اراده و امر خدا در آیه ۱۶ سوره اسراء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۷ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}}مراد از اَرَدْنَا و اَمَرْنَا در آیه ۱۶ سوره اسراء چیست؟ چگونه خدا پیش از اتمام حجت اهالی آن شهر، اراده کرده است آنها را هلاک کند؟ همچنین چرا خداوند آنها را امر به فسق و گناه کرد؟{{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | |||
{{ | |||
اراده خدا بر هلاکت مردم شهری و امر خدا به خوشگذرانانِ آن شهر، مضمون آیه ۱۶ سوره [[سوره اسراء|اسراء]] است که مقصود از اراده خدا بر هلاکت مردم شهر، نزدیک شدن هلاکت آنان دانسته شده است. مراد از امر به خوشگذرانان نیز، امر به [[اطاعت خدا|اطاعت الهی]] شمرده شده است. | |||
اَرَدْنا در این آیه، به معنای مجازی به کار رفته است؛ مانند اینکه در فارسی گفته می‌شود: «فلان شخص وقتی می‌خواست بمیرد، وصیت کرد.» منظور از خواستن در این جمله اراده برای مردن نیست، بلکه مقصود آن است که «وقتی مرگش نزدیک شد». | |||
در فراز دوم آیه نیز، خدا مترفین را امر به [[فسق]] و گناه نمی‌کند؛ زیرا طبق آیه ۲۸ سوره [[سوره اعراف|اعراف]] خدا به [[فحشا]] امر نمی‌کند. مراد از آن [[امر تکوینی]] هم نیست؛ چون در این صورت [[اختیار]] از آنها گرفته می‌شود و بدون اختیار گناهی شکل نمی‌گیرد. | |||
== آیه و ترجمه == | == آیه و ترجمه == | ||
{{قرآن بزرگ|وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا| | {{قرآن بزرگ|وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا| | ||
| سوره = اسراء | | سوره = اسراء | ||
| خط ۲۰: | خط ۱۸: | ||
== مراد از اردنا == | == مراد از اردنا == | ||
[[علامه طباطبایی]] مفسر شیعه معتقد است «اَرَدْنا» در آیه ۱۶ سوره [[سوره اسراء|اسراء]] در معنای مجازی و به معنای «نزدیک شدن» به کار رفته است. چنانکه در زبان فارسی گفته می‌شود «فلان شخص وقتی می‌خواست بمیرد، وصیت کرد.» منظور از خواستن در این جمله اراده برای مردن نیست، بلکه مقصود آن است که «وقتی مرگش نزدیک شد». در آیه ۷۷ سوره [[سوره کهف|کهف]] نیز، اراده به معنای نزدیک شدن به‌کار رفته است. در این آیه آمده است: {{قرآن|فَوَجَدا فِیها جِداراً یُرِیدُ أَنْ یَنْقَضَّ|ترجمه=دیواری یافتند که می‌خواست خراب شود|سوره=کهف|آیه=۷۷}} مقصود این است که «دیوار نزدیک بود خراب شود»؛ زیرا دیوار شعور ندارد که اراده کند خراب شود. | |||
دلیل علامه طباطبایی، برای اینکه «اردنا» در آیه ۱۶ سوره اسراء به معنای حقیقی آن به کار نرفته این است که شامل هیچ کدام از دو قسم [[اراده تشریعی]] و [[اراده تکوینی]] نمی‌شود. اراده تکوینی این است که خدا اراده کرده باشد چیزی محقق شود، که در این صورت بدون هیچ شرط و قیدی و بلافاصله تحقق می‌یابد. بر اساس آیه ۱۶ سوره اسراء خدا اراده کرده عذاب نازل شود، ولی بلافاصله نازل نشده است؛ بنابراین منظور از این اراده، اراده تکوینی نیست. مراد از اراده در این آیه، اراده تشریعی نیز نیست؛ زیرا اراده تشریعی به افعال مکلّفان تعلق می‌گیرد و در این آیه به هلاکت اهل شهر تعلق گرفته نه افعال مکفان.{{مدرک|date=سپتامبر ۲۰۲۱}} | |||
== مراد از امرنا == | == مراد از امرنا == | ||
بسیاری از [[مفسران]] معتقدند مراد از «أَمَرْنا مُتْرَفِیها»، این است که خدا «مترفین؛ خوشگذرانان» را به اطاعت الهی امر می‌کند؛ ولی آنها مخالفت می‌کنند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، فضل، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۶۲۶؛ ابن عاشور، محمد طاهر، تفسیر التحریر و التنویر، ج۱۴، ص۴۴.</ref> برخی گمان کرده‌اند که مراد از آیه، امر خدا به معصیت و فساد است؛ این معنا را نادرست دانسته‌اند زیرا در این صورت، با هیچ کدام از [[امر تشریعی]] و [[امر تکوینی|امر تکوینی خدا]] سازگاری ندارد. امر تشریعی خدا به گناه درست نیست؛ زیرا بر اساس آیه ۲۸ سوره اعراف خدا به فحشا امر نمی‌کند. امر تکوینی او به گناه نیز درست نیست؛ زیرا امر تکوینی او به چیزی، باعث می‌شود آن چیز محقق شود؛ در این صورت، اعمال مترفین (خوشگذرانان) بدون اختیار خواهد بود و وقتی بدون اختیار باشد گناه شمرده نمی‌شود.<ref>طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، پنجم، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۶۰.</ref> | |||
شاهد دیگر این دانسته شده که خدا پیش از اتمام حجت و بیان دستوراتش کسی را مجازات نمی‌کند؛ بلکه نخست فرمان‌هایش را بیان می‌کند، اگر مردم به [[فسق]] و مخالفت پرداختند فرمان [[عذاب دنیوی|عذاب]] را صادر می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴، ج۱۲، ص۵۹.</ref> | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
| خط ۵۴: | خط ۳۳: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =علوم و معارف قرآن | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ =مفردات قرآن | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
| خط ۶۱: | خط ۴۰: | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه =شد | ||
| تیترها = | | تیترها =شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی =شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر =شد | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت =ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت =ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۶:۵۰
اراده خدا بر هلاکت مردم شهری و امر خدا به خوشگذرانانِ آن شهر، مضمون آیه ۱۶ سوره اسراء است که مقصود از اراده خدا بر هلاکت مردم شهر، نزدیک شدن هلاکت آنان دانسته شده است. مراد از امر به خوشگذرانان نیز، امر به اطاعت الهی شمرده شده است.
