{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}}دلبستگی به دنیا ریشه همه خطاها و [[گناهان]] شمرده شده است. این [[رذیله]] باعث [[غفلت]]، [[حرص]]، [[طمع]] و از دست دادن [[سعادت|سعادت اخروی]] می‌شود. | ||
یکی دیگر از پیامدهای دلبستگی به دنیا، این است که فرد [[دین]] را وسیله‌ای برای دسترسی به خواسته‌های خود قرار می‌دهد. | |||
== ریشه همه خطاها == | == ریشه همه خطاها == | ||
دلبستگی به دنیا ریشه همه خطاها شمرده شده است. در روایتی امام علی(ع)، محبت به دنیا را رأس همه اشتباهات و گناهان معرفی کرده است. وی در روایتی دیگر، رأس همه آفت‌ها را | [[دلبستگی به دنیا]] ریشه همه خطاها شمرده شده است. در روایتی [[امام علی(ع)]]، محبت به [[دنیا]] را رأس همه اشتباهات و [[گناهان]] معرفی کرده است. وی در [[روایت|روایتی]] دیگر، رأس همه آفت‌ها را [[حرص]] و دوستی دنیا دانسته است. | ||
== غفلت == | == غفلت == | ||
{{اصلی|غفلت}} | {{اصلی|غفلت}} | ||
دنیا پرستی انسان را به خود سرگرم و از دیگر چیزها بازمی‌دارد.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، نامه ۴۹، ص۳۷۱.</ref> | دنیا پرستی انسان را به خود سرگرم و از دیگر چیزها بازمی‌دارد.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، نامه ۴۹، ص۳۷۱.</ref> امام علی(ع) اهل دنیا را به سوارانی در خواب تشبیه کرده است که آنها را می‌رانند.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، ح ۶۴، ص۶۳۶.</ref> غوطه‌ور شدن در لذت‌های دنیوی و عاشق آن بودن، انسان را از [[یاد خدا]] و لذت‌های معنوی بازمی‌دارد. | ||
== فریب خوردن == | == فریب خوردن == | ||
دلبستگی به دنیا باعث فریب خوردن انسان می‌شود. در | دلبستگی به دنیا باعث فریب خوردن انسان می‌شود. در روایتی، دنیا به ماری تشبیه شده که بدنی نرم، ولی زهری کشنده دارد، که نادان فریب ظاهر آن را می‌خورد.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، کلمات قصار، ۱۱۹: ص۶۵۲: آمدی، ترجمه و شرح غرر الحکم و درر الکلم، هاشم رسولی محلاتی، ج۱، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ص۴۰۳.</ref> | ||
بنابر روایتی دیگر، دنیا منظره‌ای دل‌فریب و سرانجامی خطرناک | بنابر روایتی دیگر، دنیا منظره‌ای دل‌فریب و سرانجامی خطرناک دارد؛ فریبنده و دل‌انگیز است، ولی دوامی ندارد، نوری است در حال غروب، سایه‌ای است زوال‌پذیر و ستونی در حال سقوط است.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۸۳، ص۱۳۱.</ref> | ||
== حرص و طمع == | == حرص و طمع == | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۴: | ||
== عصیان == | == عصیان == | ||
{{اصلی|گناه}} | {{اصلی|گناه}} | ||
دلبسته شدن به جاذبه‌های دنیا، باعث سرکشی و عُصیان فرد در برابر خدا می‌شود. در روایتی، دنیا طلبی در تقابل با جهاد معرفی شده است و دنیاطلبی یکی از عوامل گریز از جهاد شمرده شده است.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۳۴/۱ و ۲، ص۸۶.</ref> | دلبسته شدن به جاذبه‌های دنیا، باعث سرکشی و [[عصیان|عُصیان]] فرد در برابر خدا می‌شود. در روایتی، دنیا طلبی در تقابل با [[جهاد]] معرفی شده است و دنیاطلبی یکی از عوامل گریز از جهاد شمرده شده است.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۳۴/۱ و ۲، ص۸۶.</ref> | ||
== از دست دادن سعادت اخروی == | == از دست دادن سعادت اخروی == | ||
دلبستگی به دنیا باعث می‌شود فرد سعادت اخروی را از دست بدهد. در روایتی، دنیا و آخرت به دو | دلبستگی به دنیا باعث می‌شود فرد [[سعادت|سعادت اخروی]] را از دست بدهد. در روایتی، [[دنیا]] و [[آخرت]] به دو همسرِ یک مرد تشبیه شده که نزدیک شدن به یکی، باعث دوری از دیگری می‌شود.<ref>هاشم رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ج۱، ص۳۷۲.</ref> در روایتی دیگر گفته شده همان‌طور که شب و روز جمع شدنی نیست، دوستی خدا و دوستی دنیا جمع شدنی نیست.<ref>هاشم رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ج۱، ص۳۹۳.</ref> | ||
بنا بر روایتی از امام علی(ع)، هر کس که | بنا بر روایتی از [[امام علی(ع)]]، هر کس که دنیاپرست باشد و به آن عشق بورزد، به آخرت [[کینه|کینه ورزیده]] و با آن دشمنی می‌کند.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، ح ۱۰۳، ص۶۴۷؛ هاشم رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ج۱، ص۳۷۱.</ref> | ||
== سوء استفاده از دین == | == سوء استفاده از دین == | ||
یکی از پیامدهای دلبستگی به | یکی از پیامدهای دلبستگی به دنیا، این است که فرد [[دین]] را وسیله‌ای برای دسترسی به خواسته‌های خود قرار می‌دهد. بر پایه روایتی، دین در دست بدکاران، اسیر است؛ آنها با نام دین به هواپرستی پرداخته و دنیای خود را به‌دست می‌آورند.<ref>دشتی، ترجمه نهج البلاغه، نامه ۵۳/۷۰ و ۷۱، ص۵۷۷.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | |||
{{ستون-شروع|۲}} | |||
* [[دلبستگی به دنیا]] | |||
* [[عوامل دلبستگی به دنیا]] | |||
{{پایان}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۳۶: | خط ۴۶: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = اخلاق | | شاخه اصلی = اخلاق | ||
|شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی | | شاخه فرعی۱ = رذائل اخلاقی | ||
|شاخه فرعی۲ = دلبستگی به دنیا | | شاخه فرعی۲ = دلبستگی به دنیا | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | |||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۲۲
 | این مقاله نیازمند گسترش است. لطفاً اگر تخصص و توانایی گسترش این مقاله را دارید، آن را بهبود بخشید. |
دلبستگی به دنیا ریشه همه خطاها و گناهان شمرده شده است. این رذیله باعث غفلت، حرص، طمع و از دست دادن سعادت اخروی می‌شود.