اَرَدْنا در این آیه، به معنای مجازی به کار رفته است؛ مانند اینکه در فارسی گفته می‌شود: «فلان شخص وقتی می‌خواست بمیرد، وصیت کرد.» منظور از خواستن در این جمله اراده برای مردن نیست، بلکه مقصود آن است که «وقتی مرگش نزدیک شد».
در فراز دوم آیه نیز، خدا مترفین را امر به فسق و گناه نمی‌کند؛ زیرا طبق آیه ۲۸ سوره اعراف خدا به فحشا امر نمی‌کند. مراد از آن امر تکوینی هم نیست؛ چون در این صورت اختیار از آنها گرفته می‌شود و بدون اختیار گناهی شکل نمی‌گیرد.
آیه و ترجمه
| ﴿ | وَإِذَا أَرَدْنَا أَنْ نُهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا
و هنگامی که بخواهیم شهر و دیاری را هلاک کنیم، نخست اوامر خود را برای «مترفین» (و ثروتمندان مست شهوت) آنجا، بیان می‌داریم، سپس هنگامی که به مخالفت برخاستند و استحقاق مجازات یافتند، آنها را به شدّت درهم می‌کوبیم. اسراء:۱۶ |
﴾ |
مراد از اردنا
علامه طباطبایی مفسر شیعه معتقد است «اَرَدْنا» در آیه ۱۶ سوره اسراء در معنای مجازی و به معنای «نزدیک شدن» به کار رفته است. چنانکه در زبان فارسی گفته می‌شود «فلان شخص وقتی می‌خواست بمیرد، وصیت کرد.» منظور از خواستن در این جمله اراده برای مردن نیست، بلکه مقصود آن است که «وقتی مرگش نزدیک شد». در آیه ۷۷ سوره کهف نیز، اراده به معنای نزدیک شدن به‌کار رفته است. در این آیه آمده است: ﴿فَوَجَدا فِیها جِداراً یُرِیدُ أَنْ یَنْقَضَّ؛ دیواری یافتند که می‌خواست خراب شود﴾(کهف:۷۷) مقصود این است که «دیوار نزدیک بود خراب شود»؛ زیرا دیوار شعور ندارد که اراده کند خراب شود.
دلیل علامه طباطبایی، برای اینکه «اردنا» در آیه ۱۶ سوره اسراء به معنای حقیقی آن به کار نرفته این است که شامل هیچ کدام از دو قسم اراده تشریعی و اراده تکوینی نمی‌شود. اراده تکوینی این است که خدا اراده کرده باشد چیزی محقق شود، که در این صورت بدون هیچ شرط و قیدی و بلافاصله تحقق می‌یابد. بر اساس آیه ۱۶ سوره اسراء خدا اراده کرده عذاب نازل شود، ولی بلافاصله نازل نشده است؛ بنابراین منظور از این اراده، اراده تکوینی نیست. مراد از اراده در این آیه، اراده تشریعی نیز نیست؛ زیرا اراده تشریعی به افعال مکلّفان تعلق می‌گیرد و در این آیه به هلاکت اهل شهر تعلق گرفته نه افعال مکفان.[نیازمند منبع]
مراد از امرنا
بسیاری از مفسران معتقدند مراد از «أَمَرْنا مُتْرَفِیها»، این است که خدا «مترفین؛ خوشگذرانان» را به اطاعت الهی امر می‌کند؛ ولی آنها مخالفت می‌کنند.[۱] برخی گمان کرده‌اند که مراد از آیه، امر خدا به معصیت و فساد است؛ این معنا را نادرست دانسته‌اند زیرا در این صورت، با هیچ کدام از امر تشریعی و امر تکوینی خدا سازگاری ندارد. امر تشریعی خدا به گناه درست نیست؛ زیرا بر اساس آیه ۲۸ سوره اعراف خدا به فحشا امر نمی‌کند. امر تکوینی او به گناه نیز درست نیست؛ زیرا امر تکوینی او به چیزی، باعث می‌شود آن چیز محقق شود؛ در این صورت، اعمال مترفین (خوشگذرانان) بدون اختیار خواهد بود و وقتی بدون اختیار باشد گناه شمرده نمی‌شود.[۲]
شاهد دیگر این دانسته شده که خدا پیش از اتمام حجت و بیان دستوراتش کسی را مجازات نمی‌کند؛ بلکه نخست فرمان‌هایش را بیان می‌کند، اگر مردم به فسق و مخالفت پرداختند فرمان عذاب را صادر می‌کند.[۳]
منابع
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به طبرسی، فضل، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۶، ص۶۲۶؛ ابن عاشور، محمد طاهر، تفسیر التحریر و التنویر، ج۱۴، ص۴۴.
- ↑ طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، قم، دفتر انتشارات اسلامی، پنجم، ۱۴۱۷ق، ج۱۳، ص۶۰.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ اول، ۱۳۷۴، ج۱۲، ص۵۹.