یکی دیگر از پیامدهای دلبستگی به دنیا، این است که فرد دین را وسیله‌ای برای دسترسی به خواسته‌های خود قرار می‌دهد.
ریشه همه خطاها
دلبستگی به دنیا ریشه همه خطاها شمرده شده است. در روایتی امام علی(ع)، محبت به دنیا را رأس همه اشتباهات و گناهان معرفی کرده است. وی در روایتی دیگر، رأس همه آفت‌ها را حرص و دوستی دنیا دانسته است.
غفلت
دنیا پرستی انسان را به خود سرگرم و از دیگر چیزها بازمی‌دارد.[۱] امام علی(ع) اهل دنیا را به سوارانی در خواب تشبیه کرده است که آنها را می‌رانند.[۲] غوطه‌ور شدن در لذت‌های دنیوی و عاشق آن بودن، انسان را از یاد خدا و لذت‌های معنوی بازمی‌دارد.
فریب خوردن
دلبستگی به دنیا باعث فریب خوردن انسان می‌شود. در روایتی، دنیا به ماری تشبیه شده که بدنی نرم، ولی زهری کشنده دارد، که نادان فریب ظاهر آن را می‌خورد.[۳]
بنابر روایتی دیگر، دنیا منظره‌ای دل‌فریب و سرانجامی خطرناک دارد؛ فریبنده و دل‌انگیز است، ولی دوامی ندارد، نوری است در حال غروب، سایه‌ای است زوال‌پذیر و ستونی در حال سقوط است.[۴]
حرص و طمع
یکی از پیامدهای دلبستگی به دنیا حرص و طمع است. به گفته امام علی(ع) دوستی و محبّت دنیا طمع به بار می‌آورد.[۵] بر اساس روایتی دیگر، دری از حرص به روی دنیاپرستان باز شده و عشق آنان به دنیا شدیدتر می‌شود.[۶]
عصیان
دلبسته شدن به جاذبه‌های دنیا، باعث سرکشی و عُصیان فرد در برابر خدا می‌شود. در روایتی، دنیا طلبی در تقابل با جهاد معرفی شده است و دنیاطلبی یکی از عوامل گریز از جهاد شمرده شده است.[۷]
از دست دادن سعادت اخروی
دلبستگی به دنیا باعث می‌شود فرد سعادت اخروی را از دست بدهد. در روایتی، دنیا و آخرت به دو همسرِ یک مرد تشبیه شده که نزدیک شدن به یکی، باعث دوری از دیگری می‌شود.[۸] در روایتی دیگر گفته شده همان‌طور که شب و روز جمع شدنی نیست، دوستی خدا و دوستی دنیا جمع شدنی نیست.[۹]
بنا بر روایتی از امام علی(ع)، هر کس که دنیاپرست باشد و به آن عشق بورزد، به آخرت کینه ورزیده و با آن دشمنی می‌کند.[۱۰]
سوء استفاده از دین
یکی از پیامدهای دلبستگی به دنیا، این است که فرد دین را وسیله‌ای برای دسترسی به خواسته‌های خود قرار می‌دهد. بر پایه روایتی، دین در دست بدکاران، اسیر است؛ آنها با نام دین به هواپرستی پرداخته و دنیای خود را به‌دست می‌آورند.[۱۱]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، نامه ۴۹، ص۳۷۱.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، ح ۶۴، ص۶۳۶.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، کلمات قصار، ۱۱۹: ص۶۵۲: آمدی، ترجمه و شرح غرر الحکم و درر الکلم، هاشم رسولی محلاتی، ج۱، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ص۴۰۳.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۸۳، ص۱۳۱.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۸۳، ص۳۸۷.
- ↑ مکارم شیرازی، نهج‌البلاغه، ترجمه، نامه ۴۹، ج۳، ص۱۳۴ و ۱۳۵.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، خطبه ۳۴/۱ و ۲، ص۸۶.
- ↑ هاشم رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ج۱، ص۳۷۲.
- ↑ هاشم رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ج۱، ص۳۹۳.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، ح ۱۰۳، ص۶۴۷؛ هاشم رسولی محلاتی، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، ج۱، ص۳۷۱.
- ↑ دشتی، ترجمه نهج البلاغه، نامه ۵۳/۷۰ و ۷۱، ص۵۷۷.